Charlotte Delbo

De Wikipedia
Charlotte Delbo
Vida
Nacimientu Vigneux-sur-Seine[1]10 d'agostu de 1913[2]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia [3]
Llingua materna francés
Muerte IV Distritu de París[3]1 de marzu de 1985[2] (71 años)
Causa de la muerte cáncanu de pulmón
Estudios
Llingües falaes francés[4]
Oficiu poeta, autobiógrafa, militante de la resistencia, dramaturga, escritora, publicistamilitante de la resistencia
Trabayos destacaos Auschwitz et après
Creencies
Partíu políticu Partíu Comunista Francés (dende 1934)
Cambiar los datos en Wikidata

Charlotte Delbo (10 d'agostu de 1913Vigneux-sur-Seine – 1 de marzu de 1985IV Distritu de París) foi una escritora francesa principalmente conocida pola so triloxía de memories n'Auschwitz, a onde foi unviada como miembru de la resistencia francesa.[5]

Biografía[editar | editar la fonte]

Nacida cerca de París, unu de los cinco fíos del carpinteru Charles Delbo y Erménie Morero. Estudiante de filosofía en La Sorbona, interesar pol teatru y la política, xuntar al Partíu Comunista Francés en 1932. Casóse con George Dudach en 1934 y más tarde foi secretaria y asistente del famosu actor, direutor y productor Louis Jouvet atopándose en xira teatral por Buenos Aires cuando la Wehrmacht ocupó Francia en 1940. Tornó a París diciendo a Jouvet Tengo De tornar, nun puedo permanecer a salvo mientres otros son guillotinados, nun voi poder mirar a naide a la cara.[6]

El so home yera miembru activu na resistencia francesa como corréu secretu del poeta Louis Aragon, dambos formaron parte del grupu de Georges Politzer. El 2 de marzu de 1942 fueron arrestaos por fuercies de la ocupación alemana de Francia.

El 23 de mayu Dudach foi fusiláu y ella foi unviada a dellos campos de tránsitu en Francia hasta'l 23 de xineru de 1943 cuando foi deportada en tren xunto a otres 229 muyeres escontra Auschwitz n'unu de los pocos tresportes de prisioneros non xudíos yá que yeren xeneralmente unviaos al Campu de concentración de Mauthausen-Gusen. Namái 49 sobrevivieron, foi l'únicu vagón de prisioneros qu'entró al campu de concentración cantando La Marsellesa.[7] ( Le convoi du 24 janvier). Nesi mesmu vagón topábase Marie-Claude Vaillant-Couturier, fía de Lucien Vogel que testificaria nos Xuicios de Nuremberg; France Rondeaux, sobrina d'André Gide; Vittoria "Viva" Daubeuf, fía de Pietro Nenni; Simone Sampaix, fía del editor de L'Humanité; Marie "Mai" Politzer, esposa de Georges Politzer; Adelaide "Heidi" Hautval, doctora que testificaría sobre les otomíes médiques nazis; y Helene Solomon-Langevin, fía del físicu Paul Langevin. Les muyeres fueron confinaes en Birkenau;, depués, nel campu satélite de Rajsko, antes de ser unviaes el 7 de xineru de 1944 a Ravensbrück para en 1945 ser puestes a disposición de la Cruz Roja Internacional.

Al regresu escribió la so triloxía Auschwitz y dempués, pero retuvo la so publicación hasta 1965 pa da-y correuta perspeutiva histórica; y los últimos dos volúmenes fueron publicaos en 1970 y 1971.

La pieza teatral "Qui Rapportera Ces Paroles?" trata sobre la so esperiencia en Birkenau.

Influyida por David Rousset y Jorge Semprún abandonó los ideales comunistes al conocer la esistencia d'otros campos de prisioneros. Mientres la Guerra d'Arxelia publicó'l manifiestu antibélico "Les belles lettres".

Na década del 60 trabayó pa la ONX y con Henri Lefebvre. Morrió de cáncer de pulmón en 1985.

Valoración[editar | editar la fonte]

Si mundialmente la so obra nun tuvo l'espardimientu de los relatos d'Anne Frank, Primo Levi y Elie Wiesel, como Tadeusz Borowski, sicasí influyó en Haft, Lamot, Lawrence L. Langer, Nicole Thatcher, Geoffrey Hartman, Marlene Heinemann, Robert Skloot, Kali Tal, Erin Mae Clark, Joan M. Ringelheim, Debarati Sanyal y otros.[ensin referencies]

Publicaciones[editar | editar la fonte]

  • Les Belles Lettres, París, Minuit, 1961.
  • Le Convoi du 24 janvier,París, Minuit, 1965, 1978, 1995.
  • Auschwitz et après :
    • Aucun de nous ne reviendra, París, Gonthier, 1965; Minuit, 1970, 1979, 1995, 2014.
    • Une connaissance inutile, París, Minuit, 1970.
    • Mesure de nos jours, París, Minuit, 1971, 1994.
  • Spectres, mes compagnons, Lausana, Maurice Bridel, 1977; París, Berg, 1995.
  • La Mémoire et les Jours, París, Berg International, 1985, 1995.

Teatru:

  • La Théorie et la Pratique, París, Anthropos, 1969.
  • La Sentence, pièce en trois actes, París, P.-J. Oswald, 1972.
  • Qui rapportera ces paroles ?, París, P.-J. Oswald, 1974. HB, Aigues-vives, 2001.
  • Maria Lusitania, París, P.-J. Oswald, 1975.
  • La Ligne de démarcation y La Capitulation, París, P.-J. Oswald, 1977.
  • Les Hommes", inédita.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Charlotte Delbo: Trilogie. Auschwitz und danach, Frankfurt, Fischer, 1993, ISBN 3-596-11086-6
  • Charlotte Delbo, Triloxía. Auschwitz y dempués, Ediciones Turpial, 2003-2004.
  • Charlotte Delbo, Ente Résistance, Poésie et Théâtre de Françoise, Maffre Castellani, Éditions du Cygne, 2010.
  • Elizabeth Roberts Baer & Myrna Goldenberg, Experience and Expression: Women, the Nazis, and the Holocaust, Detroit, Wayne State UP, 2003, ISBN 0-8143-3063-0
  • Anne-Berenike Binder, Mon ombre est restée là-bas, Tubinga, Niemeyer, 2008 ISBN 978-3-484-57008-5
  • Ghislaine Dunant Charlotte Delbo, la vie retrouvée, Grasset, 2016

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. «Expediente de personas fallecidas». Consultáu'l 6 setiembre 2023.
  2. 2,0 2,1 Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  3. 3,0 3,1 Identificador GND: 12089033X. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 xunu 2023. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  4. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  5. Elizabeth Roberts Baer, Myrna Goldenberg, Experience and Expression: Women, the Nazis, and the Holocaust, ISBN 0-8143-3063-0, https://books.google.com/books?id=IecaqQZQjukC&pg=PA290&ots=S-hAwChXJD&dq=%22Charlotte+Delbo%22+-inauthor:%22Charlotte+Delbo%22&ie=ISO-8859-1&output=html&sig=oxmj9zPQup_N0fpVv2EEUX-YlrA 
  6. [1]
  7. [2]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]