Acrocephalus schoenobaenus

De Wikipedia
01-01-2023 14:39
Acrocephalus schoenobaenus
carricera les xunqueres
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Sylviidae
Xéneru: Acrocephalus
Especie: A. schoenobaenus
(Linnaeus, 1758)
Distribución
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Soníu

Cantar de Acrocephalus schoenobaenus.
¿Problemes al reproducir esti ficheru?

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. La carricera les xunqueres[2] (Acrocephalus schoenobaenus) ye una ave de la familia Sylvidae que s'atopa n'Eurasia y África. Ye un páxaru pequeñu de colores pardos, col llombu y les ales veteaes. El so pileu ye escuru y llixeramente arralláu en contraste con una distintiva llista superciliar de color crema pálidu. La carricera les xunqueres ye una migradora de llarga distancia, que partiendo de les sos zones de cría d'Europa y Asia traviesa El Sáḥara pa llegar a los sos cuarteles ivernizos africanos. El cantar del machu compónse de trinos irregulares y puede asonsañar el cantar d'otres aves. La carricera les xunqueres ye insectívora.

Descripción[editar | editar la fonte]

Trátase d'un sílvidu de tamañu mediu, que mide de 11,5 a 13 cm y pesa unos 12 g.[3] Tien el llombu y les ales de color pardu veteaes n'escuru y les partes inferiores más pálides. El so obispillu ye llisu y d'un color marrón más templáu, en contraste col tonu más apagáu de les ales. La so frente ye apandada y el so picu ye reutu y apuntiáu. Destaca'l patrón de color de color de la so tiesta con un pileu práuticamente negru y que puede tar llixeramente arralláu, qu'oldea coles sos llistes superciliares ablancazaes. Les pates son abuxaes.[4]

El plumaxe de dambos sexos ye bien asemeyáu, pero puen ser estremaos mientres los aniellamientos pola presencia d'una placa d'incubación o una protuberancia cloacal.[5] Los xuveniles tienen llixos escuros nel pechu. Pue estremase del bien asemeyáu carricín ceyuduNOA (Acrocephalus paludicola) porque esti postreru tien una llista de color crema bien marcada en mediu del pileu.[4] Otres especies asemeyaes son el carricín realNOA (A. melanopogon) y la Locustella certhiola.[6] La esperanza de vida típica pa esta especie son 2 años.[3] La carricera les xunqueres más llonxeva rexistrada foi una ave aniellada en Finlandia qu'algamó los 10 años.

Taxonomía[editar | editar la fonte]

La carricera les xunqueres describióse por Carolus Linnaeus nel so Systema naturae en 1758, una y bones los ornitólogos hasta entós nun la estremaben de la carricera.[7] El so nome científicu remanez de los términos griegu kephale y akros que signifiquen «tiesta marcada» respeutivamente, y la combinación de los términos skhoiniklos «carrizu» y baino «andar».[3]

Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]

La carricera les xunqueres tien una estensa distribución, d'unos 10 millones de quilómetros cuadraos, con una población n'Europa d'ente 8,8 millones y 15 millones d'exemplares. Los estudios de la British Trust for Ornithology demuestren que les fluctuaciones nes poblaciones de la carricera les xunqueres, según la tasa de sobrevivencia de los adultos, dependen de los cambeos nes precipitaciones nos sos territorios d'invernada.[8] La población total nun foi midida, pero BirdLife International inclúi a la carricera les xunqueres na categoría de esmolición menor.[9]

Carricera les xunqueres en Bélxica.

Cría n'Europa y n'Asia occidental y central. Ye una ave migratoria, qu'ente agostu y setiembre, dempués d'atroxar enerxíes tres la dómina de cría, crucia'l sur d'Europa y El Sáḥara pa llegar a los sos cuarteles d'ivernizos africanos. Estudios fechos en Nixeria y Uganda suxuren que les carriceres de los xunclos retornen añu tres d'añu a los mesmos llugares pa pasar l'iviernu.[10] Toles carriceres de los xunclos pasen l'inviernu nel África subsaḥariana, dende Senegal nel oeste hasta Etiopía nel este, con llende norte en Namibia y llegando a la provincia del Cabu en Sudáfrica. La ruta que tomen escontra'l sur de camín a los sos cuarteles ivernizos depende del llugar de la so zona de cría. Les aves procedentes del Reinu Xuníu y Países Baxos alcuéntrense dempués nos pasos que van dende'l suroeste de la península ibérica hasta Italia; les aves aniellaes en Suecia repónense n'Europa Central ya Italia; ente que les de Finlandia atópense dende'l nordés d'Italia y Malta hasta la rexón del mar Exéu. Les carriceres de los xunclos de Rusia tomen rutes al traviés del Mediterraneu oriental y Oriente Mediu.[4]

