Coalición de centroizquierda

Coalición de centroizquierda
Coalición de centroizquierda
	Coalizione di centrosinistra
Fundación	6 de marzu de 1995
Precedíu por	Alianza de los Progresistes; Pactu per Italia
Estáu	{{Xeodatos Italia \| bandera iconu-país \| nome = Italia \| variante = \| tamañu = \| alt = }}
Ideoloxía política	Socialdemocracia; Progresismu; Sociolliberalismu; Europeísmu
Posición nel espectru	Centroizquierda

Coalición de centroizquierda (italianu: Coalizione di centrosinistra) referir a una alianza política activa de partíos políticos n'Italia, so delles formes y nomes, dende 1995, cuando L'Ulivo formar sol lideralgu de Romano Prodi.

Nes eleiciones xenerales de 1996, L'Ulivo consistió na mayor parte de la izquierdista Alianza de los Progresistes y la mayor parte del centrista Pactu per Italia, los dos coaliciones perdedores nes eleiciones xenerales de 1994, la primera so un sistema basáu principalmente nel Escrutiniu mayoritariu uninominal. En 2005, La Unión fundóse como una coalición más amplia p'apostar les eleiciones xenerales de 2006, que depués colapsaron mientres la crisis política de 2008, cola cayida del segundu gabinete de Prodi.

Na actualidá, la coalición de centroizquierda construyóse alredor del Partíu Demócrata, que s'estableció en 2007 a partir d'una fusión de partíos que taben afiliaos a L'Ulivo y La Unión.

L'Ulivo[editar | editar la fonte]

1996-1998[editar | editar la fonte]

Mientres el primer gobiernu de Romano Prodi, la coalición taba compuesta por ocho partíos:


Partíu Demócrata d'Izquierda^[1] (PDS)	Socialismu democráticu	Massimo D'Alema
Partíu Popular Italianu^[2] (PPI)	Democracia cristiana	Franco Marini
Renovación Italiana^[3] (RI)	Lliberalismu	Lamberto Dini
Federación de los Verdes (FdV)	Política verde	Carlo Ripa di Meana
Socialistes Italianos^[3] (SI)	Socialdemocracia	Enrico Boselli
Unión Democrática^[2] (UD)	Sociolliberalismu	Antonio Maccanico
Partíu Republicanu Italianu^[2] (PRI)	Lliberalismu	Giorgio La Malfa
Pactu Segni^[3] (PS)	Centrismu	Mario Segni

↑ Seis partíos asociaos menores del PDS fundir con esti partíu en 1998: la Federación Llaborista, los Cristianos Sociales, la Izquierda Republicana, el Movimientu de Comunistes Unitarios, los Reformistes per Europa y la Federación Democrática, esti postreru un partíu rexonal en Cerdeña.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Los trés partíos apostaron les eleiciones na llista conxunta Populares por Prodi, xunto col Partíu Popular del Tirol del Sur (vea embaxo).
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Los trés partíos apostaron la eleición na llista conxunta Pactu de los Demócrates.

La coalición foi sofitada externamente por:

Partíu !Ideoloxía !Líder
	Partíu de la Refundación Comunista (PRC)	Comunismu	Fausto Bertinotti

La coalición tenía cuatro socios rexonales:

Rexón
Valle d'Aosta	Unión Valdostana (UV)	Rexonalismu	Luciano Caveri
Tirol del Sur	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Siegfried Brugger
Vénetu	Lliga Véneta Autonomísta (LAV)	Rexonalismu	Mario Rigo
Cerdeña	Partíu Sardu d'Aición (PSd'Az)	Nacionalismu sardu	Franco Meloni

1998-2001[editar | editar la fonte]

En 1998, el Partíu de la Refundación Comunista derrocó al segundu gabinete de Prodi. Nel periodu 1998-2001, mientres los dos gobiernos lideraos por Massimo D'Alema y unu lideráu por de Giuliano Amato, la coalición tuvo formada por ocho partíos:


Demócrates d'Izquierda (DS)	Socialdemocracia	Walter Veltroni
Partíu Popular Italianu (PPI)	Democracia cristiana	Franco Marini / Pierluigi Castagnetti
Los Demócrates (Dem)	Centrismu	Romano Prodi / Arturo Parisi
Renovación Italiana (RI)	Lliberalismu	Lamberto Dini
Partíu de los Comunistes Italianos (PdCI)	Comunismu	Oliviero Diliberto
Socialistes Demócrates Italianos^[1] (SDI)	Socialdemocracia	Enrico Boselli
Federación de los Verdes (FdV)	Política verde	Alfonso Pecoraro Scanio
Unión Democrática pola República Unión de Demócrates per Europa (UDEUR)	Democracia cristiana	Clemente Mastella

↑ El partíu nun participó nel segundu gabinete de D'Alema y formó de volao la coalición La Margarita, xunto col Partíu Republicanu Italianu y la Unión pola República.

