Shuai jiao

Shuai jiao
	Frescu de Dunhuang (Dinastía Tang, 618-907)
Tamién	Shuai chiao
Enfoque	Agarres
Contautu/durez	Contautu plenu
País d'orixe	China
Antepasaos	Jiao di
Deporte olímpicu	Non

El Shuai jiao (摔跤, 摔角; Pinyin: shuāijiāo; Wade-Giles: shuai chiao) ye un antiguu estilu de llucha tradicional aniciáu en China hai más de cuatro mil años. Con téuniques de proyeición y valtos siguíes de golpes traumáticos, ye ún de los sistemes del wushu. El términu emplégase tamién en China pa denomar práutiques modernes de llucha.

Términu[editar | editar la fonte]

La pallabra "shuai," 摔, tórnase a "valtar", mientres que "jiao" podía ser ún d'estos dos caráuteres: el primeru y más antiguu, 角, tornáu a "cuernos", y el segundu y más recién, 跤, tornáu a "llucha o zancadiella". Shuai jiao, poro, significa o bien "valtar truñando", o "valtar lluchando coles piernes".

L'antigua traducción de "cuernos" vien quiciabes del usu d'un antiguu cascu con cuernos, anque tamién pue interpretase con un aquel de competición xabaz, animalizada. Esta traducción más figurativa lleva a una posible tercer traducción del términu shuai jiao que significaría "competir valtando".

Historia[editar | editar la fonte]

Diz la lleenda que'l Shuai jiao creólu Huangdi, más conocíu como l'"emperador mariellu", que lu traxo hai más de cuatro mil años dende Mongolia y lu usó pa que'l so exércitu s'enfrentara a los soldaos d'una fuercia rebelde dirixida por Chi You. Xurdió del jiao di (Wade-Giles: chiao ti), una antigua llucha onde los guerreros combatíen cuerpu a cuerpu n'amarraces d'agarres y valtos. Tradicionalmente los guerreros usaben un cascu con cuernos afilaos colos que truñaben al contrariu. Munches veces les lluches causaben la muerte de los lluchadores.

Como tolos sistemes de llucha china yera de primeres una llucha abondo popular, y los sos combates nun teníen regles concretes. Dende finales del sieglu XIX introduxéronse regles pa la competición deportiva. Anguaño ye ún de los deportes de competición más prauticaos en China.

Estilos de Shuai jiao[editar | editar la fonte]

El Shuai jiao pue dividise nos siguientes estilos:

Estilu de Beixín (北京) - Esti ye n'esencia'l llinax del estilu Manchu Buku que prauticaba Shan Pu Ying (善扑营, lliteralmente Unidá Esperta en Llucha), de la brigada de guardies imperiales. La carauterística principal de so ye l'usu de les piernes pa patiar y desequilibrar a los oponentes, y l'usu de llaves de brazu.

Estilu de Tianjin (天津) – Esti ye'l llinax del Shuai jiao de la Dinastía Ming mecíu col Manchu Buku (布庫). La carauterística principal ye l'usu de les piernes pa patiar y desequilibrar, y l'usu de los antebrazos pa bloquiar y golpiar.

Estilu de Baoding (保定) – A esti llinax llámenlu Kuai Jiao (快跤) o "Llucha rápida". La carauterística principal ye l'aplicación rápida de la téunica. Tamién se carauteriza pola adautación del Shaolin Quan de Ping Jingyi, un famosu maestru de Shuai jiao que deprendiera l'estilu Shaolin de la familia Meng del Condáu Nanguan magar que yera un musulmán Hui.

Los tres estilos anteriores son llamaos a veces Shuai jiao Estilu Hebei (河北) o cenciellamente Shuai jiao. Los lluchadores lleven una chaqueta llamada Da Lian.

Estilu de Shanxi (山西) – Esti ye'l llinax del Shuai jiao de la Dinastía Song. Prautícase principalmente nos condaos ente la ciudá minera de Datong, nel norte de Shanxi, y la capital provincial de Taiyuan nel Shanxi central. La carauterística principal son les téuniques d'enganchar coles piernes. Tradicionalmente los lluchadores solamente lleven pantalones axustaos hasta l'altor de la rodiya .

Estilu Mongol (蒙古) – Ye'l llinax de la llucha mongola.

Estilu de Xinjiang (新疆) – Esti ye'l llinax de dellos estilos túrquicos. La carauterística principal son les téuniques de cintura.

Referencies[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]