Jack Kerouac

De Wikipedia
Jack Kerouac
Vida
Nacimientu Lowell, 12 de marzu de 1922[1]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Llingua materna francés canadianu
Muerte San Petersburgu, 21 d'ochobre de 1969[2] (47 años)
Sepultura Edson Cemetery (en) Traducir
Causa de la muerte hemorraxa interna
Familia
Padre Léo Alcide Kerouac
Madre Gabrielle Ange Lévesque
Casáu con Edie Parker (1944 – 1948)
Joan Kerouac (1950 – 1951)
Stella Sampas (en) Traducir (1966 – )
Estudios
Estudios Universidá de Columbia
Lowell High School (en) Traducir
Llingües falaes inglés[3]
francés
Oficiu escritor, poeta, novelista, guionista, prosista
Trabayos destacaos En el camino (es) Traducir
Los vagabundos del Dharma (es) Traducir
Big Sur (en) Traducir
Desolation Angels (en) Traducir
Los subterráneos (es) Traducir
Influyencies Honoré de Balzac, Louis-Ferdinand Céline, Neal Cassady, William S. Burroughs y Teresa de Lisieux (es) Traducir
Movimientu Generación beat (es) Traducir
Creencies
Relixón budismu
catolicismu[4]
IMDb nm0449616
jackkerouac.com
Cambiar los datos en Wikidata

Jean-Louis Lebris de Kérouac (12 de marzu de 1922, Lowell – 21 d'ochobre de 1969, San Petersburgu), más conocíu como Jack Kerouac, foi un escritor, poeta, novelista, guionista y prosista d'Estaos Xuníos. Foi pioneru de La Xeneración Beat (Beat Generation) xunto a los sos colegues William S. Burroughs y Allen Ginsberg.[5] Kerouac ye reconocíu pola so prosa bonal. La so obra toma temes como la espiritualidá católica, el jazz, la promiscuidá, el budismu, les drogues, la probeza y los viaxes. Convertir nuna celebridá clandestina y proxenitor del movimientu hippie, a pesar de tar en contra de determinaes ideoloxíes polítiques radicales.[6][7]

Kerouac finó en 1969, a los 47 años, por cuenta de una hemorraxa interna consecuencia del so alcoholismu. Dende'l so fallecimientu'l so prestíu lliterariu creció, dexando la publicación de delles obres inédites. Anguaño tolos sos llibros tán impresos, incluyendo The Town and the City, On the Road, Doctor Sax, The Dharma Bums, Mexico City Blues, The Subterraneans, Desolation Angels, Visions of Cody, The Sea Is My Brother y Big Sur.

Biografía[editar | editar la fonte]

Infancia y adolescencia[editar | editar la fonte]

Llugar de nacencia de Jack Kerouac, Lupine Road en West Centralville, Lowell Massachusetts, 2do. pisu.

Kerouac nació'l 12 de marzu de 1922 en Lowell, Massachusetts, fíu de padres francu-canadienses, Léo-Alcide Keroack y Gabrielle-Ange Lévesque, provenientes de St-Hubert-de-Rivière-du-Loup en Quebec, Canadá. Esiste ciertu tracamundiu en redol al so nome, en parte por cuenta de variaciones na escritura de "Kerouac", en parte por causa d'afirmar l'autor llamase "Jean-Louis Lebris de Kerouac". La razón de dicha declaración paez tar amestada a una lleenda familiar qu'aseguraba que baxaben del barón François Louis Alexandre Lebris de Kerouac. El certificáu de bautismu de Kerouac nomar a cencielles Jean Louis Kirouac, la manera más habitual d'escribir l'apellíu en Quebec.[8] Investigaciones al respeutu demostraron que los raigaños de Kerouac remóntense, ello ye que a la Bretaña; asitiándolo como descendiente d'un comerciante de clase media: Urbain-François -y Bihan, señor de Kervoac, que los sos fíos cásase con francu canadienses.[9][10] El padre de Kerouac, Leo, provién d'una familia productora de pataques de St-Hubert-de-Rivière-du-Loup. Jack tenía, tamién, distintes hestories alrodiu de la etimoloxía del so apellíu, polo xeneral acomuñar a raigaños celtes irlandeses, bretones, o de Cornualles. Nuna entrevista aseguró que'l so apellíu provenía de la llingua de Cornualles, el Kernewek y que la so familia llegara a la Bretaña fuxendo de Cornualles.[11] Otra de les versiones yera que los Kerouac llegaren a Cornualles, fuxendo d'Irlanda enantes de Cristu, y qu'entós l'apellíu significaba "el llinguaxe de la casa".[12] N'otra entrevista aseguró que yera una pallabra irlandesa que significaba "llinguaxe de l'agua", y rellacionada con Kerwick.[13] Kerouac, deriváu de Kervoach, ye'l nome d'una ciudá na Bretaña, Lanmeur, cerca de Morlaix.[9]

