Aegolius funereus
| Miagón boreal | ||
|---|---|---|
 |
||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN) |
||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Strigiformes | |
| Familia: | Strigidae | |
| Xéneru: | Aegolius | |
| Especie: | A. funereus (Linnaeus, 1758) |
|
| Distribución | ||
 |
||
| Subespecies | ||
|
Aegolius funereus beickianus |
||
| [editar datos en Wikidata] | ||
El miagón boreal (Aegolius funereus), tamién conocíu como curuxa de Tengmalm, ye una especie d'ave de la familia Strigidae qu'habita nel norte d'Europa, los Alpes, árees de los Balcanes y polos Pirineos. Trátase del búho de monte por excelencia, y mora en montes trupos de coníferes. Nunca s'alloñar de les zones de cría.
Ye un búho pequeñu y namái ta activu de nueche. Ye bien malo de ver pol so comportamientu.
Puede confundise col autillo o col miagón pol so tamañu y figura, pero nenguna d'esos dos especies habita en monte trupu.
Ye de cabeza grande, ensin guedeyes a los llaos, y con dos llinies negres que-y percuerren los llaos de la cara y van del cazu a la parte cimera de los güeyos, que son d'iris mariellu. La parte del banduyu ye pálida con llixos pardu claru; la parte dorsal ye más escura y con llurdios blancos.
El vuelu ye rápido, curtiu y directu, con aleteos rápidos y dalgún qu'otru entamo.
Caza aguarones d'agua, mures y musarañes.
La so voz ye un aspru Quip o un cantar de 5 a 8 xiblíos, n'ascensu y aceleraos: pu-pu-po-po-po-po-po-po. Puede oyese a 3 km nes nueches silencioses.
Reproducción[editar | editar la fonte]
Esta ave cría en trupos montes de coníferes de Norteamérica y Eurasia, según en cotes altes de zones montascoses como los Alpes y les Montes Predresos. Apocayá afayóse una pequeña población na parte oriental de Pirineos.
El nial ye un furacu nun árbol ensin tapizar o un nial abandonáu de picatueru. Tamién puede utilizar caja nido asitiaes pa esta y otres especies d'aves nocherniegues. Pon de 1 a 10 güevos nuna niarada de febreru a xunu.
Población nos Pirineos[editar | editar la fonte]
En 1963 afayóse la so presencia na aguada francesa (Van der Vloet, 1964) y en 1984 afayóse la especie na aguada española (Alamany y Ticó, 1989) una y bones les cites de les que se disponíen nun yeren bien fiables. Años más tarde en 1989 púdose compobar la esistencia de 29-32 pareyes. Nel Pirinéu catalán atopáronse 26-29 d'elles y 7 niales. N'Andorra tan solo pudo atopase un nial. Na aguada francesa constatóse la esistencia d'unes 38 pareyes pero non pudo detectase signos de reproducción. En reparando'l mala traza de dellos montes productu de la mala xestión forestal instaláronse caja nido que tres unos años empezar a utilizar con ésitu.
En 2002 detectóse la presencia en 142 territorios, distribuyíos de la siguiente manera, 5 en Navarra, 14 en Aragón y 123 en Cataluña.
En 2008 la cifra de territorios nos que fueron alcontraos n'Aragón xubió al mediu centenar,[1] gracies de xuru al allugamientu de caja nido y a una meyor prospección del territoriu.
Referencies[editar | editar la fonte]
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
- Semeyes, vídeos y soníos de miagón boreal n'Internet Bird Collection
- Web con información del descubrimientu n'España
- Estudiu publicáu en 1989 en Quercus
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Aegolius funereus.
Wikispecies tien un artículu sobre Aegolius funereus.
