Égloga de Juan de Tovar
La Égloga de Juan de Tovar ye un estensu poema de tema pastoril del Sieglu d'Oru atribuyíu a Juan de Tovar. El poema foi redescubierto polos especialistes José J. Llabrador, C. Ángel Zorita y Ralph A. DiFranco, que lo publicar en 1985 na revista El Crotalón.[1] Ye'l primer testu español nel que la homosexualidá nun ye presentada de forma negativa.[2]
Antecedentes y composición[editar | editar la fonte]
La tradición de la égloga homoerótica puede retrotrayese a la Segunda Égloga o Égloga de Coridón de Virgilio. La tema pastoril foi retomáu pol escritor renacentista Jacobo Sannazaro nel so Arcadia, publicada en 1504, anque naturalmente na so variante heterosexual. N'España, ye de señalar la Primer égloga de Garcilaso de la Vega, que la so «Cantar de Salicio» tien un ciertu homoerotismu subxacente.[1]
La égloga foi escrita a mediaos del sieglu XVI, non dempués de 1571. Ye bien estensa, d'unos 1351 versos, faltando un foliu manuscritu.[3] Ta incluyíu nel manuscritu 617 de la Biblioteca Real de Madrid.[4]
== L'autor atribúyese'l testu a un tal Juan de Tovar, pero conocen dos y nun ye seguru cuál d'ellos sería l'autor.[1] Posiblemente'l mesmu Juan Tovar que ganó'l tercer premiu de la xusta hispalense d'allabancia a San Luis de seronda de 1556, el primer premiu na xusta d'allabancia a Santa María Egipcíaca de 1557 y posiblemente tamién el mesmu Juan Luis Tovar que ganó'l primer premiu con un epigrama dedicáu a San Alejo.[5]
Ye abondo probable que'l Juan de Tovar en cuestión sía'l primu d'Antonio Pérez, en que'l so proceso por sodomía declaró como testigu. Los especialistes José J. Llabrador, C. Ángel Zorita y Ralph A. DiFranco van más allá y suxuren que l'autor podría ser el mesmu Antonio Pérez.[1]
Argumentu[editar | editar la fonte]
La primer parte de la égloga ye un diálogu ente los pastores Tormesio y Pirenio. L'allegre y radiante Pirenio pide un cantar al murniu Tormesio, que nun puede espresar la razón del so dolor, anque llega a entender que ye una cuestión d'amor. La murria de Tormesio acaba per arimar a Pirenio. A la fin, Tormesio nun soporta la murnia y muerre.[1]
La segunda parte ye un llamentu de Pirenio pola muerte de Tormesio, na que s'enteven intensos sentimientos homoeróticos.[1]
Na tercer parte apaez el pastor Zeranio, supuestamente heterosexual, al que Pirenio cúnta-y el so penes. Antes de dixebrase, dambos cítense p'a otru día.[1]
Analís[editar | editar la fonte]
Para Alberto Mira, el poema trata los sentimientos homosexuales dende'l silenciamiento. La persecución de la sodomía mientres la Renacencia esplica la discreción cola que se trata la tema y la prudencia de los personaxes. Esti silenciu contradiz una segunda posible esplicación al tratamientu de la homosexualidá nun poema del sieglu XVI, que sería la de la convención lliteraria.[1]
Nengún de los trés pregueros puede calificase d'homosexual, pero esisten elementos suxerentes bien fuertes, como'l «nun atrevese a dicir el nome del amor» per parte de Tormesio, l'ambigua rellación ente Zeranio y Pirenio. Como afirma Mira,[1]
Una sensación d'estrañedá paez arrodiar estes rellaciones, como si los personaxes nun atinaren a entender del tou pero percibieren un elementu discordante. Les rellaciones nun tán afitaes nin etiquetaes, y sicasí el deséu ye innegable. Tou un locus amoenus.Alberto Mira
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Mira, Alberto (1999). Pa entendenos. Diccionariu de cultura homosexual, gai y lésbica. Barcelona: Llibros de la Torbonada. ISBN 84-7948-038-6.
- ↑ Wayne R. Dynes (ed.). «Pérez, Antonio (1540-1611)» (inglés). Encyclopedia of Homosexuality. Consultáu'l 28 de xineru de 2012.
- ↑ Juan, Montero (2002). «La égloga na poesía española del sieglu XVI: panorama d'un xéneru (dende 1543)», Begoña López Bueno: Volume 64 de Lliteratura (Universidá de Sevilla). Sevilla: Universidá de Sevilla, páx. 196 ss.. ISBN 9788447207206.
- ↑ Trabáu Cabado, José Manuel. «Intertextualidad, versatilidad xenérica y aspeutos elocutivos», Poética y pragmática del discursu llíricu. CSIC, páx. 259 ss.. ISBN 9788400079000. Consultáu'l 28 de xineru de 2012.
- ↑ Joaquín Pascual Barea. «Qvis posset dignos Lodovico dicere Versvs? Los trés epigrames n'allabancia de San Luis premiaos na xusta hispalense de la seronda de 1556» (castellanu). Scribid. Consultáu'l 28 de xineru de 2012.