Eleiciones xenerales de 2001[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones xenerales de 2001, la coalición, dirixida por Francesco Rutelli, taba compuesta por seis partíos:


Demócrates d'Izquierda (DS)	Socialdemocracia	Walter Veltroni
Partíu Popular Italianu^[1] (PPI)	Democracia cristiana	Pierluigi Castagnetti
Los Demócrates^[1] (Dem)	Centrismu	Arturo Parisi
Renovación Italiana^[1] (RI)	Lliberalismu	Lamberto Dini
Unión de Demócrates per Europa^[1] (UDEUR)	Democracia cristiana	Clemente Mastella
Partíu de los Comunistes Italianos (PdCI)	Comunismu	Oliviero Diliberto
Socialistes Demócrates Italianos^[2] (SDI)	Socialdemocracia	Enrico Boselli
Federación de los Verdes^[2] (FdV)	Política verde	Grazia Francescato

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Los cuatro partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta Democracia ye Llibertá-La Margarita (DL).
↑ ^2,0 ^2,1 Los dos partíos apostaron la eleición na llista conxunta El Xirasol.

La coalición tenía cuatro socios rexonales:

Regiónn
Valle d'Aosta	Unión Valdostana (UV)	Rexonalismu	Luciano Caveri
Valle d'Aosta	Edelweiss (SA)	Rexonalismu	Maurizio Martin
Tirol del Sur	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Siegfried Brugger
Trentín	Llista Cívica Margarita (CM)	Rexonalismu	Lorenzo Dellai

Eleiciones europees de 2004[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones al Parllamentu Européu de 2004, La llista Xuníes n'L'Ulivo, que llogró'l 31.1% de los votos, taba compuesta poles siguiente cuatro partíos:


Demócrates d'Izquierda (DS)	Socialdemocracia	Piero Fassino
Democracia ye Llibertá-La Margarita (DL)	Centrismu	Francesco Rutelli
Socialistes Demócrates Italianos (SDI)	Socialdemocracia	Enrico Boselli
Movimientu Republicanos Europeos (MRE)	Sociolliberalismu	Luciana Sbarbati

La Unión (2005–2008)[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones xenerales de 2006, la coalición tuvo compuesta por dolce partíos:


Demócrates d'Izquierda^[1] (DS)	Socialdemocracia	Piero Fassino
Democracia ye Llibertá-La Margarita^[1] (DL)	Centrismu	Francesco Rutelli
Partíu de la Refundación Comunista (PRC)	Comunismu	Fausto Bertinotti
Federación de los Verdes (FdV)	Política verde	Alfonso Pecoraro Scanio
Partíu de los Comunistes Italianos (PdCI)	Comunismu	Oliviero Diliberto
Socialistes Demócrates Italianos^[2] (SDI)	Socialdemocracia	Enrico Boselli
Radicales Italianos^[2] (Rad)	Lliberalismu	Daniele Capezzone
Italia de los Valores (IdV)	Populismu	Antonio Di Pietro
Unión de Demócrates per Europa (UDEUR)	Democracia cristiana	Clemente Mastella
Los Socialistes Italianos (SI)	Socialdemocracia	Bobo Craxi
Movimientu Republicanos Europeos^[1] (MRE)	Sociolliberalismu	Luciana Sbarbati
Lliga Autonomista Lombarda (LAL)	Rexonalismu	Matteo Brivio
Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Luis Durnwalder
Partíu de los Pensionistes (PP)	Intereses de los pensionistes	Carlo Fatuzzo

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Los trés partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta d'L'Ulivo. En 2007 formaríen el Partíu Demócrata.
↑ ^2,0 ^2,1 Los dos partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta Rosa nel Puñu.

