Alekséi Antónov

De Wikipedia
Alekséi Antónov
miembru del Sóviet Supremu de la Xunión Soviética

Vida
Nacimientu Grodno[1], 15 de setiembre de 1896 (xul.)[2]
Nacionalidá Bandera de Rusia Imperiu Rusu
Bandera de la República Socialista Federativa Soviética de Rusia Rusia Soviética
Bandera de la Xunión Soviética Xunión Soviética
Muerte Moscú[3], 18 de xunu de 1962[4] (65 años)
Sepultura Necrópolis de la Muralla del Kremlin (es) Traducir
Estudios
Estudios Academia Militar Mijaíl V. Frunze (es) Traducir marzu 1931)
Academia Militar Mijaíl V. Frunze (es) Traducir mayu 1933)
Llingües falaes rusu
polacu
francés
Oficiu oficial, políticu
Emplegadores Academies Militares Soviétiques
Premios
Serviciu militar
Cuerpu militar Exércitu bermeyu
Graduación general del ejército (es) Traducir
Práporshchik (es) Traducir
Lluchó en Primer Guerra Mundial
Segunda Guerra Mundial
Creencies
Partíu políticu Partíu Comunista de la Xunión Soviética
Cambiar los datos en Wikidata

Alekséi Innokéntievich Antónov (15 de setiembre de 1896 (xul.), Grodno – 18 de xunu de 1962, Moscú) foi un Xeneral del Exércitu Colorado, condecoráu como caballeru de la Orde de la Victoria polos sos esfuerciu mientres la Segunda Guerra Mundial.

Carrera[editar | editar la fonte]

Fíu d'un oficial d'artillería zarista, Alekséi Antónov graduóse na Academia Militar Frunze en 1921 y xunióse al Exércitu Colorado. Convertir n'instructor de dicha academia en 1938.

D'ascendencia tártara, foi fíu y nietu d'oficiales artilleros, tuvo una educación esmerada falando non solo'l rusu, sinón el polacu, alemán y básicamente l'inglés y el francés, y amosando enclinos militares hasta que queda güérfanu de padre (1908) y de madre (1915), viéndose obligáu a sostener a la so familia. A pesar d'ello, empecipia los sos estudios de física y matemátiques na Universidá Politéunica Estatal de San Petersburgu.

Col entamu de la Primer Guerra Mundial vese obligáu a dexar los sos estudios, y ye unviáu a l'academia militar graduándose en 1916 na Escuela Militar Pávlovskoie col rangu de Segundu Teniente, siendo destináu na primavera de 1917 al 8º Exércitu rusu nel frente sudoccidental, sol mandu del xeneral Alekséi Brusílov. Antónov participó na ofensiva de Brusílov, que los ésitos iniciales terminaron en fracasu, siendo mancáu na mesma.

Guerra Civil Rusa[editar | editar la fonte]

Ye llicenciáu en 1918, trabayando como emplegáu nel Institutu forestal en Petrográu, hasta que n'abril de 1919 ye llamáu a files pol Exércitu Colorado, participando na Guerra Civil Rusa nel Frente sur nel puestu d'ayudante de xefe d'Estáu Mayor de la 1º División de Moscú, depués siendo nomáu xefe d'Estáu Mayor de la 45º brigada de la 15ª División, participando na campaña de Crimea contra Wrangel. La so brigada, dempués de la guerra, tuvo la so base en Mykolaiv (Ucraína).

Década de 1920[editar | editar la fonte]

En 1923, el xeneral de división I.I. Radumets calificaba a Antónov de la siguiente forma:[5]

Tien autoridá, competencia y enerxía... sabe como usar nel trabayu d'Estáu Mayor y resolver los problemes ensin errores.

En 1925 el Comandante en Xefe del Distritu Militar Ucraín, Iona Yakir, escribe de Antónov:[6]

Tien una naturaleza bonable, una amplia iniciativa, ye intelixente y bien hábil p'analizar la situación. Ye disciplináu, saludable y estrictu na so vida diaria. Tien una gran esperiencia práutica nel trabayu d'Estáu Mayor. Ye un pervalible trabayador n'equipu. Les sos cualidaes pervalibles: la so competencia y persistencia.

Década de 1930[editar | editar la fonte]

Permanez na 45º brigada, onde los sos mandos y subordinaos tienen un inmeyorable conceutu, siendo unviáu en 1928 a l'Academia Militar Frunze, graduándose en 1931 tantu nos cursos de mandu como nel d'intérprete militar de francés. En 1932 vuelve a la mesma academia onde a los pocos meses graduar n'Estáu Mayor colos máximos honores, siendo nomáu xefe d'estáu mayor de la 46º división d'infantería, con base en Korosten.

