Aleksandr Kérenski

De Wikipedia
Aleksandr Kérenski
Presidente del Gobiernu de Rusia

21 xunetu 1917 - 7 payares 1917
← Georgy Lvov - Lenin →
Member of the State Duma of the Russian Empire (en) Traducir


Member of the Russian Constituent Assembly (en) Traducir

Vida
Nacimientu Uliánovsk[1], 22 d'abril de 1881 (xul.)
Nacionalidá República Rusa
Bandera de Rusia Imperiu Rusu
Llingua materna rusu
Muerte Nueva York[2], 11 de xunu de 1970[3] (89 años)
Sepultura Putney Vale Cemetery (en) Traducir
Familia
Padre Fedor Kerensky
Casáu con Lydia Tritton (es) Traducir (1939 – )
Olga Kerensky (en) Traducir ( – 1939)
Fíos/es Oleg Kerensky (es) Traducir
Estudios
Estudios Facultad de Derecho de la Universidad Estatal de San Petersburgo (es) Traducir
Llingües falaes rusu[4]
inglés
Oficiu políticu, abogáu, revolucionariu
Llugares de trabayu San Petersburgu
Emplegadores Universidá Stanford
Creencies
Relixón cristianismu ortodoxu
Partíu políticu Partido Social-Revolucionario (es) Traducir
Partido Laborista de Rusia (es) Traducir
IMDb nm0449292
Cambiar los datos en Wikidata

Aleksandr Fiódorovich Kérenski (rusu: Алекса́ндр Фёдорович Ке́ренский) (22 d'abril de 1881 (xul.), Uliánovsk – 11 de xunu de 1970, Nueva York) foi un políticu social-revolucionariu, abogáu d'oficiu, y dirixente revolucionariu rusu que desempeñó un papel primordial nel derrocamientu del réxime zarista en Rusia. Foi'l segundu y postreru primer ministru del Gobiernu provisional instauráu tres la Revolución de Febreru y la so figura principal.[5] Foi capaz de faer fracasar el golpe de Kornílov, pero nun pudo evitar la Revolución d'Ochobre na que los bolxeviques tomaron el poder.

Empiezos[editar | editar la fonte]

Kérenski nació en Simbirsk[6] (güei, Uliánovsk) en 1881, fíu d'un direutor de ximnasiu (escuela secundaria).[7] La so nacencia en Simbirsk deber a que'l so padre fuera destináu a la ciudá; más tarde, en 1889,[8] foi treslladáu a Taxkent, onde Kérenski cursó enseñanza secundaria mientres esfrutaba de la posición privilexada del funcionariado provincial del Imperiu.[5] L'apellíu familiar, dau pol obispu ortodoxu de la rexón de Penza a la familia (el so güelu yera sacerdote), faía referencia a la so llocalidá d'orixe, Kérensk.[9] Kérenski yera'l cuartu de los cinco fíos del matrimoniu formáu pol so padre, Fiódor Kérenski, llicenciáu como profesor pero puestu xubíu nel escalafón del Ministeriu d'Educación, y la so madre, Nadezhda Adler, que fuera alumna del so padre.[10] Tenía trés hermanes mayores (Elena, Anna y Nadezhda) y un hermanu menor (Fiódor).[10]

Centru aristocráticu, Simbirsk foi tamién el llugar de nacencia de Vladímir Lenin, que'l so padre yera tamién miembru del Ministeriu d'Educación y a quien Fiódor Kérenski tuvo como alumnu del ximnasiu.[7] La execución del hermanu mayor de Lenin, Aleksandr Uliánov, na primavera de 1887, pola so participación nuna combalechadura p'asesinar al zar Alexandru III de Rusia, supunxo una conmoción ente la bona sociedá de la llocalidá que Kérenski recordaría vivamente años más tarde.[8]

Esi mesmu añu, Sasha —diminutivu de Aleksandr pol que yera conocíu familiarmente Kérenski—, cayó enfermu de tuberculosis osteoarticular nel cadril y tuvo que pasar seis meses estremáu de los sos compañeros.[8] La enfermedá acentuó la so sociabilidá, la so introspeición y fíxo-y conocer les obres de Tolstói, que les sos descripciones de los probes y primíos dexaron buelga.[8] Poco más tarde, llegó l'ascensu del so padre a l'aristocracia hereditaria, el so nomamientu como inspeutor xefe de les escueles del Turquestán rusu y el so treslláu a Taxkent, en 1889.[11] La ciudá, d'unos 150 000 habitantes con una cuarta parte de rusos,[11] tenía entá un aire de llocalidá fronteriza.[12] Mientres la so estancia en Taxkent, la familia recibió la visita del capitán Lavr Kornílov, de regresu d'una misión de reconocencia en Persia, y del oficial finlandés Karl Mannheim, qu'esploraba l'Asia central china.[12]

Alumnu exemplar, Kérenski llogró bones notes en cuasi toles asignatures pero descolló especialmente nes actividaes dramátiques.[12] En 1899 remató la so formación secundaria y partió a la capital; graduar en derechu pola Universidá de San Petersburgu en 1904.[5] Abandonando'l so anterior tradicionalismu de provincies, el mozu Kérenski decidió nun buscar emplegu na alministración imperial, sinón entrar a trabayar nuna organización privada qu'ufiertaba ayuda llegal.[5]

Los diputaos trudovikí Vladímir Dzyubinski (izda.) y Aleksandr Kérenski nos xardinos de la Duma Imperial de Rusia en 1916.

