Cosa Nostra
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
| Cosa Nostra | ||
|---|---|---|
| Fundación | s. XIX | |
| Líder | Dellos | |
| Llugar de orixe |
 Sicilia, Italia | |
| Territoriu | Italia, Reinu Xuníu, Alemaña, Canadá, Australia, Venezuela, Arxentina, Brasil, Colombia , Suráfrica y Estaos Xuníos. | |
| Aliaos | Mafia d'Estaos Xuníos, Camorra, 'Ndrangheta, Unione Corse, cárteles de la droga mexicanos y, nel pasáu, la Banda della Magliana y Mala del Brenta, La Foina. | |
| Enemigos | Dalgunos cles de la Camorra. | |
| Actividaes delictives | Tráficu de drogues, asesinatos, trata de seres humanos, fraude, estorsión, contrabandu, Corredor d'apuestes apuestos illegales, terrorismu, usura, prostitución, receptación, blanquéu de capitales, tráficu d'armes y robos. | |
| Operacional | s. XIX-actualidá | |
| Estatus | Activa | |
| [editar datos en Wikidata] | ||
La Cosa nostra ye una sociedá secreta criminal siciliana desenvuelta orixinalmente a mediaos del sieglu XIX en Sicilia, Italia.
Cosa Nostra ye como se denomina la organización de la Mafia d'orixe sicilianu nos Estaos Xuníos, onde cada barriu, ciudá o hasta estáu ye dirixíu por una familia», que ta subdividida en rangos dende simples soldati, pasando por capos y consiglieri hasta llegar al más altu estatus dientro de la familia.
Rangos[editar | editar la fonte]
Capo di tutti capi[editar | editar la fonte]
El capo di tutti i capi ye'l mayor rangu que puede haber na Cosa Nostra. Trátase del xefe d'una familia que, al ser más poderosu o por asesinar a los otros xefes de les demás families, convirtióse nel más poderosu miembru de la mafia. Un exemplu d'ello foi Salvatore Maranzano , quien foi traicionáu por Lucky Luciano, quien finalmente-y venció'l puestu ―al ser estraditáu por problemes cola xusticia d'Estaos Xuníos― a la so mano derecha y consigliere, Frank Costello.
Don[editar | editar la fonte]
El don ye'l xefe d'una familia. Na so familia ye'l que tien más poder, y cuasi siempres va acompañáu d'un consigliere.
Cassetto[editar | editar la fonte]
Entama les cuentes de la Familia.
Numerale[editar | editar la fonte]
Sicarios con orde direuta del Don y según la situación de dalgún consigliere, tamién suelen supervisar la xestión de territorios. Tienen alies de númberos.
Sottocapo[editar | editar la fonte]
El sottocapo ta al mandu d'una familia. De normal suel ser el fíu del don o otru familiar y, en casu de qu'esti muerra o lo encarcelen, el subjefe sería'l nuevu don.
Consigliere[editar | editar la fonte]
El consigliere ye l'asesor de la familia. Siempres acompaña al don, ésti principalmente encárgase d'apurrir idees en xuntes o apurri-y idees al don.
Capodecime[editar | editar la fonte]
El capodecime ye'l rangu dempués de caporegime y dirixe una decina, que ye un grupu de diez soldaos. Ta subordináu al caporegime.
Caporégime[editar | editar la fonte]
Cada caporégime (capitán) dirixe un réxime, que ye un grupu grande de soldaos. En cada familia hai un númberu variable de régimes que usualmente va de dos a cinco, anque en families importantes pueden llegar a los nueve. El caporégime tamién puede actuar como sicariu empobináu pol don.
Avvocato[editar | editar la fonte]
El avvocato ye'l que s'encarga de los asuntos llegales de la familia, como un alcuerdu formal con otra familia o si'l Don ye encarceláu.
Soldato[editar | editar la fonte]
El soldato ye'l rangu más baxu qu'esiste na mafia. Solo déxase l'ingresu a sicilianos o descendientes de sicilianos. Encárguense principalmente de combatir a la policía en casos de guerra, como asina tamién empiecen los sos pasos na estorsión y asesinatos per encargu de la mesma mafia.