Ente ochobre de 1932 y mayu de 1933 asistió al cursu de Facultá Operativa Militar de l'academia Frunze llogrando la certificación pa trabayar nos más altos puestos d'Estáu Mayor. En 1934-1935 foi'l xefe d'Estáu Mayor de la división de Mogilev-Yamol nel Distritu Militar d'Ucraína, qu'al ser reestructuráu y estremáu en dos, Antónov foi'l xefe d'estáu mayor d'unu de los distritos resultantes, el Distritu Militar de Kharkiv, ente 1935 y 1936.

Maniobres militares del distritu de Kiev de 1935[editar | editar la fonte]

Antónov participó nel planiamientu y zusmiu un papel clave na execución en 1935 d'unes grandes maniobres militares del Exércitu Colorado, que se desenvolvieron nel Distritu Militar de Kiev, cola participación de 65 000 homes, 1000 tanques y 600 aviones, nun frente de 250 quilómetros. Les maniobres fueron consideraes un ésitu por Kliment Voroshílov y Iona Yakir

Academia d'Estáu Mayor[editar | editar la fonte]

Ente 1936 y 1937 asistió a l'Academia Xeneral d'Estáu Mayor xunto con Leonid Góvorov y Sájarov. L'amistá de Antónov con Aleksandr Vasilevski, que tamién asistió al mesmu cursu y que más palantre sería'l Xefe del Estáu Mayor Xeneral del Exércitu Colorado, sería crucial pa la so carrera posterior. Anque'l cursu orixinalmente tuvo programáu pa durar 18 meses, pa los meyores estudiantes foi amenorgáu pa poder cubrir los puestos dexaos vacantes poles purgues de Stalin. Rematáu'l cursu, foi destináu como xefe d'Estáu Mayor del distritu Militar de Moscú.

Ente 1938 y 1941 foi instructor especial, según subjefe del departamentu xeneral de táctiques militares de l'academia militar Frunze, impartiendo táctica y planificación, según xeres d'entrenamientu pa oficiales.

Antes del españíu de lal guerra, el 16 de marzu y 24 de xunu de 1941 foi'l subjefe d'Estáu Mayor del Distritu Militar Especial de Kiev.

Segunda Guerra Mundial[editar | editar la fonte]

Col españíu de la guerra, el 24 de xunu de 1941 convertir nel xefe d'Estáu Mayor del Distritu Militar de Kiev, y lidera l'equipu pal planteamientu de mandu del Frente Sur, collaborando estrechamente col coronel Ovanés Bagramián, que darréu xubiría a Mariscal de la Xunión Soviética. Antónov foi'l xefe d'Estáu Mayor del Frente Sur ente'l 27 d'agostu de 1941 hasta'l 28 de xunetu de 1942. Entamó'l contraataque de les tropes soviétiques na ofensiva de Rostov (Operación Saturno). Esbarataron el plan estratéxicu alemán d'asegurar l'ala izquierda del frente, sí como creando les condiciones pal contraataque de les tropes soviétiques na zona de Moscú. Ente xunetu y avientu de 1942 ocupó'l cargu de xefe d'Estáu Mayor nel Frente Norte del Cáucasu, del Estáu Mayor del Grupu de Fuercies del Mar Negru y del Estáu Mayor de les fuercies del Frente Transcaucásico, socesivamente.

Ente avientu de 1942 y mayu de 1943, foi nomáu xefe d'operaciones de l'alministración del Estáu Mayor Xeneral, y subjefe d'Aleksandr Vasilevski, que yera'l Xefe d'Estáu Mayor del Exércitu Colorado. El so trabayu yera d'enllaz ente los demás oficiales ya informar a Stalin de la situación militar. Dende'l 20 de mayu de 1943 hasta'l 4 de febreru de 1945, foi'l primera subjefe del Estáu Mayor Xeneral del Exércitu Colorado, siendo xefe del mesmu Serguéi Shtemenko. Antónov tomó parte direutamente nel planiamientu de les operaciones estratéxiques hasta'l final de la Segunda Guerra Mundial.