La so tercer casa mientres crecía en West Centralville Lowell, Jack Kerouac referir a ella como "murniu Beaulieu". La familia vivía ende en 1926 cuando'l so hermanu Gérard finó. Jack aseguraría la presencia del so hermanu como'l so ánxel guardián. El so hermanu ye'l Gerard de la so novela curtia Visions of Gerard.

Kerouac tien dos hermanos, un hermanu y una hermana mayor llamada Caroline. Kerouac yera llamáu "Ti Jean" o "pequeñu Juan" mientres la so infancia.[8] Kerouac falaba francés hasta que los seis años cuando aprendió inglés, llingua que faló ensin enfotu hasta la so adolescencia.[14] Jack foi un neñu seriu devotu de la so madre, una imaxe de gran importancia na so vida. Gabrielle yera católica, dedicada a inculcar una fonda fe a los sos fíos.[15] Kerouac aseguró, más tarde, que la so madre yera la única muyer a la qu'amaba.[16] Cuando tenía cuatro años, el so hermanu mayor Gérard, de nueve años, finó de fiebre reumático, causando un fuerte impautu na vida de Jack, que más tarde reflexaría na so novela "Visiones de Gérard". La so madre buscó consuelu na fe, mientres el so padre abandonar, abellugándose na bébora, el xuegu y el tabaquismu.[15] Dalgunos de los poemes fueron escritos en francés, y en cartes escrites al so amigu Allen Ginsberg a la fin de la so vida, espresó'l so deséu de falar la llingua nativa de los sos padres de nuevu. Apocayá, afayóse que Kerouac empezó a escribir On the Road en francés de Quebec, llingua na que tamién escribiría dos noveles inédites.[17][18]

El 17 de mayu de 1928, con seis años d'edá, Kerouac tuvo la so primer confesión.[19] Como penitencia pidióse-y rezar un rosariu, mientres el cual escuchó a Dios dici-y que tenía una alma bona, que sufriría na vida y morrería en dolor y horror, pero qu'a la fin recibiría la salvación.[19] Esta esperiencia, xunto cola visión la Virxe María que'l so hermanu tuviera, (y relixoses combayándolo, convencíes de que yera un santu), emponer nel so adultez a un estudiu del budismu y a un compromisu permanente con Cristu, solidificando la visión del mundu reflexada na so obra.[19]

Les habilidaes atlétiques de Kerouac como corredor de fútbol americanu na Escuela Secundaria Lowell dexáron-y llograr una beca pa Boston College, NotreDame y la Universidá de Columbia. Entró na Universidá de Columbia dempués d'un añu en Horace Mann Preparatory School, onde llogró los graos necesarios pa la entrada a Columbia. Kerouac rompióse una pierna mientres la so temporada de novatu, y mientres un segundu añu engarró constantemente col entrenador Lou Little, quien lo caltuvo na banca. Mientres la so universidá, Kerouac escribió dellos artículos deportivos pal periódicu estudiantil, el Columbia Daily Spectator y xunióse a la fraternidá de Phi Gamma Delta.[20][21] Tamién estudió en The New School.[22]

Vida adulta[editar | editar la fonte]

Cuando la so carrera futbolística en Columbia terminó, Kerouac dexó la universidá. Siguió viviendo mientres un tiempu en Upper West Side de Nueva York cola so novia y primer esposa, Edie Parker. Foi mientres esta dómina que conoció a persones, agora famoses, coles que siempres se-y acomuñar; los personaxes que formaron la base de munches de les sos noveles: la llamada Xeneración Beat, incluyendo a Allen Ginsberg, Neal Cassady, John Clellon Holmes, Herbert Huncke y William S. Burroughs.