Associato (gióvane d'onore)[editar | editar la fonte]
Pa ser parte de la familia tien de tenese un ralu de munchos díes na organización, una y bones un Associato ye una persona que nun ye de la familia pero tien una rellación con ella.
Orixe históricu[editar | editar la fonte]
Palermo convertir en ciudá italiana'l 7 de xunu de 1860, cuando según los términos establecíos nel altu'l fueu, dos llargues columnes de tropes derrotaes abandonaron en barcu discretamente la rexón tornando al sur de la península. Hasta aquel día, Sicilia fuera gobernada dende Nápoles como parte del reinu borbónicu que tomaba la mayor parte del sur d'Italia. En mayu de 1860, Giuseppe Garibaldi y unos mil voluntarios (los famosos Camises Rojas) invadieron la isla col próposito de xunila a la nueva nación d'Italia.
El 6 de setiembre de 1860, Garibaldi sería recibíu como un héroe en Nápoles por un ensame enfervorizada, y el mes siguiente apurriría les sos conquistes al rei d'Italia. Pero estes llueu empezaríen a paecer insustanciales dada la violenta rellación que caltendríen Sicilia y el reinu d'Italia. La incorporación de Sicilia a la nación traxo consigo una epidemia de combalechadures, robos, asesinatos y axustes de cuentes y, sobremanera, una enorme y airada resistencia popular que produciría una secuencia de continues revueltes contra la invasión italiana nel intre de la década.
Foi mientres los solmenaos años de 1860 cuando la clase dominante del Reinu d'Italia oyó falar per primer vegada de la mafia de Sicilia.
Al contrariu de lo que diz la creencia popular, la mafia siciliana surdió en realidá mientres mediaos del sieglu XIX, coles mesmes que l'apaición del nuevu Estáu Italianu. Italia nun aportar# a un estáu soberanu hasta esti momentu, y fueron la industrialización y el comerciu los que traxeron esti cambéu y supunxo l'auténtica fuercia qu'impulsó'l desenvolvimientu de la mafia siciliana. La mafia siempres foi más fuerte al oeste de la isla, especialmente alredor de la ciudá de Palermo, el so llugar de nacencia. Palermo yera, ya inda ye, el centru industrial, comercial y políticu de la isla de Sicilia, polo que la mafia asitió la so base equí, en contraposición col mediu rural, que s'atopaba subdesendolcáu en términos económicos.
La mayor fonte d'esportaciones, lo mesmo que de riqueza de la isla dende la cual brotó la mafia, yeren les grandes finques de naranxales y llimonales que s'estendíen dende los mesmos murios de la ciudá de Palermo.
Orixe económicu[editar | editar la fonte]
Tocantes a l'agricultura, Sicilia siempres destacara pol mariellu doráu de los montes del interior de la isla, propiedaes productores de ceberes. L'otru color de Sicilia tenía un orixe más recién. Cuando los árabes conquistaron Sicilia nel sieglu IX, llevaron consigo'l cultivu de cítricos que les sos fueyes tiñeron la franxa costera septentrional y oriental de la isla d'un color verde escuru. Los métodos de la mafia perfeccionar mientres un periodu de rápida crecedera de la industria de los cítricos. A mediaos del sieglu XIX, un llargu periodu d'espansión de los cítricos fizo que la franxa verde escuru de Sicilia enanchárase.
Dos pilastres de la manera de vida británicu desempeñaron un importante papel nesta espansión. Dende 1795, la Royal Navy faía tomar llimón a les tripulaciones de los sos barcos como remediu pal escorbutu. Yá en 1840 empecipióse la producción comercial, nuna escala menor, d'otru cítricu, l'aceite de bergamota, utilizáu p'arumar el té de la variedá Earl Grey. Dambos productos yeren esportaos dende Sicilia. Les naranxes y llimones unviar a Nueva York y a Londres. En 1834 esportáronse más de cuatrocientes mil caxes de llimones; en 1850 la cifra aumentó a 750.000. A mediaos de la década de 1880 llegaba cada añu a Nueva York la estelante cantidá de 2.500.000 caxes de cítricos italianos, la mayoría procedentes de Palermo. En 1860, l'añu de la espedición de Garibaldi, calculábase que los limonares de Sicilia yeren los campos más rentables de toa Europa, superando inclusive a les güertes de frutales de la contorna de París.