Campañes y Operaciones[editar | editar la fonte]

Operación defensa de Rostov (xineru-febreru de 1943), Operación de Bielorrusia (xunu-agostu de 1944), Operación de los Cárpatos Orientales, Operación del Bálticu (1944), Operación de Pskov-Ostróvskaya, Operación Narva (xunetu de 1944), Ofensiva Lvov-Sandomierz (xunetu-agostu de 1944), Operación Iasi-Kishinev (agostu de 1944), Operación Rogachev-Zhlóbinskaya, Operación de Crimea (abril-mayu de 1944), Operación de Kirovograd (xineru de 1944), Operación de Korsun-Shevchenko (xineru-febreru de 1944), operación Rovno-Lustk (xineru febreru de 1944), Operación Nikopol-Krivoi Rog (xineru-febreru de 1944), Operación Proskúrov-Chernivtsi (marzu-abril de 1944), Operación Uman-Botoshani (marzu-abril de 1944), Operación Berezneg-Snigerev (marzu de 1944), Operación Odessa (marzu-abril de 1944), Operación Belgráu (setiembre-payares de 1944), Operación Debrecen (ochobre de 1944), Operación Carpatos orientales (setiembre-ochobre de 1944), Operación Vístula-Óder (xineru-febreru de 1945), Operación Prusia Oriental (xineru-mayu de 1945), Operación Pomerania Oriental (febreru-abril de 1945), Operación Viena (marzu-abril de 1945), Operación Berlín (abril de 1945) y Operación Praga (mayu de 1945).

Campañes destacaes[editar | editar la fonte]

Tuvo un papel fundamental nel planiamientu del contraataque soviéticu dempués de la fallida Operación Ciudadela (Batalla de Kursk), polo que foi xubíu a Xeneral d'Exércitu en 1943. En 1944 planió la Operación Bagration, que consigue'l colapsu del Grupu d'Exércitos del Centru, en coordinación cola invasión de Normandía (Operación Overlord).

Hai de solliñar el planiamientu de les campañes de Prusia Oriental, Vístula-Óder, Pomerania oriental, Viena, Berlín y Praga, campañes onde tuvo Antónov un papel destacáu, como exemplos de soluciones creatives a complexos problemes estratéxicos, según la socesión de rápidos golpes al enemigu.

Conferencia de Yalta y Potsdam[editar | editar la fonte]

Alekséi Antónov en Yalta (de pies, cuartu pela derecha)

En 1944 Antónov foi'l voceru xefe y tuvo presente tantu na Conferencia de Yalta en febreru de 1945, tratando principalmente la tema de la collaboración aliada pal bombardéu de les llinies de suministru alemanes al frente oriental.

Participó na Conferencia de Potsdam en xunetu-agostu de 1945 como parte de la delegación soviética.

Últimes campañes[editar | editar la fonte]

Vasilevski foi tresferíu al Tercer Frente Bielorrusu a la muerte d'Iván Chernyajovski el 18 de febreru, Antónov sumió'l puestu de xefe d'Estáu Mayor Xeneral, calteniéndose nel cargu dempués de la rindición d'Alemaña, mientres Vasilevski yera destináu a la direición de mandu de la Operación Torre d'Agostu nel Alloñáu Oriente, anque se-y atribúi a Antónov el sofitu del so Estáu Mayor pa la derrota del exércitu xaponés del Guangdong, asegurando la victoria nuna operación estratéxica nun bien curtiu periodu de tiempu.

Carrera militar na posguerra[editar | editar la fonte]

La primer dificultá de planiamientu que se-y presentó a Antónov, foi entamar la desmovilización de más de 5 millones d'homes pal so reintegración a la economía soviética.

En setiembre de 1946 foi eslleíu'l Comité Estatal pa la Defensa y el Cuartel Xeneral (Stavka), siendo reemplazáu pol Altu Conseyu Militar, y siendo nomáu Antónov como subjefe. A la torna de Vasilevski a la so posición de xefe d'Estáu Mayor, Antónov foi-y confiada la direición del departamentu d'organización y mobilización.

Cuando la primer parte de la desmovilización foi rematada en 1948, Antónov foi nomáu subcomandante en xefe y Comandante en xefe del Distritu Militar del Transcáucaso.

Foi apostráu como munchos otros xenerales soviéticos, nun interviniendo na llucha pol poder que siguieron a la muerte de Stalin. Con al ascensu de Nikita Khrushchov, vuelve ser nomáu subjefe de Vasilevski en 1954, siendo'l primer pasu previu pa ser nomáu Xefe d'Estáu Mayor del Pactu de Varsovia al añu siguiente, 1955, cargu que caltuvo hasta'l so fallecimientu en 1962. En dichu cargu enfrentar con numberoses dificultaes, non solo militares sinón polítiques.

Últimos años[editar | editar la fonte]

Dende 1945 detectárase-y una dolencia cardiaca, sicasí siguió n'activu, anque riquía frecuentes tratamientos médicos. La so esposa, Mariya Dmítrievna morrió en 1955, y casóse en segundes nupcias cola baillarina Olga Lepeshínskaya. Antónov morrió siete años más tarde un infartu cardiacu nel so despachu, el 18 de xunu de 1962.

