Taeniopygia guttata
 | Esti artículu necesita wikificase. |
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.
Taeniopygia guttata  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Estáu de caltenimientu | ||
 Esmolición menor (IUCN)[1] | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Chordata | |
| Clas: | Aves | |
| Orde: | Passeriformes | |
| Familia: | Estrildidae | |
| Xéneru: | Taeniopygia | |
| Especie: |
T. guttata (Vieillot, 1817) | |
| Sinonimia | ||
Poephila guttata | ||
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
'''Taeniopygia guttata,[2] tamién conocíu como diamante cebra de Timor[3] o pinzón cebra,[4] ye una especie d'ave paseriforme orixinaria d'Australia, característicu pol so plumaxe de nidiu color crema y picu y pates de fuerte color acoloratáu.
Hai dos subespecies de diamante mandarín: Taeniopygia guttata guttata, de tamañu más pequeñu, qu'habita dend'Indonesia hasta les mariñes australianes; y Taeniopygia gutatta castanotis, que s'atopa n'Australia continental y ye de tamañu más grande.
El diamante mandarín introducióse tamién nos Estaos Xuníos y Portugal.
Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]
Distribuyir poles islles Menores de la Sonda, tales como les de Sumba, Flores, Timor y otres de más amenorgada dimensión. La subespecie australiana, T. g. castanotis, tópase presente en bona parte del continente, especialmente na rexón seca del interior. Nun s'atopa nes húmedes selves lluvioses de les zones costeres.
Comportamientu[editar | editar la fonte]
El diamante mandarín ye un páxaru bien sociable y ye posible velo formando bandaes compuestes por pareyes que'l so númberu bazcuya ente les 25 y 100.
La disponibilidad d'agua en superficie constitúi un factor crucial na estructura de la so forma de vida yá que se caltienen lo más cerca posible de los puntos en que s'atopa. El diamante mandarín afíxose perbién a les tierres grebes y que de resultes d'ello ye capaz de beber agua con un conteníu muncho más alzáu de sal que la mayoría de les demás especies. Coles mesmes tamién cunta cola capacidá de retener l'agua cuando la mayoría de los páxaros esaniciar al traviés de la orina, lo cual fai posible qu'esta especie pueda aguantar mientres llargos periodos de tiempu ensin beber.
El diamante mandarín, xunto con otres especies exótiques que consiguen sobrevivir en condiciones propies del desiertu, bebi somorguiando'l picu na agua y zucándola, d'una manera paecida a les palombos. Esto déxa-yos beber con mayor rapidez (y abandonar con presteza la llamarga onde cuerren el peligru de sufrir un ataque per parte de dalgún depredador) ya igualmente aprovechar les pequeñes gotes depositaes na vexetación, nos rellabicos de les roques y n'otros puntos que nun seríen tan fáciles d'algamar si fixera usu de métodos convencionales propios d'otros páxaros. El diamante mandarín bebe escontra la metá del día ente qu'otres especies facer a l'amanecida o mientres les primeres hores de la mañana.
Cantar[editar | editar la fonte]
Ye una ave bien zaragatera, el so cantar ye un fuerte "beep", bien paecíu a cuando se fai sonar un patito de goma, que sonando repetidamente conforma un cantar con ciertu grau de complexidá. Cada ave tien un cantar distinto, anque diamantes de la mesma llinia sanguínea van exhibir cantares asemeyaos.
El diamante mandarín machu va empezar a cantar na pubertá. El so cantar va partir como dellos soníos sueltos, pero a midida que crecen va perfeccionándose. Mientres esi procesu va dir aprendiendo soníos de la so redolada, munches vegaes usando'l cantar del so padre o d'otros machos como inspiración.
Reproducción[editar | editar la fonte]
Cría[editar | editar la fonte]
Nes rexones grebes del interior d'Australia l'agua nun tien calter estacional, como asocede nel casu nes zones costeres, y resulta totalmente impredicible cuándo va apaecer. Como resultáu d'esta situación, el diamante mandarín vese condicionáu pola meteoroloxía tocantes al so ciclu de cría y por cuenta de tal circunstancia empieza a construyir la so nial asina empieza a llover. Esti ciclu tópase tan amestáu a les precipitaciones que la especie puede llegar a tener dos o trés puestes nun añu o pela cueta nun realizar nengún si nun llega l'agua. El venceyu que xune a la pareya ye fuerte, y créese que s'establez pa tola vida hasta qu'unu de los dos muerre, y nesi casu el que sobrevive va buscar un nuevu compañeru.
Nes árees d'Australia en que les condiciones climatolóxiques son menos rigoroses, la cría más regular y tien llugar xeneralmente a lo llargo de tol añu cola sola esceición de los meses más fríos del iviernu.
Construcción del nial[editar | editar la fonte]
Les agües van dar llugar a que faigan la so apaición les plantes gramínees coles que s'alimenta'l diamante mandarín, y tamién munchos inseutos, por que'l so motivu nun pierde tiempu y da en construyir el so nial. Púdose reparar que naquellos llugares en que la disponibilidad d'agua ye más segura a lo llargo de tol añu, ye la fema en solitariu la que constrúi'l nial ente que'l machu lleva a cabu'l llabor de tresportar los materiales.
