Saltar al conteníu

Atolón de Toke

Coordenaes: 11°08′34″N 169°37′07″E / 11.142697°N 169.618608°E / 11.142697; 169.618608
De Wikipedia
Atolón de Toke
Alministración
Protectoráu Nueva Guinea Alemana
PaísBandera de les Islles Márxal Islles Márxal
Tipu d'entidá atolón
Xeografía
Coordenaes 11°08′34″N 169°37′07″E / 11.142697°N 169.618608°E / 11.142697; 169.618608
Atolón de Toke alcuéntrase n'Islles Márxal
Atolón de Toke
Atolón de Toke
Atolón de Toke (Islles Márxal)
Superficie 0.57 km²
Altitú 0,3 m
Cambiar los datos en Wikidata

Toke (en marxalés Tōkā [tˠʌɡɑ͡ææ̯]) o Taka ye un atolón coralín despobláu nel Océanu Pacíficu. Forma parte del distritu llexislativu de la cadena Ratak nes Islles Márxal. Dende la esquina nororiental y nel sentíu de les manes del reló, les principales islles que posee reciben los nomes de Waatwerik, Lojrong, Taka y Bwokwen. En conxuntu comprenden una superficie de 0,57 km² y enzarren una llaguna de 93,1 km²[1]. L'atolón allúgase a 10 km al suroeste del d'Utirik.

Carauterístiques físiques

[editar | editar la fonte]

El puntu más altu del atolón ye de 4,6 m, siendo amás ún de los más pequeños de les Márxal y superáu solo por Bikar. Namás les islles mencionaes agospien vexetación permanentemente. Hai dellos castros más pela llinia del atolón pero son de sable y foron amosando variaciones considerables a lo llargo los años. La llaguna interior del atolón tien poca fondura. Toke y el so vecín Utirik son un tipu intermediu ente los atolones de poca fondura y les de los atolones centrales de Márxal.

Toke ye moderadamente secu, con una temperatura media añal de 28 °C[2].

Vexetación

[editar | editar la fonte]

Una parte considerable de la islla de Toke ta cubierta por cocos, con una gruesa capa de Microsorum scolopendria. Hai dalguna mata de Pisonia grandis y especies de matorral como Heliotropium foertherianum, Portulaca oleracea, Pandanus tectorius y Laportea ruderalis, ente otres. En Lojrong hai una matina de Pisonia[3].

L'arrecife de coral que presenta l'atolón de Toke consérvase en mui bona calidá[4]. Hai evidencies de que tamién ye llugar d'añeramientu de la tortuga marina verde nes islles más grandes. Atópase la rara amasuela xigante Tridacna gigas, asina como otres especies de menor tamañu. La presencia d'aves ye mui importante, incluyendo numberoses especies.

Nun paez qu'hubiere asentamientu dalu d'humanos en Toke. La falta d'agua potable foi, de xuru, el factor más condicionante. Sicasí, sí había incursiones periódiques pa recolectar diferentes materiales y alimentos: copra, pescao, tortugues, cámbaros, etc. El primer avistamientu rexistráu por europeos foi pol navegante español Álvaro de Saavedra'l 29 d'avientu de 1527 al mandu del Florida. Xunto colos atolones d'Utirik, Rongelap y Ailinginae foron llamaes Islles de Los Reyes Magos por mor de la Epifanía[5]. En 1906, l'atolón agregóse al protectoráu de la Nueva Guinea alemana. Tres la Primer Guerra Mundial, la islla quedó baxo’l Mandatu del Pacíficu Sur del Imperiu de Xapón. Col final de la Segunda Guerra Mundial, quedó baxo’l contro d'Estaos Xuníos como parte del Territoriu en fideicomisu de les islles del Pacíficu hasta la independencia de les Islles Márxal en 1896.

Foi damnificáu polos ensayos nucleares de Castle Bravo nel atolón de Bikini.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. http://marshall.csu.edu.au/Marshalls/html/atolls/taka.html
  2. Amerson, A.Binion Jr. (1969). "Atoll Research Bulletin No. 127, Ornithology of the Marshall and Gilbert Islands". Smithsonian National Museum of Natural History. hdl:10088/6092
  3. Fosberg, F. Raymond (1955-05-15). "Atoll Research Bulletin No. 39, Northern Marshall Islands Expedition, 1951-1952. Land biota: Vascular plants". Smithsonian National Museum of Natural History. hdl:10088/4938
  4. Maragos, James E. (1994-08-30). "Atoll Research Bulletin No. 419, Description of reefs and corals for the 1988 Protected Area Survey of the Northern Marshall Islands". Smithsonian National Museum of Natural History. hdl:10088/5870
  5. Brand, Donald D. (1967). Friis, Herman R., ed. The Pacific basin; a history of its geographical exploration. New York: American Geographical Society. p. 121

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]