Atópase soterráu na Plaza Roja de Moscú, na Necrópolis de la Muralla del Kremlin.

Condecoraciones[editar | editar la fonte]

Carrera militar[editar | editar la fonte]

  • Coronel (02.12.1935).
  • Kombrig (16.07.1937).
  • Xeneral Mayor (04.06.1940).
  • Xeneral Teniente (27.12. 1941).
  • Xeneral Coronel (04.04.1943).
  • Xeneral d'Exércitu (27.08.1943) – (pola batalla de Kursk).

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 13 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ «Gran Enciclopedia rusa» (rusu). Большая Российская энциклопедия (ensin valor). Consultáu'l 2 setiembre 2020.
  3. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 31 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  4. ↑ Afirmao en: Library of Congress Authorities. Data de consulta: 21 avientu 2019. Identificador d'autoridá de la Biblioteca del Congresu d'EEXX: n78099139. Editorial: Biblioteca del Congresu d'Estaos Xuníos. Llingua de la obra o nome: inglés.
  5. ↑ Biografía de Alekséi Antónov en Zamos Авторитетен, аккуратен и энергичен… Умеет применять свой опыт штабной работы и безошибочно разрешать вопросы.
  6. ↑ Biografía de Aleksei Antónov en Zamos Обладает мягким характером, широкой инициативой, сообразителен, умело разбирается в любой обстановке. Дисциплинирован, здоров, вынослив в походной жизни. Имеет большой практический опыт штабной работы. Ценный штабной работник. Ценные качества: аккуратность и настойчивость.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Keith Y. Bonn (y otros). Slaughterhouse: Handbook of the Eastern Front. Aegis Consulting Group, 2004. ISBN 0-9717650-9-X (n'inglés)
  • Biografía de Aleksei Antonov en Zamos (en rusu)
  • S. Shtemenko (Штеменко С.) Xefes y Militares de la Gran Guerra patria ( Полководцы и военачальники Великой Отечественной), capítulu: Xeneral d'Exércitu A. Antonov, (Генерал армии А. Антонов), Moscú, 1971. (en rusu)
  • Xefes y Militares de la Gran Guerra patria ( Полководцы и военачальники Великой Отечественной). Nuevu Guardia (Молодая Гвардия). Moscú, 1971. (en rusu)
  • F. Samoilov y V. Lokshin (Самойлов Ф., Локшин В.), Paséu de los Héores («Аллея героев»), capítulu “Na direición correuta” («На главных направлениях»). San Petersburgu, 1974. (en rusu)
  • A. Zhuravski (Журавский А.), Xente Inmortal de la Victoria («Люди бессмертного подвига») capítulu 4 del Tomu I: “De los primeros díes bélicos hasta la victoria” («От первого военного дня до победного»). Moscú, 1975. (en rusu)
  • I. I. Gaglov (Гаглов И. И.), Xeneral Antonov «Генерал армии А. И. Антонов», Мoscú 1987, Publicaciones del Ministeriu de Defensa de la URSS, изд. 2. páxina 132 y ss. (en rusu)
  • V. A. Zolotariov (Золотарёв В. А.) Mentar quien ye necesariu nel Estáu Mayor Xeneral («Именно тот, кто нужен Генеральному штабу»), publicáu por «ВИЖ», 1996, № 5, páxines 32-41 (en rusu)
  • Y. Lubchenkov (Лубченков Ю.), 100 grandes xenerales de la Segunda Guerra Mundial («100 Великих полководцев Второй Мировой»), Мoscú, publicáu por Вече, 2005. ISBN 5-9533-0573-7 (en rusu)
  • Harold Shukman. Stalin'Generals. Phoenix Press. Nueva York 1993. ISBN 1-84212-513-3 (n'inglés)
  • Schukow, G.K.. Erinnerungen und Gedanken (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).. Stuttgart 1969. ISBN 3-327-00474-9 (n'alemán)
  • Líderes militares de la Gran Guerra Patriótica, 1941-1945 (Heerführer des Großen Vaterländischen Krieges 1941-1945). Primer edición, Editorial militar de la República Democrática Alemana. Berlín, 1978. Primer parte, páxines 7 a 44. (n'alemán)
  • Nikofor y Aksenkova. Rusia: Enciclopedia Ilustrada (Россия: Иллюстрированная энциклопедия). Olma Media Group, 2006. ISBN 5-94849-897-2. Páxina 34. (en rusu)
  • Historia Mundial. Enciclopedia. Всемирная история. Энциклопедия ISBN 5-94849-580-9. Páxina 142 (en rusu)

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Alekséi_Antónov&oldid=4028733»