Kerouac xunir a la Marina Mercante d'Estaos Xuníos en 1942 y en 1943 a la Marina de los Estaos Xuníos, pero sirvió namái ocho díes enantes de llegar a la llista d'enfermos. Acordies col so informe médicu, Kerouac dixo que "cisqué una aspirina pa los mios dolores de cabeza y diagnosticáronme llocura precoz." El médicu forense informó que'l reporte militar yera probe, citando a Kerouac: "Nun puedo soportalo, gústame tar solu." Dos díes depués foi dau de baxa por motivos psiquiátricos (yera de "calter indiferente" con un diagnósticu de "personalidá esquizofrénica").[23]

Mientres Kerouac sirvía na Marina Mercante, escribió la so primer novela, "El mar ye'l mio hermanu". Anque foi escrita en 1942, el llibru nun se publicar hasta 2011, 42 años dempués de la muerte de Kerouac y 70 dempués de que foi escritu. Kerouac describió'l trabayu como una "simple revuelta contra la sociedá tal como ye, contra les desigualdaes, la frustración y les agoníes autoinfligidas." Él clasificó la obra como un fracasu, llamándolo una "vasía (de mierda) como lliteratura", nunca buscó viviegamente la publicación de la mesma.[24]

En 1944, Kerouac foi deteníu como testigu nel asesinatu de David Kammerer, quien tuviera acosando al so amigu Lucien Carr dende la so adolescencia en St. Louis. Foi gracies a Carr que Kerouac llegó a conocer a Burroughs y Ginsberg. Según Carr, la obsesión homosexual de Kammerer volvióse agresiva, provocándolo a apuñalalo hasta la muerte. Carr recurrió a Kerouac en busca d'ayuda y xuntos refundiaron l'arma al ríu Hudson. Dempués, afalaos por Burroughs, apurrir a la policía. El padre de Kerouac negar a pagar la so fianza. Kerouac aportó a casase con Edie Parker si los sos padres pagaben la fianza (matrimoniu anuláu en 1948).[25] Kerouac y Burroughs collaboraron nuna novela avera del asesinatu de Kammerer "And the Hippos Were Boiled in Their Tanks". Anque'l llibru nun se publicar mientres la so vida, un estractu apaeció en "Word Virus: A William S. Burroughs Reader". Kerouac escribió avera de la tema na so novela "Vanidá de Duluoz".

Más tarde, vivió colos sos padres nel Ozone Park de Queens, que tamién se camudaron a Nueva York. Escribió la so primer novela publicada, "El Pueblu y la Ciudá", y empezó la famosa On the Road alredor de 1949 mientres vivía ellí.[26] Los sos amigos llamábenlu "El magu de Ozone Park", n'alusión al llamatu de Thomas Edison, "El Magu de Menlo Park "y la película El Magu de Oz.[27]

Carrera, 1950–1957[editar | editar la fonte]

"El Pueblu y la Ciudá" foi publicáu en 1950 sol nome "John Kerouac" y, a pesar de que llogró crítiques respetables, el llibru vendió mal. Fuertemente influyíu pola llectura de Thomas Wolfe, que cavilga alrodiu de la fórmula épica xeneracional y los contrastes de la vida de pueblu frente a la vida multidimensional de la ciudá. El llibru foi fuertemente editáu por Robert Giroux, con alredor de 400 p esaniciaes.