Tres la matanza del «domingu sangrientu», rompió col réxime autocráticu, empezó a participar n'actividaes revolucionaries y foi arrestáu poles autoridaes.[5] La so estancia en prisión formó les sos idees polítiques, imbuyíes de populismu y nacionalismu y de la necesidá de la cooperación de tola nación pa llograr el fin del gobiernu autocráticu.[5] Tres la so lliberación en 1906, decidió abandonar les sos actividaes subversives clandestines y concentrase na oposición llegal al réxime.[5] Utilizó les sos escepcionales dotes pa la oratoria pa tratar casos que punxeren n'evidencia a les autoridaes.[5] Especialmente famosu foi'l casu de la matanza de les mines d'oru del Lena, nel que demostró la insensibilidá de les autoridaes y ganóse fama en tol país.[13]

La so reputación como paladín contra la inxusticia[13] fíxo-y ser escoyíu pa la Cuarta Duma na seronda de 1912[6] como miembru de los trudovikí (un partíu llaborista moderáu).[13] Brillosu orador[6] y esperimentáu líder parllamentariu, aportaría a miembru del Comité provisional de la Duma como social-revolucionariu y líder de la oposición socialista al réxime de Nicolás II. Dende l'empiezu del so periodu como diputáu de la Duma ganóse l'enfotu de les mases.[6] Utilizó'l so puestu de diputáu pa denunciar los abusos de les autoridaes, estender la propaganda revolucionaria y criticar al Gobiernu.[13] Trató de radicalizar la Duma, convencíu de qu'esta tendría un papel crucial tres la cayida de l'autocracia, pero fracasó; lliberales y moderaos preferíen la meyora paulatina de la situación política a una posible revolución.[13]

La guerra mundial[editar | editar la fonte]

Al españar la Primer Guerra Mundial y como dirixente de los trudovikí de la Duma,[14] negar a votar a favor de los creitos de guerra[15] reclamaos pol Gobiernu'l 26 de xunetuxul/ 8 de agostu de 1914greg, postura que sofitaron tamién los diputaos socialdemócrates.[16] Al empar, sicasí, llamó a la defensa del territoriu rusu,[15] movíu pol patriotismu.[13] Caltuvo mientres la guerra una posición cercana a la defendida polos delegaos socialistes na Conferencia de Zimmerwald, que llogró fuera sofitada polos restos del Partíu Social-Revolucionariu de Petrográu.[17]

En 1915 retomó la so oposición al Gobierno ante los reveses militares, que revelaron la incapacidá bélica del Gobiernu.[13] Esi añu la policía secreta considerába-y la más destacada figura revolucionaria, y la que con mayor probabilidá podía axuntar a les diverses corrientes y alzase contra l'autocracia.[6] Una complicada operación de reñón caltúvolu alloñáu, sicasí, de les Cortes mientres l'iviernu y la primavera de 1916, mientres les que la oposición parllamentaria al Gobiernu languideció pola ausencia d'importantes personalidaes polítiques, ente elles Kérenski.[6] La so influyencia na Duma, centrada en combalechadures elitistes pa camudar la situación, foi escasa y nun participó nel Bloque Progresista.[13]

En 1916, convencíu de la inminencia de la revolución, dobló los sos ataques contra'l zar y la familia real, de la qu'animaba a la Duma a encabezar la llucha contra l'autocracia y caltenía contactos con organizaciones obreres y cola guarnición capitalina.[13]

Revolución de Febreru[editar | editar la fonte]

Recibimientu de Kérenski en Moscú en marzu de 1917

Cuando la Revolución de Febreru desencadenar en 1917, Kérenski foi unu de los sos líderes más destacaos,[13] siendo escoyíu vicepresidente[18] del Soviet de Petrográu (un conseyu de trabayadores).[14][13] A pesar del so cargu nel conseyu, la so actividá nél foi escasa; concentróse llueu nes sos xeres ministeriales.[19] Mientres los primeros momentos de la revolución, foi desaxeradamente popular.[14][13] El 27 de febreruxul/ 12 de marzu de 1917greg, dirixó a les tropes alzaes a la Duma pa tratar d'arreyar a esta nel alzamientu; ellí ordenó l'arrestu de los ministros del Gobiernu en nome de les Cortes y apurrió unes sales del Palaciu Táuride al nuevu Sóviet de Petrográu.[13]

Xunto con Nikolái Chjeidze foi l'únicu representante de los partíos socialistes incluyíu nel Comité provisional de la Duma Estatal, formáu'l 27 de febreruxul/ 12 de marzu de 1917greg pa oponese al gobiernu zarista y restablecer l'orde.[20] Nun cuntaba, sicasí, con un mandatu esplícitu y oficial del Partíu Social-Revolucionariu, del que se declarara miembru[13] a pesar de la so anterior cooperación colos trudovikí.[14]