Los plantíos de cítricos del sieglu XIX yeren negocios modernos qu'esixíen un eleváu nivel d'inversión inicial. Les llimonales son tamién desaxeradamente vulnerables. Inclusive una curtia interrupción del suministru d'agua puede tener efeutos devastadores. El vandalismu, yá seya contra los árboles o contra los sos frutos, constitúi un riesgu constante. Foi esta combinación de vulnerabilidá y elevaos beneficios la que creó la redolada perfecta pa los negocios de proteición de la mafia. Toos estos factores influyiríen nel rápidu desenvolvimientu d'esta.
Desarrollu históricu[editar | editar la fonte]
La Cosa Nostra encargábase de primeres de la proteición de diches finques. Los dueños d'estes precisaben a la mafia pola so proteición, y la mafia precisaba a los contactos políticos d'estos pa poder operar llibremente. Ello ye que según delles fontes, los miembros de l'aristocracia gobernante yeren tamién miembros de la secta» (el nome col que se conocía a la mafia nel sieglu XIX), ente ellos, el barón Turrisi Colonna, qu'escribió'l primer rellatu sobre la organización criminal de Sicilia de 1864. En 1890, los hermanos Mattanga, nacíos en Palermo, controlaben el tráficu del puertu de Nueva Orleans.[1]
Mientres el fascismu n'Italia, Cesara Mori, prefeutu de Palermo, usó los poderes especiales que-y fueron daos pa procesar a la mafia, forzando a munchos mafiosos a fuxir al estranxeru o arriesgase a ser encarcelaos. Munchos fuxeron a los Estaos Xuníos, ente ellos Joseph Bonanno, alies Joe Bananas, que llegaría a apoderar la caña d'Estaos Xuníos de la mafia. L'allumamientu de Cosa Nostra, como se diba a conocer a la mafia d'orixe italoamericana, producióse'l 12 de payares de 1908.[1] Primeramente, constituyóse como una filial de la mafia siciliana, entós dirixida por Don Vito Cascio Ferro, xefe de tolos xefes. Pero en poco tiempu llegó a convertise na más fabulosa organización criminal del planeta. A mediaos de 1970, el so poder yera similar al atesoráu polos magnates de Wall Street.[1]
Estaos Xuníos aprovechóse cínicamente de les circunstancies y usaron les conexones italianes de los mafiosos d'Estaos Xuníos mientres la invasión de Sicilia ya Italia de 1943. Lucky Luciano y otros miembros de la mafia, que fueren encarcelaos mientres la so estancia n'Estaos Xuníos, de sópitu volviéronse unos pervalibles patriotes y l'intelixencia militar usó les influencies de Luciano pa facilitar la meyora de les tropes d'Estaos Xuníos.
Otru supuestu beneficiu adicional (dende la perspeutiva d'Estaos Xuníos), yera que munchos de los mafiosos italoamericanos yeren anti-comunistes, una y bones la mafia nun podía dexase otra forma d'organización social nel corazón de Sicilia, teniendo'l monopoliu del poder y la violencia na isla. Fueron, por tanto, vistos como pervalibles aliaos polos anti-comunistes d'Estaos Xuníos, que supuestamente los usaron pa erradicar cualquier rastru de socialismu y comunismu de la industria naval d'Estaos Xuníos, los movimientos de resistencia mientres la guerra, y, tres esta, en munchos de los gobiernos rexonales y locales nos que la mafia tenía influencia.
Según l'espertu en tráficu de drogues Alfred W. McCoy, a Luciano dexóse-y dirixir la so rede criminal dende la celda en cuenta de la so ayuda. Tres la guerra, foi compensáu siendo estraditáu a Italia, onde pudo siguir la so carrera criminal ensin estobises. En 1946, colar a Sicilia pa siguir coles sos actividaes, y según el llibru de McCoy,[2] Luciano llevó a cabu una alianza crucial cola mafia de Córcega, liderando'l desenvolvimientu d'una vasta rede internacional de tráficu de heroína, primeramente traida dende Turquía y con base en Marsella (la llamada 'Conexón Francesa').