Mientres los siguientes seis años, Kerouac siguió escribiendo con regularidá. Con base en borradores anteriores y tentativamente tituláu "La Xeneración Beat" y "Gone On The Road", Kerouac completó, n'abril de 1951, lo que güei se conoz como On the Road mientres vivía en 454 West 20th Street en Manhattan cola so segunda esposa, Joan Haverty.[28] El llibru foi en gran parte autobiográficu, describiendo les sos aventures mientres percorría tou Estaos Xuníos y Méxicu a finales de los años 40, según les sos rellaciones con otros escritores del Beat y amigos. Completó la primer versión de la novela mientres tres selmanes de sesiones de prosa confesional bonal. Kerouac escribió'l borrador final en 20 díes con Joan, la so esposa, apurriéndo-y benzedrina, cigarros, sopa d'arbeyos y taces de café.[29][30] Antes d'empezar, Kerouac cortó fueyes de papel de calcar lo suficientemente anches pa una máquina d'escribir y xuntar nun rollu de 120 pies de llargu (36,6 m), dexándo-y escribir de forma continua ensin la interrupción de les páxines de recarga. El manuscritu resultante nun cuntaba con nenguna posa ente capítulos o párrafos y yera muncho más esplícitu que la versión publicada. Anque se categorizaba "bonal", Kerouac preparar con muncha antelación enantes d'empezar a escribir.[31] Ello ye que acordies col so profesor de Columbia y mentor Mark Van Doren, Jack había afilvanáu gran parte del trabayu nos sos diarios mientres dellos años anteriores.

Anque'l trabayu completóse rápido, Kerouac tardó abondo p'atopar a daquién que lo publicar. Primero que On The Road fora aceptada por Viking Press, Kerouac consiguió un trabayu como "encargáu de frenos pa ferrocarril y el vixilante del fueu" (vease Desolation Peak en Washington) viaxando ente les mariñes este y oeste de los Estaos Xuníos pa ganar dineru, atopando, con frecuencia, el descansu y la tranquilidá (espaciu necesariu pa escribir) na casa de la so madre. Mientres esti periodu conoció y fíxose amigu de Abe Green, un mozu que más tarde-y presentaría a Herbert Huncke, un estafador de Times Square y favoritu de munchos escritores del Beat. Mientres esti periodu de viaxes, Kerouac escribió lo qu'él considera "el trabayu de la so vida", "Vanidá de Duluoz".[32]

Los editores refugaron On The Road por cuenta del so estilu d'escritura esperimental y el so tonu burllón escontra les minoríes y los grupos marxinaos sociales de la posguerra. Munchos editores atopaben incómoda la idea de publicar un llibru que contenía descripciones gráfiques de consumu de drogues y conducta homosexual que podría resultar en cargos de obscenidad que, más tarde cayeron sobre Naked Lunch de Burroughs y Howl de Ginsberg.

Según Kerouac, On the Road foi, realmente, una hestoria "sobre dos amigos católicos qu'analayen pel país en busca de Dios. Y atopar. Atopar nel cielu, en Market Street San Francisco y Dean (Neal) tenía sudu de Dios na frente hasta'l final. NUN HAI OTRA SALIDA PAL HOME SANTU: TIEN DE SUDAR PA DIOS y una vegada que lo atopó, la divinidá de Dios ta firme pa siempres y nun se debe falar sobre ello."[15] Acordies col so biógrafu, l'historiador Douglas Brinkley, On The Road foi mal interpretada como un cuentu de compañeros en busca de golpes, cuando lo más importante d'entender ye que Kerouac yera un autor católicu americanu, con, práuticamente toles páxines del so diariu, esbozos de crucifixos, oraciones o apelaciones a Cristu pa ser perdonáu.[33]

Na primavera de 1951, Joan Haverty divorcióse de Kerouac mientres taba embarazada.[34] En febreru de 1952, dio a lluz a la única fía de Kerouac, Jan Kerouac, anque se negó a reconocela hasta qu'un analís de sangre confirmólo 9 años más tarde.[35] Mientres los siguientes años Kerouac siguió escribiendo y faciendo llargos viaxes al traviés d'EE.XX. y Méxicu. Esperimentó episodios de consumu escesivu d'alcohol y depresión. Mientres esti periodu, terminó borradores que se convertiríen en diez noveles más, incluyendo The Subterraneans, Doctor Sax, Tristessa y Desolation Angels, novela crónica de munchos de los acontecimientos d'estos años.