Participó na abdicación del zar y na creación d'un nuevu Gobiernu.[13] Cuando se formó'l Gobiernu Provisional (2 de marzuxul/ 15 de marzu de 1917greg[13])[21] foi al empiezo ministru de Xusticia,[21][13][19] más tarde ministru de la Guerra en mayu y,[19] finalmente, primer ministru en xunetu de 1917. Al ingresar orixinalmente nel Gobiernu, infringió la prohibición del Sóviet de Petrográu a los socialistes de participar nel Conseyu de Ministros,[13] que tenía de tar formáu namái por ministros de los partíos burgueses.[21] Facer por tanto por iniciativa personal, pero consiguió más tarde del sofitu del plenu del Sóviet.[13] Unu de los escasos dirixentes socialistes capaces de tratar los asuntos de Gobiernu al más altu nivel naquel momentu, taba convencíu de la necesidá d'arreyar nestos tanto al Sóviet como a los lliberales y a los dirixentes Aliaos.[19] Dende l'empiezu, foi unu de los miembros más destacaos de los gabinetes del periodu interrevolucionario y el personaxe más popular del mesmu.[18]

Tres la crisis d'abril que causó la dimisión de Pável Miliukov como ministru d'Esteriores, el fin del gobiernu burgués y la formación del primer gabinete de coalición burgués-socialista, reclamó con ésitu un mandatu del so partíu.[14] Miembru teóricu del partíu,[19][18] nun se sometió, sicasí, a les resoluciones d'este, tratando de convertise nuna figura apartidista,[18] con una postura entemedia ente los partíos socialistes y los burgueses.[14][22] Les sos aiciones como ministru, de cutiu tomaes ensin coordinación col Sóviet de Petrográu y n'ocasiones pocu más que golpes d'efeutu, fixeron que les sos rellaciones col comité executivu del mesmu fueren tirantes.[23] Los dirixentes mencheviques, que controlaben na práutica'l Sóviet de Petrográu, nun confiaben en Kérenski.[22] Gran orador y capaz d'atraer numberosos siguidores, taba convencíu que, una vegada el Gobiernu quedara nes sos manes, lliberales y socialistes quedaríen reconciliaos y reconoceríen na so persona'l dirixente necesariu[18] pa llibrar al país de les sos moliciones.[19] Kérenski amosar mientres tol periodu convencíu de la necesidá d'esta alianza ente socialistes y lliberales.[18]

Ministru del Gobiernu Provisional[editar | editar la fonte]

Ministru de Xusticia[editar | editar la fonte]

Kérenski, col brazu en cabestrillo, acompañáu del socialista francés y ministru de Municiones Albert Thomas y del comandante de la guarnición capitalina, xeneral Lavr Kornílov, mientres les celebraciones del Primero de mayu (18 de abrilxul/ 1 de mayu de 1917greg.

Kérenski formó parte del primer Gobiernu provisional, como ministru de Xusticia, pero ingresó ensin el consentimientu formal del so partíu nin del Sóviet de Petrográu, aición que disgustó a gran númberu de correlixonarios del Partíu Social-Revolucionariu (PSR).[24] Les conferencies del 15-17 de marzu, sicasí, otorgar permisu pa formar parte del Gobiernu como representante del pueblu nel Conseyu de Ministros[25] y aprobaron la so xestión dende los díes de la revolución.[24] La siguiente segunda conferencia capitalina, celebrada un mes más tarde (16-18 d'abril) otra manera, indicó que yera inadmitible la presencia de miembros del PSR nun gabinete burgués.[24] Nun apasionáu discursu nel qu'emplegara les sos grandes dotes d'oratoria, Kérenski llograra orixinalmente l'aprobación del plenu del Sóviet pal so nomamientu como ministru,[25] que fuera'l más aplaudíu polos ensames cuando Miliukov anunció la formación del Gobiernu provisional.[26] Nun xestu de dramatismu, Kérenski arrenunció al so puestu como vicepresidente del Sóviet p'aceptar darréu la so reeleición por aclamación.[27]

Pável Miliukov, principal dirixente del Partíu Constitucional Democráticu y ministru d'Esteriores del primer Gobiernu provisional. Anque la posición de Miliukov a favor de siguir la guerra del llau Aliáu yera yá compartida por Kérenski, este criticaba la falta de tactu del políticu lliberal que produció una crisis gubernamental.

