Charles de Rohan, Príncipe de Soubise

De Wikipedia
Charles de Rohan, Príncipe de Soubise
Botellero de Francia (es) Traducir

Vida
Nacimientu Versalles, 16 de xunetu de 1715
Nacionalidá Bandera de Francia Francia
Muerte Hôtel de Soubise (es) Traducir, 1 de xunetu de 1787 (71 años)
Familia
Padre Jules, Prince of Soubise
Madre Anne Julie de Melun
Casáu con Anne Marie Louise de La Tour d'Auvergne
Ana Teresa de Saboya-Carignano (es) Traducir
Victoria de Hesse-Rotenburg (es) Traducir
Fíos/es
Hermanos/es
Pueblu Rohan Ailesi
Estudios
Llingües falaes francés
Oficiu políticu
Premios
Serviciu militar
Graduación mariscal de Francia (es) Traducir
Lluchó en Guerra de los Siete Años
Cambiar los datos en Wikidata

Charles de Rohan, Príncipe de Soubise, duque de Rohan-Rohan, duque de Ventadour y señor de Roberval. (Versalles, 16 de xunetu de 1715- París, 1 de xunetu de 1787). Foi Mariscal de Francia y Ministru mientres los reinaos de Luis XV y Luis XVI.

Biografía[editar | editar la fonte]

Charles de Rohan nació en Versalles el 16 de xunetu de 1715. Yera fíu de Jules François Louis de Rohan, príncipe de Soubise, teniente-capitán de los Xendarmes de la Guardia del Rei, y d'Ana Julia Adelaida de Melun fía de Lluis I de Melun y Isabel Teresa de Lorena. El so padre finó de viruela el 6 de mayu de 1724 y la so madre morrió de viruela solo 12 díes dempués.[1]

Tres la muerte de los sos padres fixo cargu d'él el so güelu, el Príncipe Hercules-Mériadec de Rohan-Soubise, veteranu militar que participara nes batalles de Steinkerque, Leuze, Neerwinden, Ramillies, Oudenarde y Malplaquet y que moraba llargues temporaes en Versalles.[2] D'esta miente conoció a Luis XV, quien solo yera cinco años mayor qu'él y col que entabló una gran amistá.

Carrera militar y política[editar | editar la fonte]

Charles de Rohan tuvo una carrera acandilante amparada pola amistá con Luis XV. Empezó sirviendo nos mosqueteros pero en 1734 yá yera capitán xeneral de los Xendarmes de la Guardia del Rei tres l'arrenunciu del so güelu, qu'ostentaba'l cargu. En 1740 foi nomáu brigada de Caballería y en 1743 brigadier.[3] Na Guerra de Socesión Austriaca sirve so les órdenes d'Adrien Maurice de Noailles na batalla de Dettingen.[4]

Poco dempués participó nel asediu de Friburgu, onde ye mancáu nun brazu, y na batalla de Fontenoy el 11 de mayu de 1745.

Lluis XV de Francia. Obra de Louis-Michel van Loo.

Intervieno nel asediu de Tournay que capituló el 25 de mayu.[4] En 1746, tomó Mechelen, que-y valió'l grau de mariscal de campu y el dominiu de Flandes.[5]

En 1747 tomó parte na batalla de Rocoux.[1] Ye nomáu Teniente Xeneral del exércitu en 1748, añu en que termina la guerra col Tratáu de Aquisgrán.[4]

Convertir en Duque de Rohan-Rohan tres la muerte del so güelu Hércules-Mériadec de Rohan-Soubise el 26 de xineru de 1749.

En 1551 ye nomáu gobernador de Flandes y Henao, Gobernador de la ciudá de Lille a la muerte del duque de Boufflers.[4] En 1755, Luis XV nomar Ministru d'Estáu desempeñando'l papel de Controlador Xeneral de Finances hasta 1756.