La coalición tenía seis socios rexonales:

Rexón
Valle d'Aosta	Renovación Valdostana (UV)	Rexonalismu	Carlo Perrin
Tirol del Sur	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Elmar Pichler Rolle
Lombardía	Lliga Autonomía Lombardía (LAL)	Rexonalismu	Matteo Brivio
Vénetu	Lliga Fronte Veneto (LFV)	Nacionalismu véneto	Fabrizio Comencini
Calabria	Partíu Democráticu del Sur^[1] (PDM)	Centrismu	Agazio Loiero
Cerdeña	Proyeutu Cerdeña^[1] (PS)	Socialdemocracia	Renato Soru

↑ ^1,0 ^1,1 Miembros fundadores del Partíu Demócrata.

Coaliciones lideraes pol PD (2008-presente)[editar | editar la fonte]

Eleiciones xenerales de 2008[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones xenerales de 2008, la coalición, liderada por Walter Veltroni,^[1] taba compuesta por dos partíos:

Partíu !Ideoloxía !Líder
	Partíu Demócrata^{[nota 1]} (PD)	Socialdemocracia	Walter Veltroni
	Italia de los Valores (IdV)	Populismu	Antonio Di Pietro

↑ Incluyendo tamién a los Radicales Italianos.

Eleiciones xenerales de 2013[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones xenerales de 2013, la coalición presentóse como Italia. Bien Común, sol lideralgu de Pier Luigi Bersani,^[2] y taba compuesta por cuatro partíos:


Partíu Demócrata (PD)	Socialdemocracia	Pier Luigi Bersani
Izquierda, Ecoloxía y Llibertá (SEL)	Socialismu democráticu	Nichi Vendola
Centru Democráticu (CD)	Centrismu	Bruno Tabacci
Partíu Socialista Italianu (PSI)	Socialdemocracia	Riccardo Nencini

La coalición tenía cuatro socios rexonales:

Region
Valle d'Aosta	Unión Progresista Valdostana (UVP)	Rexonalismu	Laurent Viérin
Valle d'Aosta	Autonomía Llibertá Participación Ecoloxía	Rexonalismu	Carlo Perrin
El Piamonte	Moderaos (M)	Centrismu	Giacomo Portes
Tirol del Sur	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Richard Theiner
Tirol del Sur	Verdes de Tirol del Sur^{[nota 1]} (Grüne)	Política verde	Sepp Kusstatscher, Brigitte Foppa
Trentín	Partíu Autonomista Trentín Tiroles (PATT)	Rexonalismu	Franco Panizza
Trentín	Unión por Trentín (UpT)	Rexonalismu	Lorenzo Dellai
Sicilia	El Megáfonu Llista Crocetta	Rexonalismu	Rosario Crocetta

↑ Partíu acomuñáu con Izquierda, Ecoloxía y Llibertá.

Eleiciones xenerales de 2018[editar | editar la fonte]

Nes eleiciones xenerales de 2018 la coalición componer de cuatro llistes eleutorales:


Partíu Demócrata^{[nota 1]} (PD)	Socialdemocracia	Matteo Renzi
Más Europa^{[nota 2]} (+Y)	Lliberalismu	Emma Bonino
Xuntos^{[nota 3]} (I)	Progresismu	Riccardo Nencini, Angelo Bonelli
Llista Cívica Popular^{[nota 4]} (CP)	Centrismu	Beatrice Lorenzin

↑ Inclúi a Moderaos (vea embaxo).
↑ Inclúi los Radicales Italianos, Forza Europa, el Centru Democráticu y Área Progresista.
↑ Inclúi a Partíu Socialista Italianu, la Federación de los Verdes y Área Cívica.
↑ Inclúi Alternativa Popular, Italia de los Valores, los Centristes per Europa, Democracia Solidaria, la Unión por Trentín (vea embaxo) – pocu afiliáu a la Democracia Solidaria a nivel nacional –, Italia ye Popular, la Unión Popular Cristiana y Italia Popular.

La coalición tien siete socios rexonales:

Rexón
Valle d'Aosta	Unión Valdostana (UV)	Rexonalismu	Ennio Pastoret
	Unión Progresista Valdostana (UVP)	Rexonalismu	Laurent Viérin
	Renacimientu Autonomista Popular Valdostana (EPAV)	Rexonalismu	Mauro Baccega
El Piamonte	Moderaos (M)	Centrismu	Giacomo Portes
Tirol del Sur	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)	Rexonalismu	Philipp Achammer
Trentín	Partíu Autonomista Trentín Tiroles (PATT)	Rexonalismu	Franco Panizza
Trentín	Unión por Trentín (UpT)	Rexonalismu	Tiziano Mellarini

Resultaos eleutorales[editar | editar la fonte]

