Saltar al conteníu

Asterion (estrella)

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Ficha d'oxetu celesteAsterion
Estrella de tipu-G de la secuencia principal, estrella variable[1], fonte d'infrarroxos[1], fuente astrofísica de rayos X (es) Traducir[1], near-IR source (en) Traducir[1] y UV-emission source (en) Traducir[1]
Datos d'observación
Ascensión reuta (α) 188,43560104856 °[2]
Declinación (δ) 41,357478153572 °[2]
Distancia a la Tierra 8,4726 pc
8,3934 pc
Magnitú aparente (V) 4,25 (banda V)
Magnitú absoluta 4,64
Constelación Canes Venatici
Velocidá de rotación 5,1 km/s[5]
Velocidá radial 6,268 km/s[6]
Parallax 118,0266 mas[2]
Diámetru 1 430 000 km [7]
Gravedá superficial 23 400 cm/s²[8]
Tipu espectral G0V[9]
Otros nomes
Cambiar los datos en Wikidata

Coordenaes: Sky map 12h 33m 44.544s, 41° 21 26.921

Asterion o Chara (β Canum Venaticorum / β CVn / 8 Canum Venaticorum)[10] ye una estrella na constelación de Canes Venatici, los perros de caza, asitiada nel perru más meridional. De magnitú aparente +4,26, ye la segunda estrella más brillosa de la constelación dempués de Cor Caroli (α Canum Venaticorum).

Distante 27,4 años lluz del Sistema Solar, les estrelles conocíes más próximes a Asterion son Gliese 450 y Groombridge 1830, dambes a 5 años lluz.

Asterion paez ser un nome deriváu del llatín pa raigañu comestible» o «estrelláu». L'otru nome pol que ye conocida esta estrella, Chara, significa «quería» o «quería pal corazón del so maestru».

D'una manera un tanto confusa, dambos términos tamién designen a los perros de la constelación; Asterion ye'l más septentrional —onde nun ta β Canum Venaticorum—, ente que Chara aplicar al más meridional.[11]

Carauterístiques físiques

[editar | editar la fonte]

Asterion ye una nana mariella de tipu espectral G0V de carauterístiques tan asemeyaes a les del Sol que puede ser considerada un ximielgu solar. A diferencia de la nuesa vecina Alfa Centauri A —estrella tamién paecida al Sol—, nun tien nenguna compañera estelar brillosa.[12] La so masa ye un 2% menor que la del Sol,[13] ente que'l so diámetru ye apenes un 2,5% más grande.[14] La so temperatura efectivo ye de 5896 K,[14] magar ye un 25% más lluminosa que la nuesa estrella.[13] Asterion tamién ye detectada na rexón de rayos X del espectru electromagnéticu, implicando que, como'l Sol, tópase arrodiada por una corona caliente. La so velocidá de rotación ye igual o mayor de 3 km/s —un 50% más rápida que la del Sol—, polo que completa una vuelta en menos de 17 díes.[12] Anque nel pasáu suxirióse que Asterion podía ser una binaria espectroscópica con un periodu orbital de 2430 díes, posteriores analises paecen refugar esta posibilidá.[15]

Sicasí, Asterion ye una estrella probe en metales, con una bayura relativa de fierro igual al 60% de la que tien el Sol. Los valores de tolos elementos evaluaos tán per debaxo de los valores solares; cobre, níquel y vanadiu amuesen una bayura similar a la del fierro, ente que los conteníos de siliciu, azufre, cinc y magnesiu equivalen al 70% de los de la nuesa estrella.[13] Paez ser una estrella con una edá de 4050[16] - 4680 millones d'años,[13] comparable a la del Sol; sicasí, la so elevada lluminosidá puede ser la consecuencia d'una edá sensiblemente mayor, en redol a los 7000 millones d'años.[12]

Asterion ye un oxetivu prioritariu na busca de planetes terrestres, siendo escoyida ente les 30 estrelles presentaes a los científicos del proyeutu de la NASA Terrestrial Planet Finder (TPF) y del proyeutu Darwin de l'Axencia Espacial Europea pa la busca de planetes habitables.[15] La órbita d'un hipotéticu planeta terrestre nel qu'esistiera agua líquido tendría que ser asitiada aproximao a 1,1 UA.[15]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Afirmao en: SIMBAD.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Afirmao en: Gaia EDR3. Stated in source according to: SIMBAD. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 3 avientu 2020.
  3. Afirmao en: Gaia DR3. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 13 xunu 2022.
  4. Gerard T. van Belle (23 marzu 2009). «Directly determined linear radii and effective temperatures of exoplanet host stars» (n'inglés). The Astrophysical Journal (2):  páxs. 1085–1098. doi:10.1088/0004-637X/694/2/1085. 
  5. «Abundances in the Local Region II: F, G, and K Dwarfs and Subgiants». The Astronomical Journal (1). 21 avientu 2016. doi:10.3847/1538-3881/153/1/21. 
  6. Caroline Soubiran (agostu 2018). «Gaia Data Release 2. The catalogue of radial velocity standard stars» (n'inglés). Astronomy and Astrophysics. doi:10.1051/0004-6361/201832795. 
  7. Henrique Schmitt (20 avientu 2017). «Fundamental Parameters of 87 Stars from the Navy Precision Optical Interferometer» (n'inglés). The Astronomical Journal (1):  páxs. 30-45. doi:10.3847/1538-3881/AA9D8B. 
  8. Jacob Bean (2006). «Accurate M dwarf metallicities from spectral synthesis: a critical test of model atmospheres» (n'inglés). The Astrophysical Journal:  páxs. 1604–1616. doi:10.1086/508321. 
  9. «The Physical Basis of Luminosity Classification in the Late A-, F-, and Early G-Type Stars. I. Precise Spectral Types for 372 Stars» (n'inglés). The Astronomical Journal (4):  páxs. 2148–2158. abril 2001. doi:10.1086/319956. 
  10. Beta Canum Venaticorum (SIMBAD)
  11. The history of the star Asterion (The Fixed Stars)
  12. 12,0 12,1 12,2 Chara (Stars, Jim Kaler)
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 Takeda, Yoichi (2007). «Fundamental Parameters and Elemental Abundances of 160 F-G-K Stars Based on OAO Spectrum Database». Publications of the Astronomical Society of Japan 59 (2). páxs. 335-356 (Tabla consultada en CDS). http://cdsarc.u-strasbg.fr/cgi-bin/VizieR-5?-out.add=.&-source=J/PASJ/59/335/catalog&recno=84. 
  14. 14,0 14,1 van Belle, Gerard T.; von Braun, Kaspar (2009). «Directly Determined Linear Radii and Effective Temperatures of Exoplanet Host Stars». The Astrophysical Journal 694 (2). páxs. 1085-1098. http://cdsads.u-strasbg.fr/cgi-bin/nph-bib_query?2009ApJ...694.1085V&db_key=AST&nosetcookie=1. 
  15. 15,0 15,1 15,2 Chara (Solstation)
  16. Ibukiyama, A.; Arimoto, N. (2002). «HIPPARCOS age-metallicity relation of the solar neighbourhood disc stars». Astronomy and Astrophysics 394. páxs. 927-941. http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-bib_query?bibcode=2002A%26A...394..927I&db_key=AST&data_type=HTML&format=&high=43fcbe0bdb17822. 

Coordenaes: Sky map 12h 33m 44.544s, 41° 21 26.921