Kérenski caltener nel Gobiernu ensin representar al partíu,[24] sinón qu'ingresó a títulu personal.[25] Yera la única persona que tenía un puestu tantu nel Sóviet de la capital como nel Gobiernu.[28] La so actividá nel Sóviet, sicasí, foi escasa y pocu influyente.[28] Vladímir Zenzínov sirvió como principal intermediariu ente él y el PSR y Abram Gots fixo lo propio col Sóviet; los dos llograron evitar la rotura ente Kérenski y estos hasta'l golpe de Kornílov.[29] Oficiosamente, Kérenski recibió'l respaldu de la direición del PSR pa siguir como ministru hasta'l tercer congresu del partíu que tenía d'aldericar la so situación.[30] Kérenski foi la única persona que foi miembru de tolos gabinetes del periodu del Gobiernu provisional.[28]

Nel so ministeriu, Kérenski concentrar n'evitar el procesamientu de los antiguos funcionarios zaristes pa estenar les medranes de los lliberales por una posible imposición del terror revolucionario y a redactar un marcu llegal modélicu.[31] Influyente nel gabinete, de normal llograba llograr el respaldu de la mayoría de los sos colegues nos asuntos revesosos.[31] A pesar del so prestu col orde surdíu de la Revolución de Febreru, contribuyó a la so primer crisis al criticar abiertamente al ministru d'Esteriores, el lliberal Pável Miliukov mientres la crisis d'abril qu'acabó col primer Gobiernu de la etapa revolucionaria.[31] Amosóse entós favorable[32] al ingresu d'otros representantes socialistes nel nuevu Conseyu de Ministros surdíu tres la crisis a pesar de la negativa inicial del Sóviet de Petrográu.[31] Aquel día gran parte de los lliberales y parte del altu mandu esperaba la entrada de los socialistes nel gabinete.[32]

El nuevu Gobiernu de coalición ente burgueses y socialistes que tomó posesión el 6 de mayuxul/ 19 de mayu de 1917greg contenía destacaos dirixentes socialistes (ente ellos, el menchevique Irakli Tsereteli y el socialrevolucionario Víctor Chernov) y topábase llistu pa entamar nueves actividaes béliques, con Kérenski como nuevu ministru de Defensa.[31] De magar, los siguientes gabinetes hasta la Revolución d'Ochobre quedaron apoderaos por el mesmu Kérenski, Mijaíl Teréshchenko, fiel llugarteniente d'este nel Ministeriu d'Esteriores, y Nekrásov.[33]

Kérenski, el Partíu Social-Revolucionariu y el Sóviet de Petrográu[editar | editar la fonte]

Anque pal Partíu Social-Revolucionariu (PSR) Kérenski tenía de sirvir pa plantegar les reclamaciones al Gobiernu, el so enclín a primar l'autoridá del Conseyu de Ministros frente a la del Sóviet de Petrográu fizo que la situación invirtiérase: Kérenski convirtióse de cutiu nun mediu del Gobiernu pa plantegar les sos solicitúes de moderación al Sóviet.[30] A pesar de ser unu de los sos vicepresidentes, les rellaciones de Kérenski col Sóviet nun fueron bones.[30] Más inclináu a siguir lo que consideraba intereses del Estáu que'l programa del partíu (PSR), la rellación ente ésti y Kérenski foi inestable.[34] Kérenski caltenía la primacía del Estáu sobre los partíos y sostenía una postura más moderada que'l PSR nel so conxuntu.[35] Más qu'un socialista, Kérenski yera un radical lliberal cercanu a la izquierda.[35] Décades dempués del periodu revolucionariu, Kérenski almitió'l so error al permanecer como miembru formal del PSR en cuenta de presentase como una figura neutral defensora de los intereses estatales ante les lluches partidistes.[35]

L'inmensu carisma al empiezu del periodu revolucionariu y l'habilidá retórica de Kérenski influyeron nel cursu de la revolución.[36] Tocante a la so oratoria, l'embaxador francés Maurice Paléologue escribió:[36]

La simple llectura de los sos discursos nun ufierta una idea clara de la so elocuencia yá que la so personalidá física ye quiciabes l'elementu más efectivu del so poder que tien pa estelar a les mases. De xemes en cuando una inspiración misteriosa o profética tresforma al orador ya irradia al so alredor n'ondes magnétiques. La encesa intensidá de les sos maneres, el fluyir dacuando apasionáu y dacuando intermitente de les sos pallabres, los súbitos ataques de los sos pensamientos, la decisión de sonámbulu de los sos xestos, la fixeza ya intensidá de les sos neñines, el retorcimiento de los sos llabios y el so pelo arizao fáenlo paecer un monomaniaco o un espritáu.

El vicecónsul británicu Bruce Lockhart tamién lo recordaría más tarde como l'orador más impresionante que conociera.[36]

Ministru de Guerra y Marina[editar | editar la fonte]

Kérenski encamentando a les tropes como ministru de Defensa del Gobiernu provisional.

