Ducáu de Puglia y Calabria

	Ducáu
Alministración
Capital	Melfi (es) (de 1059 a 1077); Salerno (de 1077 a 1130)
Forma de gobiernu	Monarquía
Xeografía

El condáu de Puglia y Calabria, más tarde ducáu de Puglia y Calabria, yera un estáu normandu fundáu por Guillermo Brazu de Fierro en 1042 que tomaba Gargano, Capitanata, Puglia, Campania, y Vulture. El condáu tresformar en ducáu cuando Roberto Guiscardo foi alzáu al rangu de duque pol papa Nicolás II en 1059. La so capital tuvo orixinariamente Melfi, pero, a partir de 1077, pasó Salerno.

El ducáu sumió en 1130, cuando l'últimu duque de Puglia y Calabria, Roger II de Sicilia, convertir en rei de Sicilia. El títulu de duque foi darréu utilizáu intermitentemente pal herederu del reinu de Sicilia.

Creación[editar | editar la fonte]

Drogo de Altavilla foi investido «conde de Puglia y Calabria» pol emperador Enrique III, que-y arrampuñó esos territorios a Guaimario IV de Salerno.^[1]^[2]

Guillermo Brazu de Fierro, que tornó en setiembre de 1042 a Melfi, foi reconocíu por tolos normandos como xefe supremu. Dirixir a Guaimario IV, príncipe de Salerno, y a Ranulfo Drengot, conde de Aversa, y ufiertó a dambos una alianza. Cola unificación de los dos families normandes, Altavilla y Drengot, Guaimario IV ufiertó la reconocencia oficial de les conquistes y a la fin del añu, una asamblea de barones lombardos y normandos en Melfi axuntar con Ranulfo y Guillermo, que terminó a principios del añu siguiente (1043). Nesta xunta, Guaimario IV aseguró'l dominiu de Guillermo sobre Melfi. Guillermo Brazu de Fierro xuntó y entamó les sos posesiones pa estremase a sigo mesmu de Ranulfo I de Aversa, xefe de los territorios de Campania. Tolos barones presentes ufiertaron un homenaxe como vasallos de Guaimar, que reconoció a Guillermu I como'l primer posesor del títulu de conde de Puglia. P'asegurar los territorios a la so descendencia, Guaimar ufiertó-y a Guillermo casase cola so sobrina Guida, fía de Guido. Guaimar confirmó'l títulu de conde de Ranulfo y, asina, creó'l condáu de Puglia.

Guillermo declaró que la primer capital del condáu, y el llar de la corona sería Melfi, ciudá que quedaría fora de la partición. Siguió siendo la capital mientres cuarenta años primero que esta treslladárase a Salerno: el centru de la ciudá estremar en doce distritos, cada unu d'ellos con un palaciu y el control d'esa zona de la ciudá.

En 1077 Salerno foi conquistada y dexó de ser la capital d'el so gran principáu, y los sos una vegada estensos dominios fueron incluyíos nel ducáu de Puglia y de Calabria, el señoríu peninsular de la Casa d'Altavilla, del que foi per dellos años la capital alministrativa. N'efeutu los normandos crearon un prototipu d'estáu nel sur d'Italia, xuniendo les sos posesiones en Puglia-Calabria coles del Principáu de Salerno, que foi'l precursor del Reinu de Sicilia creáu en 1130.

N'efeutu Salerno siguió siendo la ciudá más importante de la Italia meridional hasta'l final del dominiu de los Altavilla en 1194, cuando foi destruyida dafechu pol emperador Enrique VI por secuestrar a la so esposa Constanza (que foi la madre de Federico II).^[3] L'emperador, pol mesmu motivu, fixo de Nápoles la ciudá principal del sur d'Italia, en perxuiciu de Salerno.^[3] Dende entós Salerno —amenorgada a unos pocos miles d'habitantes— perdió importancia en favor de Nápoles, que se convirtió na capital del reinu homónimu nos sieglos del Renacimientu italianu.

Llista de condes y duque[editar | editar la fonte]

Guillermo ye xeneralmente consideráu'l primer conde de Puglia y Calabria. En 1047, l'emperador Enrique III retiróse-y el títulu ducal a Guaimar. Bautizó al hermanu y socesor de Guillermo Drogo Dux et Magister Italiae comesque Normannorum totius Apuliae et Calabriae y facer vasallu direutu del emperador.

Condes

1042-1046: Guillermo Brazu de Fierro, Guillermu I de Altavilla
1046-1051: Drogo de Altavilla , hermanu del anterior
1051-1057: Hunifredo de Altavilla, hermanu de los anteriores
1057-1059: Roberto Guiscardo, hermanu de los anteriores, llogró'l títulu de duque en 1059

Duques

1059-1085: Roberto Guiscardo
1085-1111: Roger I Borsa, fíu del precedente
1111-1127: Guillermu II de Puglia, fíu del precedente

En 1127 el ducáu pasó al conde de Sicilia. Foi usáu dempués de manera intermitente como un títulu pal herederu.

1127-1134: Roger II, primu de Roger Borsa, tamién rei de Sicilia (1130-1154)
1134-1148: Roger III, fíu del precedente **

1137-1139: Ranulfo, candidatu del papa Inocencio III y del emperador Lotario II

1148-1154: Guillermu III, hermanu del precedente, tamién Guillermu I rei de Sicilia (1154-66)
1154-1161: Roger IV, fíu del anterior, tamién Guillermu II rei de Sicilia

El títulu quedó vacante al morrer Roger IV. Puede ser utilizáu de nuevu mientres un curtiu tiempu por Guillermu IV de Altavilla, tamién Guillermu II rei de Sicilia. Foi recuperáu pol rei Tancredo pal so fíu mayor en 1189.

1181: Guillermu II de Sicilia
1189-1193: Roger V, tamién Roger III de Sicilia, rei de Sicilia 1193-1194

Guillaume V de Hauteville (rey Guillermu III de Sicilia).

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Chalandon, Ferdinand. Histoire de la domination normande en Italie et en Sicile. París: 1907.
Houben, Hubert (2002). Roger II of Sicily: Ruler between East and West (n'inglés). Cambridge University Press. ISBN 9780521655736.
Matthew, Donald. The Norman Kingdom of Sicily. Cambridge: Cambridge University Press, 1992.
Loud, Graham (2014). The Age of Robert Guiscard: Southern Italy and the Northern Conquest (n'inglés). Routledge. ISBN 9781317900221.
Norwich, John Julius. The Normans in the South 1016–1130. Londres: Longman, 1967.
Norwich, John Julius. The Kingdom in the Sun 1130–1194. Londres: Longman, 1970.
Takayama, Hiroshi. The Administration of the Norman Kingdom of Sicily. BRILL, 1993.

Referencies[editar | editar la fonte]

↑ Loud, 2014, p. 97.
↑ Houben, 2002, p. 10.
↑ ^3,0 ^3,1 Historia detallada de Constanza en Salerno (n'italianu)

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

[FOOTNOTELoud2014{{{c}}}97-1] Loud, 2014, p. 97.

[FOOTNOTEHouben2002{{{c}}}10-2] Houben, 2002, p. 10.

[italiamedievale-3] 3,0 ^3,1 Historia detallada de Constanza en Salerno (n'italianu)

[1]

[2]

[3]