Óxidu de fierro (III)

L'óxidu de fierro (III) o trióxidu de difierro (tamién llamáu d'antiguo óxidu férrico) ye unu de los óxidos de fierro, que la so fórmula ye Fe2O3. Nesti compuestu, el númberu d'oxidación del fierro ye +3. Esti ye l'óxidu de fierro común", el ferruñu qu'apaez nel metal tres la so esposición al aire mientres tiempu. Tien delles formes estructurales:

α-estructura del corindón.

γ-estructura  tipo espinela.

Nun conduz la lletricidá por cuenta de la llocalización electrónica qu'esiste nel centru metálicu. Tórgase la formación de bandes de conducción.

Pue dase semiconducción si dan fenómenos de non estequiometría.

La variedá de colores del óxidu de fierro (III) (azul, verde y violeta) qu'asemeya l'atapecer, débese principalmente a l'habilidá del fierro de camudar los sos electrones nel penúltimu nivel d'enerxía con cambéu nel spin. D'esto albídrase, que'l camuflaje de los camaleones #deber a la inclusión d'esti óxidu sobre la so piel.

Llogru: El mineral de fierro, tal como s'atopa na naturaleza, nun puede ser utilizáu pa fabricar pieces mecániques, tubos o aceru, yá que nun ye más que minerales, onde'l fierro esti presente en forma d'óxidos tales como hematita (70% de fierro),limonita (60%) y magnetita (72%).

Propiedaes: El so color ye coloráu (o puramente coloráu indiu). Ye estable al calor y eslleise fácilmente nos ácidos, formando sales férricas.

Usos: Emplégase como pigmentu y nel llogru de fierro coláu,fierro duce y aceru. Emplégase como abrasivo finu p'apolazar xoyería, óptica (colloráu de xoyeru); pos anque la so corte ye más lentu qu'otros abrasivos, da resultancies más fines. Igualmente ye'l componente básicu de la pasta colorao" pal anidiáu del filu de les navayes d'afaitar.