La necesidá del Gobiernu d'animar a les tropes[37] a participar na futura ofensiva de branu facilitó'l nomamientu de Kérenski, héroe revolucionariu de gran popularidá, como ministru de Defensa,[36][38] a pesar de la oposición de los kadetes, que s'oponíen por principiu a qu'un socialista ocupara'l ministeriu encargáu de les fuercies armaes.[39] El Ministeriu de Xusticia quedó ocupáu, gracies a la intercesión de Kérenski, por un abogáu de Petrográu, P. N. Perevérzev consideráu habitual pero equivocadamente como miembru del PSR.[39] Kérenski, aparentemente capaz de controlar les fuercies populares desamarraes pola revolución, convirtióse llueu na principal figura de los gabinetes de coalición.[36] Kérenski apurrió'l so gran carisma, pero non un programa claru, al so ministeriu.[36] Con este y la so habilidá oratoria, propúnxose recuperar la disciplina[38] de les unidaes del Exércitu y llograr parcial y pasaxeramente mientres la primavera.[37][31] Poco dempués del so nuevu nomamientu como ministru, realizó una llarga visita al frente p'animar a les tropes y preparar pa la próxima ofensiva.[38] El so esfuercios recibieron el respaldu de la mayoría de los partíos políticos, sacante los d'estrema izquierda.[38]

Na eleición del nuevu comité central del PSR mientres el III Congresu del partíu'l 1 de xunuxul/ 14 de xunu de 1917greg,[40] Kérenski nun foi escoyíu pa formar parte d'él a pesar de les mires contraries, debíu al disgustu de gran parte de los delegaos, especialmente de la fraición izquierda, col decretu nel qu'amenaciaba a les tropes cola aplicación de la pena de muerte por deserción, que nun fuera abolida del códigu zarista heredáu pol nuevu Gobiernu.[41] El castigu, habitual nel restu de naciones combatientes, nun se taba aplicando na práutica y namái buscaba atayar el númberu de deserciones, pero produció la indignación de parte de los delegaos del congresu.[41] Finalmente la candidatura de Kérenski foi refugada por 136 votos a 134.[41] La humildación de Kérenski llevar a acentuar el so alloñamientu del partíu, la so neutralidá de la so actitú nel Gobiernu y el refugu a siguir les directrices del partíu na so actividá ministerial.[42] El convencimiento de Kérenski de que Víctor Chernov urdiera una intriga pa llograr el refugu a la so candidatura agrió la rellación ente dambos dirixentes y complicó la so cooperación nel Conseyu de Ministros.[42]

Como ministru de Defensa Kérenski amosóse conservador y realizó menos cambeos que'l so predecesor, l'octubrista Aleksandr Guchkov, gracies a la pasividá del PSR, que nun deseyaba cafialo, y a pesar de les esixencies de reforma de los soldaos partidarios de los socialrrevolucionarios y de la mesma comisión militar del PSR.[43] Los cambeos de personal fueron mínimos, el mesmu Kérenski aseguró al poco del so nomamientu a Antón Denikin que la revolución rematara tantu n'asuntos civiles como militares y los pidimientos de reforma de les academies d'oficiales fueron inoraes.[43] Xunto con Borís Sávinkov, foi responsable del ascensu del xeneral Lavr Kornílov.[43]

Kérenski, como ministru de la Guerra y col respaldu de los Aliaos, les fuercies de derecha y la mayoría socialista moderada del Sóviet de Petrográu, trató de devolver al país a la ofensiva na guerra mundial y llogró'l sofitu del Sóviet pa una nueva acometida contra los Imperios Centrales en xunetu de 1917, pa la que se treslladó personalmente al frente.[44] L'ataque, tres unos primeros díes de meyores sorprendentes, resultó un fracasu.[45][31]

Poco más tarde, foi unu de los ministros delegaos pol gabinete pa tratar cola Rada Central Ucraínana na que se llogró un alcuerdu ente'l Gobiernu rusu y l'organismu ucranianu.[46][47] L'alcuerdu, refugáu de planu polos ministros kadetes al regresu de la delegación el 1 de xunetuxul/ 14 de xunetu de 1917greg a Petrográu condució al so arrenunciu,[48] símbolu del desalcuerdu fundamental ente los ministros socialista y lliberal, y la posterior dimisión del primer ministru, Gueorgui Lvov.[49] El fracasu de la ofensiva militar, la crisis de Gobiernu y les protestes na capital conocíes como les Xornaes de Julio volvieron sumir al país na inestabilidá.[31]

Rellación cola familia real[editar | editar la fonte]

Kérenski, republicanu,[30] caltuvo, sicasí, una actitú solícita cola familia real mientres la revolución que llevó al so apartamientu del poder, qu'ayudó significativamente a llevar a cabu a pesar de los enclinos monárquicos d'otros miembros destacaos políticos de la crisis como Pável Miliukov.[30] Disuadió al gran duque Miguel d'aceptar el tronu antes de la decisión de l'Asamblea constituyente al respeutu.[50] Plantegó exiliar a la familia real en Gran Bretaña, pero nun cuntó col respaldu del so partíu nin del Sóviet de Petrográu y el Gobiernu abandonó'l plan.[50]

Nesi intre de la historia, tuvo la oportunidá de rellacionase estrechamente col zar Nicolás II, yá abdicáu, y la so familia que taben prisioneros en Tsárskoye Seló y manifestó un grau d'apreciu a la familia real, realizando en forma despinta los trámites d'exiliu per mediu del canciller del Gobiernu Provisional, Pável Miliukov, con resultaos negatives; viendo que la segunda Revolución taba en cursu y en vista que la familia real taba en peligru de ajusticiamiento, exiliólos a Tobolsk en Siberia como una forma d'alloñar del peligru.

