Conferencia d'Alxecires

Conferencia d'Alxecires
Tipu	reunión cumbre (es)
Estáu	España
Llocalización	Alxecires
Creación	7 abril 1906
Caducidá	7 abril 1906

La Conferencia Internacional d'Alxecires allugose na ciudá española d'Alxecires ente'l 16 de xineru y el 7 d'abril de 1906.

Oxetivu de la Conferencia[editar | editar la fonte]

L'oxetivu de la conferencia foi solucionar la llamada Primera Crisis Marroquina qu'enfrentaba a Francia con Alemaña. Dicha crisis surdiera en 1904 con motivu del alcuerdu que suscribieren Francia y España, col vistu bonu del Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda, para delimitar les zones d'África sobro les que diches potencies coloniales exerceríen el so dominiu.

Los alemanes amosaron la so disconformidá con dichu alcuerdo al tar tamién interesaos nun protectoráu propiu en Marruecos, alegando como xustificación la crecida delda que tenía'l sultán de Marruecos con bancos alemanes, según l'interés d'importantes comerciantes xermanos en desenvolver les sos actividaes en suelu marroquín, y empecipiaron una ofensiva diplomática que remataría'l 31 de marzu de 1905 cola visita a Tánger del káiser Guillermo II, onde esti anunció'l so defensa de la independencia marroquina y esixó la convocatoria d'una xunta de les potencies afectaes pola situación inestable del sultanatu, lo cual implicaba una velada crítica a los intereses coloniales de Francia nesa rexón.

Mientres los trabayos preparatorios de la Conferencia embaraxáronse como sedes de la mesma les ciudaes de Tánger y Madrid anque finalmente designóse como see de la mesma la localidá española d'Alxecires, por ser un llugar equidistante ente Madrid y Rabat.

Naciones participantes[editar | editar la fonte]

A les sesiones, celebraes nel Salón de Plenos del Conceyu d'Alxecires, asistieron los embaxadores de les trelce naciones participantes col siguiente detalle:

Alemaña, representada pol Conde de Tattenbach y pol embaxador von Radowitz.
Francia, representada polos embaxadores Paul Révoil y Eugéne Regnault.
España, representada pol duque de Almodóvar del Río y por Pérez Caballero.
Marruecos, representáu por Sidi Mohamed ben Larbi Torres y por Sidi Mohamed el Mokri.
Reinu Xuníu, representáu pol embaxador plenipotenciario Sir Artur Nicolson.
Imperiu Austrohúngaru, representáu polos condes Rudolph von Welzersheimb y Leopold Bolesta-Koziebrodzki.
Estaos Xuníos d'América, representaos polos embaxadores Henry White y Samuel Gumneré.
Bélxica, representada pol barón Maurice Joostens y pol conde Conrad de Buisseret.
Italia, representada pol marqués Emilio Visconti-Venosta y l'embaxador Giulio Malmusi.
Países Baxos, representaos pol embaxador Jonkheer Hannibal Testa.
Rusia, representada pol conde Artur Cassini y pol embaxador Vassily Bacheracht.
Portugal, representáu polos Condes de Tovar y de Marteus-Ferrao.
Suecia, representada pol embaxador Robert Sager.

Acta d'Alxecires[editar | editar la fonte]

L'Acta d'Alxecires foi roblada'l 7 d'abril de 1906 polos representantes d'España, Alemaña, Francia y el Reinu Xuníu. Según esta acta, España adquier obligaciones, al pie de Francia, pa exercer un protectoráu na zona de Marruecos.

A Francia correspuéndelu'l protectoráu sur y a España'l norte, polo que queda designáu como Marruecos español.

Consecuencies[editar | editar la fonte]

Ente los alcuerdos roblaos España adquier al pie de Francia obligaciones pa exercer un protectoráu en Marruecos. Esta repartición va tener llugar tres la firma del Tratáu de Fez en 1912 formándose'l Protectoráu español de Marruecos nel norte y el Protectoráu francés de Marruecos nel sur, lo cual fortaleció la posición francesa y dexó al Imperiu alemán ensin dalguna ganancia colonial tanxible a la fin de la Conferencia.

Precisamente, l'ambición alemana causó que'l gobiernu de Gran Bretaña sofitara les pretensiones franceses de partir Marruecos en dos protectoraos (unu francés y otru español). Aquel día Gran Bretaña resabiaba qu'Alemaña ganara dalguna concesión colonial en Marruecos, pensando na seguridá de Xibraltar y la posibilidá que la Kaiserliche Marine alemana llograra una base naval nel Mediterraneu, clisando la situación privilexada de la Royal Navy ellí.

Tal acercamientu francu-británicu resultó una novedá na diplomacia europea, qu'años dempués xeneraría la entente cordiale de dambos países n'oposición a Alemaña. Rusia sofitó tamién los pidíos del so aliáu francés, ente que Austria-Hungría, anque favorable a Alemaña, nun tenía interés tanxible dalgunu qu'invocar en Marruecos para xustificar la so posición. Sicasí, los alcuerdos nun terminaríen col conflictu yá que el mesmu reproducióse en 1911 cuando españó la “segunda crisis marroquina”.

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]