Alliniamientos de Carnac

Alliniamientos de Carnac
Monumentu históricu
xacimientu arqueolóxicu y alineamiento de piedras (es)
Llocalización
País	Francia
Organización territorial	Francia metropolitana
Defense and Security zone of France (en)	Q88521114
Rexón	Bretaña
Departamentu	Morbihan
Comuña	Carnac
Coordenaes	47°35′36″N 3°04′47″W
Alliniamientos de Carnac Alliniamientos de Carnac (Francia)
Patrimoniu
Mérimée ID	PA00091126
Instalaciones
Formáu por	alignements du Petit-Ménec (en) , quadrilatère du Manio (en) , alignements de Kerlescan (en) , Kermario alignments (en) , alignements du Ménec (en) y Gigante de Manio (es)

Los alliniamientos de Carnac (francés: alignements de Carnac ) son un conxuntu d'alliniamientos megalíticos asitiaos al norte del pueblu del mesmu nome, xunto al golfu de Morbihan, en Bretaña (Francia). Ye'l monumentu prehistóricu más estensu del mundu, y foi alzáu mientres el Neolíticu, en dalgún momentu ente los milenios V y III e.C.

Alliniamientos

Le Ménec atópase a la derecha de la carretera que traviesa'l llugar, y Kermario, Kerlescan y Le Petit Ménec a la so izquierda.

Le Ménec

El conxuntu más importante ye'l de Le Ménec, ta formáu por 1099 menhires dispuestos en 11 fileres de 100 m d'anchu por 1,2 km de llargu. L'alliniamientu ta flanqueado nos sos dos estremos (este y oeste) por crómlecs (círculos de piedres). El crónlech occidental ta compuestu por 70 menhires y mide 100 m. El crómlec oriental ta bien deterioráu, pero entá sobrevive. L'alliniamientu recibe'l so nome del caserío Le Ménec, que se topa nel estremu occidental. Les piedres asitiaes al oeste son les más grandes, llegando en dellos casos a los 4 m. El so tamañu va amenorgándose a lo llargo de l'alliniamientu hasta algamar namái 90 cm nel estremu oriental. Les fileres nun son rectes, sinón que describen una nidia curva escontra'l nordés.

• 
  Le Ménec
• 
  Le Ménec.
• 
  Le Ménec.

Kermario

Kermario.

Xigante de Manio.

L'alliniamientu de Kermario, al este de Le Ménec, ye'l más conocíu y tamién el más frecuentáu. Tien 982 menhires en 10 fileres que s'estienden al traviés de 1,2 km. En Kermario tópense les piedres más grandes de Carnac: la mayor tien más de 7 m d'altor. Los menhires de Kermario, como los de Le Ménec, van menguando de tamañu a midida qu'avérense a la llende oriental, onde hai trés grandes roques que formen una llinia perpendicular a les alliniamientos. Non llonxe de Kermario ta'l cuadriláteru de Manio, una cortil o túmulu funerariu delimitado por una serie de piedres de 1 m d'altu que formen un cuadráu. Tamién se topa próximu'l Xigante de Manio, un menhir solitariu con un altor de 6 m. Ente l'alliniamientu y la zona de Manio apaez l'estanque de Kerloquet, que la so creación nel sieglu XIX destruyó una parte de l'alliniamientu.

Kerlescan

Kerlescan

L'alliniamientu de Kerlescan, al este de Kermario, consta de 540 piedres, entamaes en 13 fileres de 139 m d'anchu y 880 m de llargu. Nel so estremu occidental hai un crómlec de 39 menhires. Ye l'alliniamientu meyor calteníu.

Petit Ménec

Más al este entá, nun monte asitiáu más allá de la carretera que conduz a La-Trinité-sur-Mer, atópase l'alliniamientu de Le Petit Ménec, apocayá restauráu, con 100 piedres. Abarrúntase que Le Petit Ménec ye en realidá un allongamientu de Kerlescan.

Función

Antaño formulárense diverses teoríes pa esplicar la presencia de los menhires, dalgunes bien pelegrines: muertes del Diluviu Universal, restos d'un campamentu romanu, balices pa la navegación, etc. Jerome Penhouet suxurió en 1826 que los alliniamientos podíen ser el fósil d'una enorme culiebra que se movería sobre Bretaña n'eres prehistóriques. Otros creíen que yeren enormes avenides que conduxeren a antiguos templos güei inesistentes.

Los menhires tienen tumbes y el conxuntu ye una gran necrópolis, como munchos monumentos megalíticos.

Dellos autores postularon hipótesis de tipu arqueoastronómico pa esplicar los posibles alliniamientos de Carnac. L'escritor francés Jacques Cambry aventuró, en 1794, la idea de que Carnac yera un observatoriu astronómicu druida. Sicasí, a mediaos del sieglu XIX yá taba claro que los megalitos de Carnac yeren muncho más antiguos que la relixón druídica. En 1970, el inxenieru inglés Alexander Thom y el so fíu retomaron la idea y postularon que les fileres de menhires y los sos perpendiculares tán empobinaes escontra los puntos solsticiales y equinocciales de salida del Sol, creando asina un calendariu que dexaba predicir les etapes importantes de la vida agrícola. Les sos afirmaciones, sicasí, son revesoses y nun son aceptaes pola comunidá científica.

Lleendes

Imaxe de San Cornelio.

La tradición local creó numberoses lleendes alredor de los menhires. Una afirma que los megalitos son soldaos romanos petrificados por Dios pa protexer a San Cornelio, —patrón de la zona de Carnac— y al ganáu, escorríos por aquéllos. Otra asegura que, nes nueches, les piedres desentiérrense y avancen escontra'l mar pa bañase o beber. atribuyéronse-yos poderes curatibles, y creíase que podíen brindar fertilidá y ayudar a los mozos que deseyaben atopar pareya.

Situación actual

Piedres reutilizaes pa construyir el muriu d'un xardín.

La gran arribación de turistes hai erosionado el suelu nel que s'asientan los menhires de Carnac, col riesgu de que les piedres basculen y cayan. Ello, xuníu a les agresiones direutes que sufrieron dellos menhires, motivó qu'en 1991 llevantárase una corralada alredor les zones más deterioraes. Güei namái los especialistes, estudiosos y conservadores pueden aportar a les piedres na mayor parte del recintu.

Carnac ta incluyíu nel patrimoniu históricu de Francia.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Alliniamientos de Carnac.

• Datos: Q833850
• Multimedia: Monuments historiques in Carnac (stone rows)