Esi añu empieza la Guerra de los Siete Años. Francia se alía col Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, Rusia y Suecia contra Prusia y el Reinu Xuníu. Charles de Rohan llogró, al traviés de la influencia de Madame de Pompadour, el comandu d'un cuerpu de 24.000 homes que tienen de cruciar el Baxu Rin en 1757. Estes tropes tán dixebraes del contingente principal del exércitu francés empobináu por Louis Charles César Le Tellier. Conquista Kleve y Gelderland, y en menos d'ocho díes emburrió al exércitu de Hannover, mandáu por Guillermo Augusto, duque de Cumberland, escontra'l norte.[5] Traviesa Hesse-Kassel escontra Franconia, onde s'axunta col xeneral imperial José Federico de Saxonia-Hildburghausen. Les tropes francu-imperiales teníen d'invadir Saxonia, pero la campaña sufrió pola falta de cooperación ente los dos xenerales. Charles de Rohan tenía d'actuar como auxiliar de Hildburghausen pero negar a aceptar esti rol.

L'exércitu francu-imperial ye ganáu'l 5 de payares de 1757 por Federico II de Prusia na batalla de Rossbach. Esta derrota costó a los franceses 5.000 muertos y 7.000 prisioneros.[6] Tres la batalla tornó a la corte, onde ye oxetu d'epigrames que se moflaben d'él y de Madame de Pompadour. Yera odiáu como favoritu polos demás cortesanos, pero Luis XV caltuvo firme nel so sofitu y nomó-y Ministru d'Estáu con una pensión de 50.000 llibres.[7]

En mayu de 1758, Charles de Rohan vuelve a la guerra. El 15 de xunetu de 1758 apoderar de Marburgu onde atopó gran cantidá de forraxe y municiones. Poco dempués tomó Ziegenhain, onde s'apoderó de 14 cañones y 6.000 sacos de farina.[8]

Batalla de Lutzelberg. Obra d'Etienne Achille Demahis.

El 13 de xunetu de 1758 vence na batalla de Sondershausen a les tropes de Hesse y Hannover. En setiembre invade l'Electoráu de Hanover. El 10 d'ochobre de 1758 vence na batalla de Lutzelberg, causando al exércitu de Hannover y de Hesse munches baxes y tomando 800 prisioneros. Depués apodérase de too Hesse-Darmstadt.[8] Tres los méritos collechaos nesta campaña, Charles de Rohan ye nomáu Mariscal de Francia.

En 1761 confióse-y un exércitu de 110.000 homes que tenía de coordinase con unu más pequeñu al mandu de Víctor-François de Broglie.[5] L'exércitu francés atopar col exércitu aliáu, comandado por Fernando de Brunswick, cerca del Monte Teutónicu. La proporción de soldaos yera favorable a los franceses, quien, sicasí, teníen poca coordinación pola rivalidá qu'esistía ente los dos xenerales.

Col fin de consiguir tol méritu, De Broglie atacó la posición enemiga'l 15 de xunetu en solitariu, siendo refugáu con grandes baxes. A la mañana siguiente, Carlos de Rohan, desairado, atacó en solitariu. Les descoordinación de les fuercies franceses y l'enemistá de los dos xenerales provocó que les tropes franceses fueren vencíes na batalla de Villinghausen, perdiendo 5.000 soldaos.

De Broglie trató de culpar de la derrota a Charles de Rohan unviando un escritu a la corte. Sicasí, Carlos de Rohan tamién unviara una carta y, como taba protexíu por Madame de Pompadour, De Broglie foi culpáu de la derrota.[5]

Na campaña de 1762, Charles de Rohan sirvió a les órdenes de Louis Charles César Le Tellier, Duque d'Estrées, con quien venció na batalla de Johannisberg a Fernando de Brunswick. Esta foi la última batalla na que participó Charles de Rohan.[5]

La Guerra de los Siete Años concluyó pocu dempués col Tratáu de Hubertusburg. Al terminar la guerra, Charles de Rohan se reintegra a la vida cortesana. Luis XV decide en 1769 presentar na corte a Madame du Barry, que sufre un refugu xeneralizáu promovíu poles Mesdames de Francia. Carlos de Rohan trató de romper esti refugu reforzando la so posición na corte.[7]