En 1954, Kerouac afayó A Buddhist Bible de Dwight Goddard na llibrería San Jose, que marcó l'empiezu del so estudiu del budismu. Enantes, Kerouac había tomáu interés nel pensamientu oriental alredor de 1946 cuando lleó "Mitos y Símbolos nel arte Indio" de Heinrich Zimmer. En 1955 Kerouac escribió una biografía de Buda Gautama, Wake Up: A Life of the Buddha, non publicar mientres la so vida, sinón hasta setiembre de 2008 por Viking sol nome de "Tricycle: The Buddhist Review, 1993-1995".[36]

Casa n'Orlando. Kerouac vivió equí mientres escribía The Dharma Bums

Kerouac fixo enemigos en dambos llaos de la política, la derecha refalgando la so asociación coles drogues y el llibertinaxe sexual y l'esquierda el so anticomunismu y catolicismu; en 1954 reparaba audiencies del Senáu McCarthy fumando mariguana y sofitando al senador anticomunista, Joseph McCarthy.[15] En "Desolation Angels" escribió "En Columbia tou lo que trataron d'enseñanos yera Marx, como si importárame." (considerando'l Marxismu, como'l Freudismo, una tanxente ilusoria).[37]

En 1957, dempués de ser refugáu por delles editoriales, On The Road foi finalmente mercáu por Viking Press, qu'esixó importantes revisiones enantes de la so publicación.[31] Munchos de los pasaxes más sexualmente esplícitos fueron retiraos y, por medrana a demandes per bilordiu, usáronse seudónimos pa los "personaxes" del llibru. Estes revisiones dieron llugar a crítiques por cuenta de la supuesta espontaneidá del estilu de Kerouac.[29]

Carrera, 1957–1969[editar | editar la fonte]

En xunetu de 1957, Kerouac camudar a una pequeña casa nel 1418½ de Clouser Avenue en College Park, Orlando, Florida, a la espera de la publicación de On The Road. Selmanes más tarde, una reseña del llibru por Gilbert Millstein apaeció en The New York Times proclamando a Kerouac la voz d'una nueva xeneración.[38] Kerouac foi aclamáu como un gran escritor d'Estaos Xuníos. La so amistá con Allen Ginsberg, William S. Burroughs y Gregory Corso, ente otros, convertir nuna representación notable de la Xeneración Beat. El términu "Beat Generation" foi inventáu por Kerouac mientres una conversación caltenida con Herbert Huncke. Huncke utiliza'l términu "beat" pa describir a una persona con poco dineru y poques perspectives. "I'm beat to my socks", dixera. La fama de Kerouac vieno como una situación inmanejable que sería la so perdición.

La novela de Kerouac ye de cutiu descrita como'l trabayu definitoria de la post Segunda Guerra Mundial Xeneración del Beat. Kerouac aportó a llamáu "el rei de la xeneración beat",[39] un términu col que non siempres se sintió cómodu. Kerouac dixo: "Nun soi un beatnik, soi un católicu", amosando a la reportera una pintura de Pablo VI y diciendo: "¿Sabi quién pintó eso? yo."[40]

L'ésitu de On The Road tráxolu a Kerouac fama instantánea. El so estatus de celebridá traxo editores deseyando manuscritos enantes refugaos.[16] Dempués de nueve meses, yá nun se sentía seguro en públicu. Foi cutíu por trés homes nes contornes del San Remo Café en 189 Bleecker Street na ciudá de Nueva York.