Yákov Sverdlov del Comité Central del Partíu bolxevique supo d'estes maniobres y vetó a Kérenski pa dar mayores facilidaes al zar.

Primer ministru[editar | editar la fonte]

Tres la dimisión del príncipe Lvov el 7 de xunetuxul/ 20 de xunetu de 1917greg, asoceder al frente del Gobiernu,[51][52] calteniendo la so cartera de ministru de Defensa, convirtiéndose na figura dominante del Gobiernu,[31] especialmente tres el fracasu de la Ofensiva Kérenski qu'empezó'l 18 de xunuxul/ 1 de xunetu de 1917greg.[53] El so poder real, sicasí, yera escasu nun Gobiernu cada vez más escorado a la izquierda y cada vez más precisáu de dexar ante'l Sóviet de Petrográu.[53] Los dirixentes d'este terminaren por aceptar un gabinete presidíu por Kérenski ante la falta d'alternatives y pol so creciente disgustu colos kadetes, a pesar de refugar un mes antes una propuesta similar de Kérenski y los sos partidarios nel Gobiernu.[52] Nel nuevu gabinete de coalición, el menchevique Irakli Tsereteli foi nomáu ministru del Interior.[51] Nel periodu entemediu ente l'arrenunciu de Lvov y la formación del segundu gabinete de coalición llogró imponese como'l centru de la mesma pa imponer midíes que creía independientes de los diversos partíos y beneficioses pal país, al empar que consiguió encalorar les revueltes de les Xornaes.[31] El 14 de xunetuxul/ 27 de xunetu de 1917greg tornó d'unu de los sos numberosos viaxes al frente pa tratar con Miliukov la puesta formación d'un nuevu gabinete de coalición qu'incluyera a socialistes y kadetes; a pesar de la animosidad mutua, dambos consideraben necesariu l'alcuerdu pa evitar el peligru de los estremistes de derecha y izquierda.[54] Foi necesaria, sicasí, la so fugaz dimisión el 21 de xunetuxul/ 3 de agostu de 1917greg pa forzar l'alcuerdu ente les partes.[55] L'alcuerdu ente los dos escluyía a Chernov del Gobiernu y faía a esti independiente del Sóviet y del partíu de Miliukov y caltenía a Kérenski como presidente.[54] El nuevu gabinete yera, sicasí, débil, y foi recibíu más con aliviu pol fin de tres selmanes de crisis gubernamental que con entusiasmu.[55] El triunviratu de Kérenski, Nekrásov (qu'acababa d'abandonar oficialmente'l partíu de Miliukov) y Teréshchenko, controló claramente'l nuevu Conseyu de Ministros.[55]

Mientres agostu trató de llegar a un alcuerdu col comandante en xefe del Exércitu, el xeneral Lavr Kornílov,[31] pa enllantar un plan de reformes qu'incluyía la proclamación d'una dictadura militar.[56] Namái cuando foi consciente de que'l plan podía incluyir el so apartamientu del poder decidió destituyir al xeneral y culpalo de tratar de dar un golpe d'Estáu.[56] La derecha, que lo aceptara a remolera, trespasara'l so sofitu al xeneral y Kérenski tampoco llogró un respaldu decidíu de la izquierda, desmoralizada tres les Xornaes.[57] Na Conferencia estatal del 25-15 de agostuxul/ 28 de agostu de 1917greg, la derecha amosó'l so alloñamientu de Keŕenski y el so sofitu decidíu a Kornílov.[57]

Tres el golpe de Kornílov n'agostu y la dimisión de los ministros, proclamar a sigo mesmu como comandante en xefe supremu. El fracasu del golpe desacreditó a los políticos moderaos y supunxo un resurdimientu de los radicales.[57][58] Kérenski taba convencíu de la colusión ente los alemanes y Lenin y de que'l golpe de Kornílov atayara la correuta evolución democrática del país.[58] Los barruntos de qu'había estáu arreyáu nos planes del comandante en xefe lo desacreditaron notablemente.[58]

El problema central de Kérenski nel so cargu foi que l'Imperiu rusu taba escosáu tres trés años de guerra, col pueblu deseyando namái la paz a cualquier preciu. Lenin y el so Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia, ala Bolxevique, prometíen «paz, tierra y pan» so un sistema comunista; coles mesmes, l'exércitu descomponer coles deserciones de soldaos d'orixe obreru y llabrador. Pero Kérenski y otros líderes políticos sintiéronse obligaos a cumplir los compromisos establecíos colos sos aliaos pa siguir la guerra contra Alemaña, tarreciendo acertadamente, amás, qu'ésta demandaría enormes concesiones territoriales como preciu pa la paz. La negativa de Kérenski a retirar a Rusia, simbolizada cola Ofensiva Kérenski, significaría la so perdición.

Kérenski nel entierru de les víctimes de les Xornaes de Julio.