Al finar Luis XV el 10 de mayu de 1774, va ser l'únicu que demuestre un verdaderu pesar siguiendo'l cortexu aciagu que consistía namái nunos pocos llacayos y paxes[7] a cuerpu so l'agua hasta Saint-Denis.[9]

Tres la muerte de Luis XV, pretendió retirase de la vida pública, pero Luis XVI confirmó-y como Ministru d'Estáu, yá que desempeñó hasta 1784 cuando se vio chiscáu polos escándalos de la bancarrota del so xenru, Henri Louis de Rohan, duque de Montbazon, y pol Asuntu del collar qu'arreyó a Luis René Eduardo Rohan.[7] Anque Carlos de Rohan nun tuviera nada que ver direutamente colos escándalos, prefier dimitir.

Muerre'l 1 de xunetu de 1787 nel Hotel de Soubise de París, cutíu por una apoplexía a la edá de 72 años.

Matrimonios[editar | editar la fonte]

Primer matrimoniu: con Ana María Luisa de La Tour d'Auvergne (1722-1739), fía d'Emmanuel Théodose de La Tour d'Auvergne. D'esti matrimoniu nació:

  1. Carlota de Rohan (1737-1760), casada con Luis Xosé de Borbón-Condé y madre de Luis Enrique Xosé de Borbón-Condé.

Segundu matrimoniu: con Ana Teresa de Saboya-Carignano (1717-1745) fía de Víctor Amadéu I de Saboya-Carignano. D'esti matrimoniu nació:

  1. Victoria Josefa de Rohan-Soubise (1743-1807), conocida como "Madame de Guéméné" o "Princesa de Guéméné", casada con Enrique Luis de Rohan, Príncipe de Rohan-Guéméné, Gran Chambelán de Francia.

Tercer matrimoniu: con Ana Victoria María Cristina, Princesa de Hesse-Rothenburg (1728-1792), fía de José de Hesse-Rotenburg.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Aubert de La Chesnaye-Desbois Badier François-Alexandre. Dictionnaire de la noblesse, contenant les généalogies, l'histoire & la chronologie des familles nobles de la France, l'explication de leurs armes et l'état des grandes terres du royaume...: Editorial Schlesinger frères, 1778, páx. 273
  2. ↑ Aubert de La Chesnaye-Desbois Badier François-Alexandre. Dictionnaire de la noblesse, contenant les généalogies, l'histoire & la chronologie des familles nobles de la France, l'explication de leurs armes et l'état des grandes terres du royaume...: Editorial Schlesinger frères, 1778, páx. 272
  3. ↑ VV.AA. Le grand dictionnaire historique, ou le mélange curieux de l'histoire sacrée et profane... Editorial les libraires associés, chez Le Mercier, 1759, páx. 306
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Courcelles, Jean-Baptiste-Pierre. Dictionnaire historique et biographique des généraux français depuis le XIe siècle. Editorial l'auteur, 1823, páx. 30
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Le Bas. Philippe France, Dictionnaire encyclopédique. Editorial Didot, 1845, páx. 132
  6. ↑ Jorgensen,C.-Pavkovic F.-Ric R.-Schneid F.-Scott C. Téuniques Béliques del Mundu Modernu. Editorial Libsa. 2008, páx. 165
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 VV.AA. Penny cyclopædia of the Society for the Diffusion of Useful Knowledge. Editorial C. Knight, 1842, páx. 268
  8. ↑ 8,0 8,1 Courcelles, Jean-Baptiste-Pierre. Dictionnaire historique et biographique des généraux français depuis le XIe siècle. Editorial l'auteur, 1823, páx. 31
  9. ↑ Le Bas. Philippe France, Dictionnaire encyclopédique. Editorial Didot, 1845, páx. 133
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_de_Rohan,_Príncipe_de_Soubise&oldid=4145015»