Antitrinitarismu
Antitrinitarismo ye una forma de cristianismu que refuga'l dogma cristianu de la trinidá —la enseñanza de que Dios ye trés hipóstasis o persones distintes que son coeternas, coiguales, y indivisiblemente xuníes nun solu ser, y esencia (del griegu ousia)—. Ciertos grupos relixosos que surdieron mientres la Reforma Protestante, históricamente fueron conocíos como antitrinitarios.
D'alcuerdu a les ilesies que consideraron como definitives les decisiones de los conceyos ecuménicos, el trinitarismo foi establecíu como fundamentu y como doctrina cristiana nos conceyos ecuménicos del sieglu IV,[1][2][3] el del Primer Conceyu de Nicea (325), que declaró la divinidá completa del Fíu,[4] y el Primer Conceyu de Constantinopla (381), que declaró la divinidá del Espíritu Santu.[5]
En términos de númberu de adeptos, les denominaciones antitrinitarias entienden una pequeña minoría del cristianismu modernu. Con muncho, los trés denominaciones cristianes non trinitaries más grandes son: Ilesia de Xesucristu de los Santos de los Últimos Díes, Los Testigos de Xehová y La Ilesia nin Cristu, anque hai otros grupos minoritarios incluyendo los cristadelfianos, ciencia cristiana, l'Asociación de los Estudiantes de la Biblia L'Alba, Living Church of God, El pentecostalismo unicitario, los Miembros de la Ilesia de Dios internacional, los Unitarian Universalist Christian Fellowship, la The Way International, La Ilesia de Dios Internacional y la Ilesia de Dios Xunida, Una Asociación Internacional.[6] Son corrientes antitrinitarias el arrianismu, el modalismo, el monarquianismo, el patripasianismo, el servetismo, el socinianismo, y el unitarismu (denominación que puede englobar por estensión a les anteriores), la Unicidad, ente otres.
Les confesiones relixoses antitrinitarias nun son consideraes como cristianes pol Conseyu Mundial d'Ilesies, ámbitu de diálogu ente protestantes y ortodoxos y al que la Ilesia Católica allega como observadora, pos el credo mínimu que formuló inclúi la creencia en Xesús como Señor y Salvador.[7]
Los puntos de vista de los antitrinitarios difieren llargamente con al respective de la naturaleza de Dios, Xesús y l'Espíritu Santu. Delles corrientes filosófiques antitrinitarias, como'l adopcionismo, el monarquianismo, y el subordinacionismo esistieron antes del establecimientu de la doctrina de la Trinidá en 325, 381, y 431, nos conseyos de Nicea, Constantinopla, y Éfesu.[8] El nontrinitarianismo foi más tarde anováu polos cátaros nos sieglos XI al XIII, nel movimientu unitariu mientres la Reforma Protestante, na Yera de la Ilustración del sieglu XVIII, y en dellos grupos que surdieron mientres el Segundu Gran Espertar del sieglu XIX.
La doctrina cristiana de la Trinidá tampoco ta presente nes relixones abrahámiques. La pallabra trinidá nun apaez na Biblia cristiana niundes.
Creencies[editar | editar la fonte]
Los cristianos apologistas y otros Padres de la Ilesia de los sieglos II y III, adoptando y formulando el Logos cristolóxicu, consideraron al Fíu de Dios como'l preséu usáu pol Dios supremu, el Padre, pa traer a la creación a la esistencia. Justino Mártir, Teófilo de Antioquía, Hipólito de Roma y Tertulianu en particular declaren que'l Logos internu de Dios (gr. Logos endiathetos, lat. Ratio) —la so razón divina impersonal— foi niciáu como lo espresó Logos (gr. Logos proforikos, Lat. sermo, verbum), convirtiéndose nuna persona pa ser utilizada col propósitu de la creación.[9][10]
Historia[editar | editar la fonte]
Cristianismu Primitivu[editar | editar la fonte]
Munchos eruditos qu'investiguen el Xesús históricu, especialmente los que pertenecen al Seminariu de Xesús, afirmen que Xesús nun enseñó la so propia igualdá con Dios nin cola Trinidá. La mayoría de los antitrinitarios adopten la posición de que la doctrina de la forma más temprana del cristianismu nun yera estricta, sinón que'l cristianismu primitivu yera puramente unitariu o binitarista, o modalista como nel casu de los montanistas, marcionitas y cristianos gnósticos. Pa ellos, el cristianismu primitivu finalmente camudó dempués de los edictos del emperador Constantín I y la so sentencia pronunciada sobre Arriu, que foi siguida más tarde pola declaración del emperador Teodosio I nel Edictu de Tesalónica, cunctos populos de febreru de 380 que'l cristianismu como se define nel Credo Niceno yera la relixón oficial del Imperiu Romanu. Un añu dempués, el Segundu Conceyu Ecuménicu confirmó esto nun Credo revisáu. Los non trinitarios cuestionen la veracidá del Credo de Nicea con base na so adopción cuasi 300 años dempués de la vida de Xesús como resultancia del conflictu dientro del cristianismu primitivu anterior a Nicea mientres un cambéu dramáticu nel estáu del cristianismu.