L'últimu Gobiernu[editar | editar la fonte]

Mientres el golpe de Kornílov, Kérenski partiera armes ente los trabayadores de Petrográu.[59] Más palantre, n'ochobre, la mayoría d'estos obreros pasar al bandu bolxevique. Lenin tenía la determinación de baltar el gobiernu Kérenski primero que tuviera la oportunidá de legitimarse tres les eleiciones previstes pa l'Asamblea Constituyente, y el 25 de ochobrexul/ 7 de payares de 1917greg los bolxeviques tomaron el poder no que sería conocíu como la Segunda Revolución o Revolución d'Ochobre.

El 26 de agostuxul/ 8 de setiembre de 1917greg, ante la indecisión de les conferencies de la Conferencia Democrática, Kérenski anunció la formación d'un nuevu gabinete de coalición social-burguesa, con socialistes pocu destacaos.[60] Antes formara un triunviratu y adelantráu la convocatoria de l'Asamblea constituyente, pero nenguna de les maniobres llogró detener el so debilitamientu políticu.[57] Impotente pa detener la desintegración de les fuercies armaes y la estensión de les revueltes nel campu, hubo de contemplar los claros preparativos de los bolxeviques pa faese col poder ensin poder torgar.[57] Un intentu d'última hora de neutralizar a estos fracasó y mientres la Revolución d'Ochobre abandonó la capital.[57] La mesma nueche del 24 de ochobrexul/ 6 de payares de 1917greg, refugó una solicitú d'última hora del Preparlamento, comunicada por una delegación encabezada por Fiódor Dan, p'aplicar ciertes midíes que d'acordies con esta podríen torgar tomar del poder polos bolxeviques.[61][62]

Tres la Revolución d'Ochobre[editar | editar la fonte]

El so intentu de retomar el poder tres la Revolución d'Ochobre gracies al sofitu de les unidaes del frente fracasó[57] y, ante'l peligru de ser apurríu a los bolxeviques poles mesmes tropes cosaques del xeneral Krasnov, que colara contra la capital pero fuera repelido polos aquellos nes llombes de Púlkovo, foi sacupáu del palaciu de Tsárskoye Seló por Abraham Gotz y Nikolái Avkséntiev, amarutáu de marín (31 de ochobrexul/ 13 de payares de 1917greg).[63] Un automóvil treslladólu en direición a Luga, lloñe de la capital.[63]

Kérenski alcontrábase'n Petrográu cuando se convocó la primer y única sesión de l'Asamblea Constituyente Rusa el 5 de xineruxul/ 18 de xineru de 1918greg y solicitó permisu al Comité central del PSR p'allegar y apurrir el poder qu'él consideraba tenía, a l'Asamblea, pero'l comité indicólu que nun allegara.[64]

Exiliu[editar | editar la fonte]

Kérenski nun discursu en Washington D. C. en 1938. Los sos apasionaos discursos yeren carauterísticos.

Kérenski escapó de los bolxeviques y foi a Pskov, onde axuntó tropes lleales nun intentu de tomar la capital. Prindaron Tsárskoye Seló pero fueron ganaos ensin derramamiento de sangre, a otru día en Púlkovo. Kérenski escapó por pocu, y mientres les siguientes selmanes viviría ocultu hasta fuxir del país, algamando finalmente Francia. Mientres la Guerra Civil Rusa nun sofitó a nengún de los bandos: oponíase tanto al réxime bolxevique como a los xenerales reaccionarios del Movimiento Blanco que pretendíen restaurar la monarquía.

En mayu de 1918 llevó a cabo negociaciones col representante británicu en Rusia, Bruce Lockhart, en nome de la Unión pola Rexeneración de Rusia y a finales de mes treslladóse amarutáu de Moscú a Múrmansk pa viaxar a Gran Bretaña[57] pa entrevistase colos primeros ministros d'ésta y Francia, a pesar del escasu entusiasmu d'estos pol plan.[65] Kérenski, recibíu con frialdá por franceses, británicos y pola comunidá rusa nel exiliu, hubo de permanecer en Gran Bretaña ante la imposibilidá d'unvialo a los Estaos Xuníos, que nun deseyaben la so presencia ellí, o de devolvelo a Rusia ensin que'l Gobiernu británicu quedara acomuñáu a la so figura.[65] Nel exiliu abandonó les sos primeres xeres diplomátiques pa dedicase al periodismu, llabrándose reputación d'entendíu n'asuntos soviéticos y duru críticu del Gobiernu de la URSS.[57]

Kérenski vivió en París hasta 1940, engardíu nes eternes disputes y dixebres de los líderes democráticos rusos del exiliu. Cuando'l alemanes ganaron a Francia, escapó a los Estaos Xuníos en 1940 onde viviría hasta la so muerte. Cuando Hitler invadió la Xunión Soviética en 1941, Kérenski ufiertó la so ayuda a Stalin, mas ensin recibir respuesta dalguna. Nel so llugar, efectuó tresmisiones radiofóniques en rusu sofitando l'esfuerciu bélicu. Tres la guerra entamó un grupu llamáu la Unión pa la Lliberación de Rusia, ensin llograr muncha repercusión.

