Divinidá
| Divinidá | |
|---|---|
| carauterística | |
 | |
 |
La divinidá (del llatín divinitas) refierse a la cualidá, presencia o naturaleza de lo que ye divín. Antes del ascensu del monoteísmu, el términu evocaba un campu ampliu y dinámicu de poder sagráu. Nel Mundu clásicu, la divinidá nun taba llendada a un solu dios o ideal abstrautu, sinón que yera reconocida en múltiples formes: como un atributu radiante de los dioses, como una fuercia vital presente na naturaleza, o como una cualidá que podía apaecer n'humanos estraordinarios, lleis o aiciones. Los términos llatinos divinitas y los sos equivalentes griegos (theiotēs, theion) evocaben daqué al empar inmanente y sobrecoloríu: una presencia que podía sentise nel truenu, la xusticia, l’éstasis, el destín o la guapura.
En Grecia y Roma, la divinidá nun taba sometida a un sistema teolóxicu ríxidu. Dioses, héroes y inclusive emperadores podíen ser descritos como partícipes de la divinidá, igual que les fuercies naturales o la virtú podíen vese como espresiones d’esa esencia divina. Filósofos como Platón y los estoicos emplegaron el términu pa referise al alma del cosmos o al orde racional del universu, ente que’l ritual y el mitu presentaben la divinidá de manera viva. Llamar a dalgo divín nun significaba siempre adoralu como un dios, sinón reconocer la so participación nuna orde sagrada superior.
La cristiandá primitiva heredó esti llinguaxe, pero reformólu fondamente. Col desarrollu del monoteísmu teolóxicu, la divinidá pasó cada vez más a significar la naturaleza única y absoluta de Dios. La cristianización del términu estrechó’l so campu: lo que enantes describía una cualidá espardida pela naturaleza, el destín y los dioses múltiples, pasó a reclamase n'esclusiva pal Dios creador y, depués, estendióse a Cristu y al Espíritu Santu al traviés de les doctrines de la Trinidá. Col tiempu, esto llevó a una separación más marcada ente lo divín y lo humanu, lo sagrao y lo profano.
Nel usu contemporaneu, divinidá refierse xeneralmente a un dios (sobre manera nes tradiciones monoteístes) o a un poder trescendente asociáu cola sacralidá, la inspiración o l’autoridá espiritual. El términu pue describir la naturaleza esencial de Dios, amás de les esperiencies relixoses, seres o principios consideraos más allá de la vida humana ordinaria. Fuera del ámbitu relixosu, divinidá úsase de manera filosófica o metafórica, calteniendo les sos asociaciones con un significáu eleváu o últimu.
