Saltar al conteníu

Dracaena draco

De Wikipedia
Dracaena draco
dragu
Estáu de caltenimientu
Vulnerable (VU)
Vulnerable (IUCN 2.3)[1]
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Liliopsida
Subclas: Liliidae
Orde: Asparagales
Familia: Asparagaceae
Subfamilia: Nolinoideae
Xéneru: Dracaena
Especie: Dracaena draco
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

El dragu[2] (Dracaena draco) ye una especie vexetal típica del clima subtropical presente na Macaronesia, particularmente de les Islles Canaries, pero que la so mayor población atopar nel oeste de Marruecos. Esisten parientes bien cercanos nel este d'África y en delles islles del océanu Índicu. El Drago considérase, según una llei del Gobiernu de Canaries, el símbolu natural de la islla de Tenerife, conxuntamente col pinzón azul.[3]

Distribución

[editar | editar la fonte]

El drago distribúyese por delles islles del archipiélagu canariu y en Cabu Verde, amás d'una zona continental en Marruecos.

L'exemplar de drago canariu más famosu ye'l llamáu drago milenariu de Icod de los Vinos, en Tenerife, anque anguaño envalórase que la so edá real bazcuya ente los 500 y los 600 años. Otros exemplares bien conocíos son el drago de Pinu Santu y el drago de les meleguinas[4]nel conceyu de Santa Brígida (Gran Canaria), el de Sietefuentes en Los Realejos (Tenerife), el de Tacoronte (Tenerife) y los dragos ximielgos en Argañal Altu (La Palma). Precisamente nesta última islla, en Garafía, alcuéntrase la mayor concentración de dragos del archipiélagu. Históricamente tamién yera conocíu un gran drago en La Orotava (Tenerife), dientro los xardinos de la casa Franchy, pero foi ablayáu en 1867 por una airada, calteniéndose namái una fotografía de dichu exemplar.

Polo que respecta al restu d'archipiélagos macaronésicos, hai de solliñar el númberu d'exemplares d'esta especie en Cabu Verde, más concretamente na islla de São Nicolau.

Subespecie de Marruecos

[editar | editar la fonte]
Drago milenariu d'Icod de los Vinos (Tenerife), España.

En 1996 afayar una nueva subespecie en Marruecos, el Dracaena draco ajgal. Anque foi afayáu pa la ciencia por Cuzin y Benabid, les tribus autóctones del este de Tiznit (Anti-Atles) yá conocíen la so presencia na zona, en peñones pocu accesibles.

Drago de Gran Canaria

[editar | editar la fonte]

Apocayá foi afayada una nueva especie de drago, Dracaena tamaranae nel sur de Gran Canaria, que guarda ciertes diferencies cola Dracaena draco. Esta especie, descrita como endémica de Gran Canaria en payares de 1999, topar nos riscos y fasteres del suroeste de la islla: foi bautizada como Dracaena tamaranae o drago de Gran Canaria. Carauterizar por tener fueyes acanalaes de color glauco. El so aspeutu, sicasí, tiende a ser más robezu, amás de que nun suel algamar grandes altores, y la so crecedera ye menor. Les sos inflorescencies recuerden enforma a les del drago común, anque d'un color anaranxáu similar al de los sos frutos, y non blancu.[5][6]

Carauterístiques

[editar | editar la fonte]
Grabáu realizáu pol naturalista francés Sabin Berthelot del gran drago allugáu nel xardín de la Casa de Franchy, en La Orotava. Publicáu na so obra "Histoire Naturelle des Iles Canaries" en 1838

Esta planta de lenta crecedera (puede tardar una década en crecer 1 m) carauterizar pol so tarmu únicu, llisu na mocedá y que se torna rugoso cola edá. Ye la única planta del mundu que la so cazumbre ye de color coloráu y non blancu. El tarmu nun presenta aniellos de crecedera, polo que la so edá solamente puede envalorase pol númberu de fileres de cañes, yá que se va ramificando dempués del primer floriamientu, aproximao cada 15 años. La planta d'apariencia arbórea, ta coronada por una trupa copa en forma de paragües con grueses fueyes coriacees de color ente verde abuxáu y glauco, de 50 a 60 cm de llargor y unos 3 ó 4 d'anchor. Puede algamar más de 12 m d'altor.
Les flores, que surden en recímanos terminales, son de color blancu.
Los frutos carnosos, d'ente 1 a 1,5 cm, son redondos y anaranxaos.

De normal podemos atopar ente los 100 y los 600 metros d'altitú, nel llamáu monte termófilu, anque tamién s'utilicen exemplares nuevos pa decorar los xardinos o paseos municipales de les islles, según los xardinos particulares.

Cañes d'un drago en Tenerife

Pa los antiguos aboríxenes, esti árbol tenía propiedaes máxiques. Na Antigua Roma y na Edá Media tamién yera consideráu un árbol máxicu. La so cazumbre, que se tresforma en colorada en contautu col aire ("sangre de drago"), comercializábase por cuenta de les sos propiedaes melecinales y al so usu en tintes y barnices. De la so madera faíense rodelas.

Planta nueva

La sangre de drago usóse pa los mesmos supuestos que la del mesmu nome llograda de la especie Daemonorops draco, siendo en realidá adulteración d'esta.

La cazumbre, una vegada seca y amenorgada a polvu usar pa curar úlceres y hemorraxes, tamién s'aplicó pal fortalecimientu de les melles y la llimpieza de los dientes.[7]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Dracaena draco describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Systema Naturae, ed. 12 246 1767.[8]

Etimoloxía

Dracaena: nome xenéricu que remanez del griegu drakaina = "dragón" refiriéndonos a la "Dracaena draco". Esti árbol na población llocal de les Islles Canaries, foi consideráu un dragón y atribuyéron-y propiedaes máxiques.

draco: epítetu llatín que significa "dragón".

Sinonimia
  • Asparagus draco L. (1762). basónimu
  • Draco arbor Garsault (1764).
  • Draco dragonalis Crantz (1768), nom. illeg.
  • Palma draco (L.) Mill. (1768).
  • Stoerkia draco (L.) Crantz (1768).
  • Drakaina draco (L.) Raf. (1838).
  • Yucca draco (L.) Carrière (1859).
  • Draco draco (L.) Linding. (1926), nom. inval.[9][10]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Bañares, A. et al. (1998). «''Dracaena draco'» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.2. Consultáu'l Setiembre de 2010.
  2. URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. Llei 7/1991, de 30 d'abril, de símbolos de la naturaleza pa les Islles Canaries
  4. "El drago de les Meleguinas", http://plantasdemitierra.blogspot.com.es/2008/02/el-drago-de-les-meleguinas.html Sería'l más vieyu de la islla, a pesar de nun ser el más grande.
  5. Almeida Pérez, Rafael S. : «El drago de Gran Canaria (Dracaena tamaranae): una xoya botánica de la flora insular acabante afayar pa la ciencia», en La Vinca.
  6. Marrero, Águedo (2004): «El Drago de Gran Canaria. Dracaena tamaranae. Ente la Maxa y la Realidá.», en Rincones del Atlánticu, nᵘ1.
  7. «Dracaena draco». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 9 de xineru de 2014.
  8. «Dracaena draco». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 28 d'agostu de 2013.
  9. Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes RJB
  10. Sinónimos en Kew

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]