Kérenski instalaríase finalmente en Nueva York, anque dedicaría enforma tiempu na Hoover Institution de la Universidá de Stanford, California, onde consultó y amplió el so vastu archivu d'historia rusa, y onde impartió clases. Escribió y emitió per radio a esgaya sobre política y historia rusa. Les sos principales obres inclúin El preludiu al bolxevismu (1919), La Catástrofe (1927), La crucifixón de la llibertá (1934) y Rusia y el puntu d'inflexón de la historia (1966).

Aleksandr Kérenski finó a los 89 años d'edá en Nueva York, Estaos Xuníos el 11 de xunu de 1970,[57] siendo unu de los postreros protagonistes sobrevivientes de los sucesos de 1917. Hasta la so muerte, defendió los ideales democráticos en Rusia.[57]

La Ilesia Ortodoxa Rusa llocal en Nueva York refugó cubrir l'entierru de Kérenski, considerándolo unu de los principales responsables de la cayida de Rusia frente al comunismu. Una Ilesia Ortodoxa Serbia tampoco aportó. El cuerpu de Kérenski foi entós treslladáu a Londres onde sería soterráu nun campusantu aconfesional.

Vease amás[editar | editar la fonte]

Notes y referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Jackson y Devlin (1989), p. 303
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Lincoln (1987), p. 291.
  7. ↑ 7,0 7,1 Abraham (1990), p. 5.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Abraham (1990), p. 8.
  9. ↑ Abraham (1990), p. 2.
  10. ↑ 10,0 10,1 Abraham (1990), p. 4.
  11. ↑ 11,0 11,1 Abraham (1990), p. 9.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Abraham (1990), p. 11.
  13. ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 13,10 13,11 13,12 13,13 13,14 13,15 13,16 13,17 13,18 Jackson y Devlin (1989), p. 304.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 Tsereteli (1955), p. 316.
  15. ↑ 15,0 15,1 Radkey (1958), p. 99.
  16. ↑ Rabinowitch (1991), p. 13.
  17. ↑ Radkey (1958), p. 90.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 Anin (1967), p. 441.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 Basil (1984), p. 108.
  20. ↑ Rabinowitch (1991), p. 27.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Rabinowitch (1991), p. 29.
  22. ↑ 22,0 22,1 Basil (1984), p. 109.
  23. ↑ Tsereteli (1955), p. 317
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Radkey (1958), p. 145.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Wade (1969), p. 6.
  26. ↑ Lincoln (1987), p. 351.
  27. ↑ Lincoln (1987), p. 352.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Wade (1969), p. 7.
  29. ↑ Radkey (1958), p. 146.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 Radkey (1958), p. 147.
  31. ↑ 31,00 31,01 31,02 31,03 31,04 31,05 31,06 31,07 31,08 31,09 31,10 Jackson y Devlin (1989), p. 305.
  32. ↑ 32,0 32,1 Basil (1984), p. 60.
  33. ↑ Wade (1969), p. 75.
  34. ↑ Radkey (1958), p. 462.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Radkey (1958), p. 463.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 36,4 36,5 Lincoln (1987), p. 370.
  37. ↑ 37,0 37,1 Lincoln (1987), p. 371.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 Wade (1969), p. 89.
  39. ↑ 39,0 39,1 Radkey (1958), p. 175.
  40. ↑ Radkey (1958), p. 226.
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 Radkey (1958), p. 227.
  42. ↑ 42,0 42,1 Radkey (1958), p. 233.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 Radkey (1958), p. 347.
  44. ↑ Rabinowitch (1991), p. 109.
  45. ↑ Rabinowitch (1991), p. 110.
  46. ↑ Rabinowitch (1991), p. 142.
  47. ↑ Basil (1984), p. 98.
  48. ↑ Basil (1984), p. 99.
  49. ↑ Rabinowitch (1991), p. 143.
  50. ↑ 50,0 50,1 Radkey (1958), p. 148.
  51. ↑ 51,0 51,1 Radkey (1958), p. 288.
  52. ↑ 52,0 52,1 Basil (1984), p. 110.
  53. ↑ 53,0 53,1 Strakhosky (1955), p. 373.
  54. ↑ 54,0 54,1 Basil (1984), p. 114.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 Wade (1969), p. 94.
  56. ↑ 56,0 56,1 White (1968), p. 205.
  57. ↑ 57,00 57,01 57,02 57,03 57,04 57,05 57,06 57,07 57,08 57,09 57,10 Jackson y Devlin (1989), p. 306.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Anin (1967), p. 442.
  59. ↑ Strakhosky (1955), p. 392.
  60. ↑ Radkey (1958), p. 423.
  61. ↑ Wade (1969), p. 141.
  62. ↑ Anin (1967), p. 444.
  63. ↑ 63,0 63,1 Radkey (1963), p. 46.
  64. ↑ Radkey (1963), p. 386.
  65. ↑ 65,0 65,1 Wells (2004), p. 64.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]


Predecesor:
Georgi Lvov
Presidente del Gobiernu Provisional rusu
1917 (21 de xunetu - 8 de payares) 		Socesor:
Vladímir Lenin
Presidente del Sóviet de Comisarios del Pueblu (Sovnarkom)
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Kérenski&oldid=4176685»