Parllamentu Italianu[editar | editar la fonte]

Añu de la eleición	Votos	%	Escaños	+/–	Líder
Cámara de Diputaos
1994	12.632.680 (#2)	32,8	213/630	–	Achille Occhetto
1996	15.758.981 (#1)	42,2	322/630	109	Romano Prodi
2001	16.209.944 (#2)	43,5	247/630	75	Francesco Rutelli
2006	19.036.986 (#1)	49,8	348/630	101	Romano Prodi
2008	13.689.303 (#2)	37,5	239/630	109	Walter Veltroni
2013	10.047.603 (#1)	29,5	345/630	106	Pier Luigi Bersani
2018	TBD	TBD	0/630	–	Matteo Renzi

Election year	Votos	%	Escaños	+/–	Líder
Senáu de la República
1994	10.881.320 (#2)	32,9	122/315	–	Achille Occhetto
1996	13.444.977 (#1)	41,2	169/315	47	Romano Prodi
2001	13.282.495 (#2)	39,2	128/315	41	Francesco Rutelli
2006	17.118.364 (#2)	49,2	158/315	30	Romano Prodi
2008	12.457.182 (#2)	38,7	130/315	28	Walter Veltroni
2013	9.686.683 (#1)	31,6	127/315	3	Pier Luigi Bersani
2018	TBD	TBD	0/315	–	Matteo Renzi

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

↑ «Berlusconi declares election win» (inglés). BBC News (14 d'abril de 2008).
↑ (n'inglés) Italian election results: gridlock likely – as it happened. 26 de febreru de 2013. https://www.theguardian.com/world/2013/feb/25/italian-election-results-live-coverage. Consultáu'l 27 de febreru de 2013.

[fn1-1] Seis partíos asociaos menores del PDS fundir con esti partíu en 1998: la Federación Llaborista, los Cristianos Sociales, la Izquierda Republicana, el Movimientu de Comunistes Unitarios, los Reformistes per Europa y la Federación Democrática, esti postreru un partíu rexonal en Cerdeña.

[fn2-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Los trés partíos apostaron les eleiciones na llista conxunta Populares por Prodi, xunto col Partíu Popular del Tirol del Sur (vea embaxo).

[fn3-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Los trés partíos apostaron la eleición na llista conxunta Pactu de los Demócrates.

[fn1-4] El partíu nun participó nel segundu gabinete de D'Alema y formó de volao la coalición La Margarita, xunto col Partíu Republicanu Italianu y la Unión pola República.

[fn1-5] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Los cuatro partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta Democracia ye Llibertá-La Margarita (DL).

[fn2-6] 2,0 ^2,1 Los dos partíos apostaron la eleición na llista conxunta El Xirasol.

[fn1-7] 1,0 ^1,1 ^1,2 Los trés partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta d'L'Ulivo. En 2007 formaríen el Partíu Demócrata.

[fn2-8] 2,0 ^2,1 Los dos partíos apostaron les eleiciones dientro de la llista conxunta Rosa nel Puñu.

[fn1-9] 1,0 ^1,1 Miembros fundadores del Partíu Demócrata.

[11] Incluyendo tamién a los Radicales Italianos.

[13] Partíu acomuñáu con Izquierda, Ecoloxía y Llibertá.

[fn1-14] Inclúi a Moderaos (vea embaxo).

[fn2-15] Inclúi los Radicales Italianos, Forza Europa, el Centru Democráticu y Área Progresista.

[fn3-16] Inclúi a Partíu Socialista Italianu, la Federación de los Verdes y Área Cívica.

[fn4-17] Inclúi Alternativa Popular, Italia de los Valores, los Centristes per Europa, Democracia Solidaria, la Unión por Trentín (vea embaxo) – pocu afiliáu a la Democracia Solidaria a nivel nacional –, Italia ye Popular, la Unión Popular Cristiana y Italia Popular.

[10] «Berlusconi declares election win» (inglés). BBC News (14 d'abril de 2008).

[12] (n'inglés) Italian election results: gridlock likely – as it happened. 26 de febreru de 2013. https://www.theguardian.com/world/2013/feb/25/italian-election-results-live-coverage. Consultáu'l 27 de febreru de 2013.

[1]

[2]

[3]

[1]

[1]

[2]

[1]

[2]

[1]

[1]

[nota 1]

[2]

[nota 1]

[nota 1]

[nota 2]

[nota 3]

[nota 4]