Constitución de Mónacu

Constitución de Mónacu

Tipu	constitución
Estáu	Mónacu
Llingua orixinal	francés
Testu completu	[1]

La Constitución de Mónacu foi a probada en 1911 y sufrió una fonda reforma aprobada'l 17 d'avientu de 1962, sol principáu de Raniero III de Mónaco. Establez la regulación de los trés cañes del gobiernu, incluyendo diversos cargos alministrativos y ciertu númberu de conseyos, que comparten el poder llexislativu y consultivo col Príncipe de Mónaco.

La Constitución tamién define la llinia socesoria al tronu monegascu, seición que foi modificada'l 2 d'abril de 2002.

Poder executivu

El Príncipe retién la mayor parte del poder executivu, pero'l xefe de gobiernu ye'l Ministru d'Estáu de Mónaco, que preside un Conseyu de Gobiernu formáu por seis miembros, que de la mesma asesora al príncipe y ye responsable de faer cumplir les lleis.

Los asuntos internos del principáu son xestionaos por un Conseyu Comunal, formáu por quince miembros electos y presidíu pol Alcalde de Mónaco.

Poder llexislativu

De conformidá colo dispuesto tres la reforma de 1962, el Príncipe comparte'l so poder col Conseyu Nacional de Mónaco, un parllamentu unicameral que conforma'l cuerpu llexislativu del Principáu. Anque ye independiente del Príncipe y puede adoptar decisiones contraries a los sos deseos, constitucionalmente ríquese la firma del Príncipe pa sancionar les lleis.

Poder xudicial

La independencia de los xueces ta garantizada pola Constitución. La Corte Suprema de Mónaco, compuesta por cinco miembros principales y dos xueces asistentes, ye la más alta instancia xudicial del Principáu, según la encargada d'interpretar la Constitución si fuera necesariu. Los sos miembros son nomaos pol Príncipe a partir de los candidatos propuestos pol Conseyu Nacional.

Enllaces esternos

• Constitution de la Principauté - Constitución de Mónaco (en francés)

• Datos: Q63982