Más tarde, cuando Turquía empezó a esaniciar la so producción d'opiu, utilizó los sos contactos colos corsos pa establecer un diálogu con mafiosos corsos expatriados en Vietnam del Sur. En collaboración colos líderes de la mafia d'Estaos Xuníos, ente ellos Santu Trafficante Jr., Luciano y los sos socesores aprovechar del caóticu estáu del país, mientres la Guerra de Vietnam pa establecer una inexpugnable base de suministru y distribución nel "Golden Triangle", que llueu conduciría enormes cantidaes d'heroína asiática a Estaos Xuníos, Australia y otros países al traviés de los militares d'Estaos Xuníos.
Benito Mussolini atacó implacablemente a la mafia, encarcelando a cualquier home del que se tuviera la más mínimu barruntu de ser un mafiosu. La mafia nun recuperó'l so poder hasta dempués de la rindición d'Italia na Segunda Guerra Mundial. Sicasí, nos ochenta y noventa, una serie de disputes internes llevaron a la muerte a munchos miembros destacaos de la mafia.
En rematando la Segunda Guerra Mundial, la mafia convertir nun Estáu dientro del Estáu. Los sos tentáculos yá nun tomaben solo a Sicilia, sinón cuasi a tola estructura económica d'Italia, y d'usar escopetes de cañones recortaos, pasó a disponer d'armamentu más expeditivo: revólveres del calibre .357 Magnum, fusiles lanzagranaes, bazookes, esplosivos. La mafia y otres sociedaes secretes del crime entamáu formaron un sistema de vasos comunicantes. Na Loxa Masónica P-2, representada pol gran maestre Liciu Gelli, había ministros, parllamentarios, xenerales, xueces, policías, banqueros, aristócrates ya inclusive mafiosos.
En 1992, la mafia siciliana asesinó al xuez italianu Giovanni Falcone faciendo españar mil kilogramo d'esplosivos asitiaos so l'autopista que xune Palermo col aeropuertu agora llamáu Giovanni Falcone. Morrieron él, la so esposa Francesca Morvilio y trés escoltes.
En 1993, cinco ex presidentes de Gobiernu, bien de ministros y más de 3000 políticos y empresarios fueron acusaos, procesaos o condergaos por corrupción y asociación cola mafia. Unu de los implicaos nel «Maxiproceso», Francesco Madonia ―xefe de la Democracia Cristiana y miembru de la Honorable Sociedá―, hubo de resignase cola requisa de 250 cuentes bancaries, 200 edificios, 60 empreses, 265 automóviles, 45 finques rústiques y dellos yates. Trátase d'un mensaxe de la mafia al vieyu Andreotti, ex-presidente del Gobiernu, por non torgar la encarcelación masiva de los sos miembros. La mafia nun perdona nunca, como yá nun van poder atestiguar los banqueros Michele Sindona y Roberto Calvi, dos magos de les finances del Vaticanu, la mafia y otres instituciones d'Italia. Fueron asesinaos por una llocada de cobicia: quixeron apoderase del dineru de la mafia. [ensin referencies]
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Arlacchi, Pinu: Buscetta, la mafia par l'un des siens. París: Éditions du Félin, 1994.
- Dickie, John: Cosa Nostra, L'histoire de la mafia sicilienne de 1860 à nos jours. París: Buchet/Chastel, 2007.
- Falcone, Giovanni y Marcelle Padovani: Cosa Nostra, Le juge et les hommes d'honneur. Francia: Austral, 2001.
- Imposimato, Ferdinando: Un juge en Italie, Les dossiers noirs de la mafia. París: Éditions du Fallois, 2000.
- Lupo, Salvatore: Histoire de la mafia des origines à nos jours. Francia: Champs/Flammarion, 2001.
Datos: Q1458155
Multimedia: Cosa Nostra