La perda de les zones húmedes p'alimentase mientres la migración y l'espansión del Desiertu d'El Sáḥara suponen una amenaza pa la población reproductora de les carriceres de los xunclos.[10] Les aves empiecen a abandonar África a finales de Febreru, cebaes nos humerales africanos enantes y dempués de travesar El Sáḥara, lleguen de nuevu a Europa a partir de marzu.[4]

A diferencia d'otros miembros del xéneru Acrocephalus la carricera les xunqueres estiéndese dende'l Árticu hasta llatitudes medies. Ta afecha pa les condiciones fríes y húmedes. Magar que xeneralmente alcuéntrase nos banzaos puede criar a 500 metros o más distancia a l'agua.[4] Mientres la dómina de cría esta especie alcuéntrase nos carrizales, de cutiu tamién ente les carbes, acequies y hábitats lloñe de l'agua como les zones d'ortiga mayor Urtica dioica, sebes y tierres de cultivu.[11] Nes sos árees d'invernada ocupen hábitats como les xuncleres de banzaos, papiros y yerbazales. Pue atopase n'altitudes de 1800 a 2400 metros sobre'l nivel del mar n'Etiopía.[4]

Comportamientu[editar | editar la fonte]

Reproducción[editar | editar la fonte]

Los sos cantares son variaos y rabiones, con frases nidies ya imitaciones d'otros páxaros.[4][6] Compónse de frases al debalu, qu'enxamás se repiten nel mesmu orde. El machu de carricera les xunqueres que tien el repertoriu más ampliu ye'l que s'aparia con más femes.[3]

Exemplar posáu ente carbes.
Acrocephalus schoenobaenus

Los machos de carricera les xunqueres empiecen a trinar namái unes poques hores dempués de llegar a los sos territorios de cría. El cantar pue emitise dende una percha estena como un xuncu o un arbustu, o a cubiertu o mientres vuela rutinariamente pol so territoriu. Tamién fai vuelos específicamente pa cantar: mientres canta l'ave álzase a unos 2-5 metros y esnalando en círculos baxa dexándose cayer amodo, xeneralmente calteniendo les ales en forma de «V». El cantar tien les funciones d'atrayer una compañera, más que la de caltener llonxe a los demás machos, y cesa nel momentu qu'atopa compañera. Les llamaes de contautu siéntense como «chirr» o «kerr», cuando estes llamaes se repiten rápido formen la llamada d'alarma.[4]

Los estudios afayaron que los machos de carricera les xunqueres suelen ser fieles a los sos llugares de cría, pero les femes nun lo son tantu. Un estudiu en Nottinghamshire, Inglaterra, amosó qu'una tercer parte de los machos volvíen a un radiu de 50 m o menos del so anterior llugar de cría, y que solo'l 14% criaba a más de 400 m de distancia.[10] Les pareyes xeneralmente son monógames, pero non puramente.[12] Los machos dacuando prautiquen la bigamia y son promiscuos. Si'l ñeru con güevos o pitucos ye escaláu polos depredadores la fema de cutiu va dexar al machu, que tornará a cantar y va empareyase con otra fema.[4]

El machu defende un territoriu d'ente 0,1 a 0,2 hectárees. Nun estudiu fechu en Zaanstad, Países Baxos, los 68 territorios estudiaos tuvieron un tamañu mediu de 1.064 metros cuadraos un añu, y 904 m² el siguiente.

El ñeru constrúilu la fema nel suelu ente la vexetación o hasta un altor de 50 cm, texíu alredor de tarmos verticales de plantes. La so estructura tien forma de concu con un esterior de yerbes, tarmos y fueyes, amás de telarañes, con una capa interior más suave qu'inclúi flores, pelo d'animales y fibres vexetales.

Ponen ente 3 y 5 güevos de color mariellu buxu con llixos marrones,[13] que miden una media de 18 x 13 mm y pesen 1,6 g. Son guaraos pola fema mientres 14 díes. Los pollos son altriciales y nacen esnudos.[3] Tanto la fema como'l machu curien de los pollos, qu'emplumen en 13–14 díes. En dexando'l nial los mozos carricinos siguen siendo alimentaos polos sos proxenitores mientres 1 o 2 selmanes más.[4]

Rexistróse hibridación ente la carricera les xunqueres y la carricera.[4]

Alimentación[editar | editar la fonte]

Carricera les xunqueres llevando delles preses nel picu.