Sicasí, tratándose de la parte interna, dambos contribúin al so acabáu, lo cual de xuru deber a la necesidá d'imprimir cierta celeridad al ciclu de cría. Los puntos escoyíos pa instalar el nial varien considerablemente y lo mesmo asocede cola calidá del mesmu. Primero de too, el mayor grau de preferencia inclinar polos arbustos trupos pero convien señalar que'l diamante mandarín instalar en cualquier llugar qu'envalore apropiáu, incluyíu'l suelu ente la yerba. Tamién puede asoceder que se decida por antiguos niales d'otros páxaros, buecos esistentes nos árboles, termiteros, postes y inclusos grandes niales constituyíos por ramasca y primeramente ocupaos por aves de presa.
La parte esterna del nial tópase formada por ramines o raigaños que deriven escontra otres de tipu más nidiu y de menor dimensión a midida que vanse averando al puntu en que va tener llugar la cría de los pitucos, que tópase recubiertu de plumes, briznas de yerba, pelos de coneyu y cualesquier otru material que la pareya pudiera consiguir. El nial puede tar rematáu por una cúpula pero tamién pue que escareza de cubierta y verdaderamente podemos dicir que nun respuende a la bella estructura que caracteriza'l de les especies d'auténticos texedores.
Güevos[editar | editar la fonte]
El númberu de güevos d'una puesta pue tar ente los 3 y los 7. Son de color blancu puru y el so tamañu ye coles mesmes variable, inclusive dientro d'una mesma puesta, pero tamañu mediu ronda los 15 mm.
Incubación[editar | editar la fonte]
Los güevos son guaraos por dambos proxenitores que los guaren por veces d'aproximao una hora y media. Cada unu d'ellos abandona'l nial al oyer el cantar de llamada de la so pareya cuando ésta avérase y d'esta miente el relevu nun tien llugar nel interior. Mientres la nueche, sicasí, dambos páxaros permanecen dientro. La incubación xeneralmente empecípiase una vegada que foi puestu'l cuartu güevu y dura ente 12 y 15 díes, lo cual depende de la temperatura reinante.
Emancipación[editar | editar la fonte]
Los nuevos pitucos crecen con muncha rapidez, xeneralmente tópense en condiciones d'abandonar el nial al algamar los trés selmanes d'edá. Tornen sicasí de forma siguida pa pasar la nueche xunto a los sos padres quien siguen alimentándolos hasta que tienen diez díes más, en que'l so momentu yá son dafechu independientes.
En dichu intre pueden abandonar el nial pa buscar el so propiu llugar nel que poder pasar la nueche o tamién quepe qu'utilicen el nial de los sos padres si la fema decide que querdría unu nuevu pa la so próxima puesta.
La muda[editar | editar la fonte]
Los exemplares nuevos de diamante mandarín empiecen la so muda al llegar a la edá de 8-9 selmanes y remata dempués de que trescurriera un periodu de 4-7 selmanes, lo cual supón que se topen en condiciones de cría nel ámbitu montés en cumpliendo los trés meses aproximao.
Sociabilidá[editar | editar la fonte]
El diamante mandarín ye desaxeradamente sociable y dello tienen clara perceición los qu'integren una comunidá. Visítense mutuamente nos sos niales ensin que surda nengún problema pero nun toleren la presencia d'otros exemplares de la so mesma especie si provienen d'otra comunidá. Amuesen gran valentía na defensa de los sos niales contra los miembros d'otres especies, inclusive aquellos que quepe que sían de tamañu daqué mayor qu'ellos.
Son bien acordaos y nun dexen que les persones avérense-yos a distancies bien curties como nel casu d'otros páxaros. Afixéronse, sicasí, a la vida urbana y ye posible atopalos en redol a munchos asentamientos humanos, onde s'aprovechen en forma plena de los cultivos agrícoles y de la disponibilidad d'agua.
Alimentación[editar | editar la fonte]
Les gramínees constitúin la base de la dieta del diamante mandarín. Les sos granes son recoyíes nel suelu o bien picotiaes en vuelu direutamente de la planta, nun sabiéndose de casu dalgunu en que s'enferronaren a elles como ye habitual en munches otres especies. Peracaben les granes tantu de plantes natives como introducíes y tamién inxeren un amenorgáu númberu de diversos inseutos, incluyíes les termites. Pueden comer cachos de cenahoria, mazana y tamién llechuga. Tienen De tomar agua tolos díes, porque si falta solo un día, muerren por deshidratación.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ BirdLife International (2012). «Taeniopygia guttata» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2012.1. Consultáu'l 16 de xunetu de 2012.
- ↑ Clayton, N.S.; Birkhead, T. (1989). «Consistency in the Scientific Name of the Zebra Finch». Auk 106: páxs. 750-750. http://elibrary.unm.edu/sora/Auk/v106n04/p0750-p0750.pdf.
- ↑ De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2010). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimoquinta parte: Orden Passeriformes, Familias Ploceidae a Parulidae)». Ardeola 57 (2): páxs. 449-456. https://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/17_nombres_aves.pdf. Consultáu'l .
- ↑ «Pinzón Cebra (Taeniopygia guttata) (Vieillot, 1817)». avibase. Consultáu'l 12 de marzu de 2013.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Taeniopygia guttata 
.
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Taeniopygia guttata. |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q331065- Multimedia: Taeniopygia guttata
Especies: Taeniopygia guttata