Puntos de disidencia[editar | editar la fonte]
La cuestión sobre la coigualdad de Xesús[editar | editar la fonte]
Raymond Y. Brown (1928-1988), sacerdote católicu estauxunidense y trinitariu, escribió que Marcos 10:18, Mateo 27:46, Juan 20:17, Efesios 1:17, 2 Corintios 1:3, 1 Pedro 1:3, Juan 17:3, 1 Corintios 8:6, Efesios 4:4-6, 1 Corintios 12:4-6, 2 Corintios 13:14, 1 Timoteo 2:5, Juan 14:28, Marcos 13:32, Filipenses 2:5-10, y 1 Corintios 15:24-28 son "testos que paecen implicar que'l títulu Dios nun s'usó pa Xesús" y son "evidencia negativa que de cutiu se desdexa un tanto nos tratamientos católicos de la tema"; que Gal 2:20, Fechos 20:28, Juan 1:18, Colosenses 2:2, 2 Tesalonicenses 1:12, 1 Juan 5:20, Romanos 9:5 y 2 Pedro 1:1 son "testos onde, por razón de variantes testuales o sintaxis, l'usu de 'Dios' pa Xesús ye dudosu"; Hebreos 1:8-9, Juan 1:1 y Juan 20:28 son "testos onde claramente Xesús ye llamáu un Dios".[11]
Propuestes sobre l'orixe paganu de la trinidá[editar | editar la fonte]
Los antiguos exipcios, que la so inflúi nel pensamientu relixosu primitivu considerábase fonda, solíen entamar los sos dioses y dioses en grupos de trés o trinidaes: dellos exemplos d'esto son la trinidá d'Osiris, Isis y Horus, la trinidá d'Amen, Mut, y Khonsu, y la trinidá de Khnum, Satis y Anukis.
Dellos antitrinitarios tamién dicen qu'esiste un venceyu ente la doctrina de la Trinidá y los teólogos cristianos exipcios d'Alexandría, y que ello suxure que la teoloxía alexandrina, cola so fuerte énfasis na deidá de Xesús, sirvió pa infundir nel cristianismu l'heriedu relixosu pagana d'Exiptu. Acusen a la Ilesia d'adoptar estos principios exipcios dempués d'afaelos al pensamientu cristianu per mediu de la filosofía griega.
Los primeres apologistas, incluyíos Justino Mártir, Tertuliano y Ireneo, aldericaron con frecuencia los paralelismos y contrastes ente'l cristianismu, el paganismu y otres relixones sincrétiques, y respondieron a los cargos de tomar emprestáu del paganismu nos sos escritos apologéticos.
Ver tamién[editar | editar la fonte]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Olson; Hall (2002) The Trinity. ISBN 9780802848277. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
- ↑ Kelly, Joseph F (2006). An Introduction to the New Testament for Catholics. ISBN 9780814652169.
- ↑ Olson (Abril de 1999) The Story of Christian Theology. ISBN 9780830815050. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
- ↑ Lohse (1966) A Short History of Christian Doctrine. ISBN 9781451404234. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
- ↑ Geanakoplos (1989) Constantinople and the West. ISBN 9780299118846. Consultáu'l 5 de marzu de 2015.
- ↑ Halsey (13 d'ochobre de 1988). British Social Trends since 1900: A Guide to the Changing Social Structure of Britain (n'inglés). Palgrave Macmillan UK, páx. 518. ISBN 9781349194667. «el so grupu al que llama 'antitrinitarios' inclúi a los Testigos de Xehová, Mormones, Cristadelfianos, Cristianos Cientistas, Teosofistas, Ilesia de Cientología, Ilesia de la Unificación, La Ilesia Internacional de Dios y otres.»
- ↑ Cf. Escontra un entendimientu y una visión comunes del Conseyu Mundial d'Ilesies, documentu del 14 de febreru de 2006.
- ↑ «History of Dogma» (1 de marzu de 1894). Consultáu'l 15 de xunu de 2007. «[Nel sieglu II,] Xesús foi consideráu como l'home a quien Dios escoyera, en quien vivió la Deidá o l'Espíritu de Dios, y quien, dempués de ser probáu, foi adoptáu por Dios y investido de dominiu, (Cristoloxía adopcionista); o Xesús foi consideráu como un ser espiritual celestial (el más eleváu dempués de Dios) que s'encarnó, y de nuevu tornó al cielu dempués de la finalización del so trabayu na tierra (cristoloxía neumática)»
- ↑ Xustu L. González (1984). The Story of Christianity: The Early Church to the Present Day Vol. 1. Prince Press.
- ↑ Jaroslav Pelikan (1971). The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine Vol. 1. The University of Chicago Press.
- ↑ Raymond Y. Brown (1 d'avientu de 1965). «Does the New Testament Call Jesus God? - Theological Studies». Consultáu'l 18 de setiembre de 2017.
