Cuculus canorus
Cuculus canorus cuquiellu  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN)[1] | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Cuculiformes | |
| Familia: | Cuculidae | |
| Xéneru: | Cuculus | |
| Especie: |
C. canorus (Linnaeus, 1758) | |
| Distribución | ||
  | ||
|
Color escuru pel branu y color claru n'iviernu. | ||
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.
El cuquiellu[2], cucu[3], marmiellu[4], pecú[5] o terézanu[6] (Cuculus canorus) ye un páxaru europeu del xéneru Cuculus, orde Cuculiformes. Atópase n'Asturies en primavera, onde ye famosu pol so cantar o cucar.
Nome común[editar | editar la fonte]
Esta especie ye conocida nel dominiu llingüísticu asturlleonés colos siguientes nomes comunes: cuquiellu[2], cucu[3], marmiellu[4], pecú[5] y terézanu[6].
Descripción[editar | editar la fonte]
El cuquiellu ye un páxaru migratoriu, que pasa l'iviernu n'África y torna pa Europa col calecer de la primavera y el branu. Conozse abondo n'Asturies pol so cucar neses estaciones y pola so actividá como parásitu del ñeru d'otros páxaros como'l ñerbatu o'l raitán.
Nomáu tamién cucu, marmiellu, pecú o terézanu, el cuquiellu ye un páxaru abuxáu, de cuerpu delgáu, rabu llargu y pates fortones. La cuquiella (fema del cuquiellu) ye daqué más pardiza. El so esnalar aseméyase al d'un ave rapaz, como'l d'un pequeñu ferre palomberu. Cébase d'inseutos y merucos, prestando-y enforma les gates, guxanos y crialexos que dellos otros páxaros nun son a comer por ser demasiao pelosos.
Lladrón de ñeros y criaderos[editar | editar la fonte]
Los cuquiellos afáyense meyor en llugares con regatos, xunqueres, praeríes y árboles, ónde son a atopar abondo niales d'otros páxaros. Una cuquiella sola pon nunos 20 ñeros d'otros páxaros. Nel entamu de la primavera, la cuquiella echa tiempu en pescanciar l'avezu de les sos victimes, tando al tanto del momentu nel que los otros páxaros tan finando de texer los sos ñeros.
El id nel que los otros páxaros ponen los sos güevos, la cuquiella allugase a esi nial y pon nél los d'ella, echando fora dél ún de los güevos del páxaru parasitáu. Tóu esti procesu faise nunos 10 segundos. En 14 ids, el pitín del cuquiellu yá ye 3 vegaes más grande qu'un ñerbatu nesi mesmu tiempu, y 6 veces más grande qu'un gurrión o un raitán. Los etólogos y ornitólogos camienten qu'esto ye asina por el glayíu rabiau que fai'l pitín del cuquiellu, glayíu que dispara l'instintu de los padres pa cebálu darréu. Los pitinos del cuquiellu plumecen a los 20-21 ids, que ye muncho más sero de lo normal nos páxaros parasitaos.
Si la cuquiella nun ye a poner los sos güevos al mesmu tiempu que'l páxaru víctima, tando esti criando pitinos yá, entós nun ye raro que-y los coma, camudando los güevos llexítimos polos d'ella. Amás, el pollín del cuquiellu empoquinase n'echar fora'l ñeru tolos nuevos güevos y pitinos que los sos criadores seyan a poner mentanto él tea ellí.
El primer científicu en decatase d'esti comportamientu evolutivu del cuquiellu foi Edward Jenner, nomáu miembru de la Royal Society d'Londres in 1788 por la so xera nesti sen.
El cuquiellu na cultura tradicional asturiana[editar | editar la fonte]
N'Asturies, y en delles otres zones d'Europa, sentir el cantar del Cuquiellu (cucar) vése como l'entamar de la primavera ya'l signu del finar del iviernu o de les nevaes caberes. Asina, atópense refranes abondo na cultura tradicional asturiana falando d'esti fechu:
- Cuquiellu marciellu, trae la ñeve tres del capiellu (Dizse si se siente'l cucar enantes de tiempu)
- La ñevadina del cuquiellu nunca faltó nengún iviernu
- Si canta'l cuquiellu prepara la tierra y echa nel riegu
Anguaño, periódicos como La Nueva España o El Comercio falen d'ello como noticia tolos años neses dómines [1].
Amás, el sonoru ya onomatopéyicu "cu-cu" del cuquiellu vése delles vegaes como ún badagüeyu, magar qu'otres vése como un pernunciu máxicu, o bonu pa casase. Nes tradiciones asturianes, y d'otros países como Rusia, ta'l vezu d'entruga-y al cuquiellu cuánto va vivir ún, o cuándo ún va a casase, darréu haber sentío'l so cucar na viesca. Asina diz el refraneru asturianu:
- Cuquiellu, barbiellu, barbes d'escoba: ¿Cuántos años hai d'equí a la mio boda?
- Cuquiellu marmiellu, rau de perru, ¿Cuántos años hai d'equí al mio entierru?
- Si el cuquiellu y la curuxa
- xiblen na to quintana
- pierdes de xintar la gana
- y acabósete la xuxa
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ BirdLife International 2008. Cuculus canorus. In: IUCN 2009. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.1
- ↑ 2,0 2,1 «Diccionariu de la Llingua Asturiana» (asturianu) (15 avientu 2000). Consultáu'l 4 marzu 2024.
- ↑ 3,0 3,1 «Diccionariu de la Llingua Asturiana» (asturianu) (15 avientu 2000). Consultáu'l 4 marzu 2024.
- ↑ 4,0 4,1 «Diccionariu de la Llingua Asturiana» (asturianu) (15 avientu 2000). Consultáu'l 4 marzu 2024.
- ↑ 5,0 5,1 «Diccionariu de la Llingua Asturiana» (asturianu) (15 avientu 2000). Consultáu'l 4 marzu 2024.
- ↑ 6,0 6,1 «Diccionariu de la Llingua Asturiana» (asturianu) (15 avientu 2000). Consultáu'l 4 marzu 2024.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Cuculus canorus 
.
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Cuculus canorus. |
- BBC/Open University. Audio CD. The Rules of Life. 2005.
- Refraneru del DGLA de Xosé Lluis García Arias.
- El cuquiellu n'Asturies - Artículu de La Nueva España
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q18845- Multimedia: Cuculus canorus
Especies: Cuculus canorus