Acentu grave
 Acentu grave | |
|---|---|
 | |
| Caráuter |
` ◌̀ (carácter de combinación (es)  ) ｀ ˋ |
| Tipu |
acentu gráficu, tone mark (en) y símbolos IPA (es) |
 | |
| À | à |
| È | è |
| Ì | ì |
| Ò | ò |
| Ù | ù |
El acentu grave («`») ye un signu ortográficu utilizáu na escritura de dellos idiomes pa indicar diverses propiedaes (tales como apertura, intensidá o tonu) nesos idiomes. L'acentu grave nun tien usu nel idioma asturianu, sinón solo'l acentu agudu («´»).
L'acentu grave indica l'apertura de les vocales y y o en delles llingües romances. En catalán, francés ya italianu, indica qu'estes vocales son abiertes: è pronúnciase [ɛ] y ò pronúnciase [ɔ].
Intensidá[editar | editar la fonte]
N'italianu y catalán, l'acentu grave indica que la vocal acentuada pronunciar con mayor intensidá.
N'italianu solamente úsase na sílaba final cuando la mesma termina en vocal: virtù. Ye bien común que cuando la pallabra ta escrita toa en mayúscules l'acentu grave seya sustituyíu por un apóstrofu dempués de la vocal (por casu virtù se convirte en «VIRTU'»), pero non ye correutu n'italianu escribir VIRTU' , sinón ye correutu escribir VIRTÙ.
En catalán, la lletra a solamente puede escribise con acentu grave, nunca con acentu agudu: Català.
Tonu[editar | editar la fonte]
N'idiomes tonales que tienen un sistema de tono de contorna tales como'l vietnamita y el mandarín, l'acentu grave representa un tonu descendente. N'idiomes tonales que tienen un sistema de tonos de rexistru tales como Ḥausa y Yoruba, l'acentu grave representa un tonu baxu.
Dixebra[editar | editar la fonte]
En francés l'acentu grave usar na a o na o pa estremar pallabres homófones: ou (o) y où (onde). Daqué asemeyáu asocede en catalán onde por casu les pallabres homófones ma (el mio) y mà (mano) estremar pol acentu grave, anque nesta llingua tamién indica l'apertura de les vocales A, Y y O en posición tónica, como por casu: italià, cèl·lula, francès y òpera.
Ortografía en francés[editar | editar la fonte]
A partir de la tercer edición en 1740 del diccionariu de la Academia Francesa, indícase por casu la ortografía événement pa esa pallabra, pero con ocasión de la séptima edición en 1878, l'Academia rectifica l'acentuación de munchos términos siguiendo la evolución fonética de la llingua; asina por casu nesi momentu, les pallabres collége y avénement camudar pola nueva ortografía collège y avènement. A pesar de dichos cambeos na normativa d'escritura, delles pallabres como por casu événement nun fueron entós rectificaes, y por tanto esa ortografía siguió siendo utilizada.[1]
El Informe de 1990 sobre les rectificaciones ortográfiques preconiza la regularización de la ortografía d'esi tipu de pallabres como événement, y yá dende finales del sieglu XX, los diccionarios franceses precisamente promovieron en particular la mesma, a pesar de que la otra ortografía d'esi términu tamién solía y suel ser mentada; coles mesmes y pela so parte, la Académie Française adoptó oficialmente la grafía évènement a partir de 1990, pero envalora que "la graphie ancienne événement n'est cependant pas considérée comme fautive, encore que rien ne la justifie plus" (l'antigua grafía événement nun tien de ser considerada como impropia, a pesar de qu'anguaño nada la xustifica).[1]
Correspuende señalar qu'esti tipu d'encamientos ortográficos analizaes nesta seición, son más enseñaes, conocíes, y siguíes, n'otros países francófonos (como por casu Suiza o Bélxica) qu'en Francia.[2]
En francés, la distinción ente acentu agudu y acentu grave sobre la lletra y, históricamente foi introducida pa marcar una pronunciación distinta, anque correspuende señalar qu'esa distinción nun tien nenguna significación etimolóxica.
Otros usos[editar | editar la fonte]
En griegu antiguu, l'acentu grave usar na vocal final d'una pallabra, reemplazando al acentu agudu cuando esta pallabra yera siguida por dalguna otra, esto ye, cuando la pallabra nun yera la postrera na frase. Especúlase que seique indicaba un descensu nel tonu de la voz, pero nun hai nada concluyente al respeutu. En griegu modernu, l'acentu grave usar na tradicional escritura politónica, anque esta foi abandonada oficialmente pol gobiernu griegu en 1982, a favor de la escritura monotónica que nun usa más que l'acentu agudu.
N'inglés, l'acentu grave usóse n'escritos lliterarios pa indicar que la desinencia -ed (qu'indica'l pasáu d'un verbu regular) pronúnciase y nun ye muda como ye'l casu normal: Shakespeare en Hamlet indica la -ed muda con un apóstrofu en damn'd defeat (Hamlet, 2.2), pero pronunciada en smiling damnèd villain! (1.5).
En portugués utilizar pa marcar la contraición de la preposición a con dalgún pronome demostrativu o artículu qu'empiece pola mesma lletra. Esti fenómenu ye conocíu como crasis (portugués: crase): "vou à praia" (voi a la sablera), "chegamos às oito hores" (llegamos a los ocho), "fui àquele llugar" (fui a aquel llugar).
De normal en francés utiliza l'acentu grave en terminaciones de pallabra como (ète, ième, ère). Exemplos:
- Ète - Complète
- Ième - Troisième
- Ère - Sorcière
Amás utilízase pa estremar pallabres como à (alverbiu) en cuenta d'a (tien). En verdá tamién ye utilizada pa dar un tonu bastante fuerte o intensu a la pallabra. La règle; pronúnciase la y acentuada de forma fuerte y non nidia o zarrada como n'asturianu.
Referencies y notes[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Consultar la entrada Évènement na páxina «Questions courantes» (asuntos corrientes) nel sitiu oficial de la Académie française.
- ↑ de-l-orthographe-mieux-apliquee-a-l-etranger-.php Artículu del periódicu Le Figaro : "La réforme de l'orthographe mieux appliquée à l'étranger" (21 d'avientu de 2009) onde se cita un informe de la Délégation Générale à la Langue Française de setiembre de 2006.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q627319