Ente les preses de la carricera les xunqueres atópense les efímeres, les llibélules, los saltapraos, les chinches, neumópteros, polilles, escarabaxos y mosques. Ente les materies vexetales qu'inxeren destaquen los frutos del xabú y les artimores. La so dieta nos territorios ivernizos inclúi amás mosquitos quironómidos, flores y bagues del Salvadora persica.

A finales de xunetu, enantes de la migración, paez que les carriceres busquen llugares con gran númberu de pulgones Hyalopterus pruni y tán más tiempu ellí que n'otros llugares. Estudios basaos nel aniellamientu amuesen qu'estes aves puen movese considerables distancies (por casu del sur d'Inglaterra a Francia) a la gueta de comida enantes d'inicial la verdadera migración. Cuando les aves traviesen Portugal yá tienen abonda grasa atroxao y amás el suministru de pulgones acabóse enantes del pasu de les carriceres polo que nun suelen parar ellí.

Los páxaros cola mayor cantidá de grasa acumulao enantes de la migración son capaces de faer el trayeutu migratoriu hasta África ensin paraes. Dellos individuos doblen el so pesu normal cuando atropen enerxía pa la migración. Los páxaros más delgaos vense obligaos a faer el viaxe en delles etapes.

Les carriceres les xunqueres aliméntense ente la vexetación baxo y trupo, especialmente nos xuncos y carrizos, pero tamién ente los campos de cultivu y los arbustos. Un estudiu fechu n'Attenborough (Inglaterra) desveló que los hábitats qu'usen p'alimentase mientres la estación de cría yeren nun 47% tierres de llamargal y marismes, principalmente de yerbes Glyceria, un 26% carbes, un 21% campos de cultivu y un 6% montes. Les téuniques de caza usaes inclúin atrapar inseutos picando la vexetación mientres tán posaos, y delles vegaes mientres s'acurren nel aire, y la captura por saltu, p'atrapar inseutos voladores nel aire. Les carriceres tienden a movese a saltos ente les los tarmos de les plantes y atrapar los inseutos que tán debaxo de les fueyes, y aprovechen les hores del amanecer y l'aséu del sol cuando les sos preses tienen menos movilidá poles baxes temperatures.[4]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ BirdLife International (2009). Acrocephalus schoenobaenus. 2009 Llista Roxa d'Especies Amenazaes IUCN. IUCN 2009. Consultáu'l 9 d'ochobre de 2010.
  2. ↑ URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 BTO BirdFacts - Sedge Warbler. Revisáu'l 1 de xineru de 2009.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 BWPi: The Birds of the Western Palearctic on interactive DVD-ROM (2004). BirdGuides Ltd. and Oxford University Press. ISBN 1-898110-39-5.
  5. ↑ Svensson, L. (1992). Identification Guide to European Passerines. p166. Stockholm, Sweden. Lars Svensson. ISBN 91-630-1118-2
  6. ↑ 6,0 6,1 Mullarney, K., Svensson, L., Zetterstrom, D., Grant, P. J. (1999). Collins Bird Guide. p290. London, UK. HarperCollins. ISBN 0-00-219728-6.
  7. ↑ Cocker, M. Mabey, R. (2005). Birds Britannica. pp365-367. London, UK. Chatto & Windus. ISBN 0-701-16907-9
  8. ↑ BTO - Breeding Birds of the Wider Countryside: Sedge Warbler. Revisáu'l 1 de xineru de 2009.
  9. ↑ BirdLife International (2008) Species factsheet: Acrocephalus schoenobaenus. Revisáu'l 1 de xineru de 2009.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Wernham, C.V., Toms, M.P., Marchant, J.H., Clark, J.A., Siriwardena, G.M. & Baillie, S.R. (eds). (2002). The Migration Atles: movements of the birds of Britain and Ireland. pp544-547. London, UK. T. & A.D. Poyser. ISBN 0-7136-6514-9.
  11. ↑ Tucker, G. M., Heath, M. F. (1995). Birds in Europe: their conservation status. Cambridge, UK. p455. BirdLife International (BirdLife Conservation Series Non. 3). ISBN 0-9467888-29-9
  12. ↑ Leisler, B. & Wink, Michael (2000): Frequencies of multiple paternity in three Acrocephalus species (Aves: Sylviidae) with different mating systems (A. palustris, A. arundinaceus, A. paludicola). Ethology, Ecology & Evolution 12: 237-249.
  13. ↑ Vere Benson, S. (1966). The Observer's Book of Birds. p71. London, UK. Frederick Warne & Co. Ltd.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Acrocephalus_schoenobaenus&oldid=4097228»