Kerouac narra partes de la so esperiencia col budismu, según dalgunes de les sos aventures con Gary Snyder y otros poetes de San Francisco, en "The Dharma Bums", asitiada en California y Washington y publicada en 1958. La novela foi escrita n'Orlando ente'l 26 de payares[41] y 7 d'avientu de 1957.[42] Pa empezar The Dharma Bums, Kerouac escribió sobre un papel de diez pies de llargu, pa nun atayar el fluxu de cambeos de papel, como lo fixera con On The Road.[41]

Kerouac taba desmoralizado poles crítiques alrodiu de The Dharma Bums per parte de figures respetaes nel ámbitu budista (maestros Zen) d'América como Ruth Fuller Sasaki y Alan Watts. Escribió a Snyder, pidiendo a una xunta con D. T. Suzuki, "inclusive Suzuki mirábame con güeyos entornaos, como si yo fuera un impostor monstruosu." Dexó pasar la oportunidá d'axuntase con Snyder en California, y esplicó a Philip Whalen, "taría avergoñáu d'enfrentalo, Gary, volví decadente y borrachu, nun m'importa una mierda. Yá nun soi budista"[43] como reacción a les sos crítiques, citó parte de la recitación de Abe Green, Thrasonical Yawning in the Abattoir of the Soul: "una enorme congregación rabiosa con ganes de bañase, anubrir pola Fonte d'Euforia, y esfrutó como protozoos a la célebre lluz." Munchos consideren qu'esto amuesa'l monte rusu emocional de Kerouac dempués de la adulación ensin precedentes y desmoralización espiritual.

Kerouac escribió y narró una película "Beat" titulada Pull My Daisy (1959), dirixida por Robert Frank y Alfred Leslie. Ye protagonizada polos poetes Allen Ginsberg y Gregory Corso, el músicu David Amram y el pintor Larry Rivers, ente otros.[44] El so nome orixinal yera "The Beat Generation", el títulu foi camudáu nel últimu momentu, cuando MGM llanzó una película col mesmu nome en xunetu de 1959 alrodiu de la cultura sensacionalista "beatnik".

La serie de CBS Television "Ruta 66" (1960-1964), que presenta a dos homes nuevos ensin atadures "on the road" nun Corvette buscando aventura y alimentando los sos viaxes con trabayos temporales aparentemente abondosos nos distintos llugares d'Estaos Xuníos, dio la impresión de ser una apropiación comercial indebida de "On The Road". Inclusive los protagonistes, Buz y Todd, teníen paecíu a Kerouac y Cassady con Moriarty, respeutivamente. Kerouac sentía que fuera estafáu por Stirling Silliphant, creador de"Ruta 66" y quixo demandar, CBS, la compañía productora de TV Screen Gems y el patrocinador Chevrolet, pero de dalguna manera foi aconseyáu pa detener el procesu llegal.

El documental "Kerouac, The Movie" de John Antonelli (1985) empieza y termina con imáxenes de Kerouac lleendo On the Road y Visions of Cody en Steve Allen Show, Plymouth en payares de 1959. Kerouac apaez intelixente, pero cobarde. "¿tas nerviosu?" entruga Steve Allen. "Non" diz Kerouac, sudando y con notable molición.[45]

Kerouac desenvolvió una especie d'amistá col eruditu Alan Watts (renombráu Arthur Wayne na novela "Big Sur" y Alex Aums en "Desolation Angels"). Kerouac camudar a Northport, Nueva York en marzu de 1958, seis meses dempués de la publicación de On The Road pa curiar de la so vieya madre Gabrielle y escondese de la so nueva condición de celebridá.

En 1965, conoció al poeta Youenn Gwernig en Nueva York convirtiéndose rápido n'amigos. Youenn Gwernig traducía los sos poemes de la llingua bretona al inglés col fin de dexar a Kerouac lleelos y entendelos: "Conocer a Jack Kerouac en 1965 foi un xiru decisivu. Como nun entendía'l Breton pidióme: "¿Podríes escribir dalgunos de los sos poemes n'inglés, realmente gustaríame lleelos..." Asina que escribí Diri Dir - Stairs of Steel pa él, y siguí faciéndolo. Ye por eso que de cutiu escribo los mios poemes en bretón, francés ya inglés."[46]

En 1964 la hermana mayor de Kerouac finó por cuenta de un ataque de corazón y, en 1966, la so madre sufrió un ataque paralizante. En 1968, Neal Cassady morrió tando en Méxicu.[47]

Nesi mesmu añu, 1968, apaeció nel programa de televisión Firing Line producíu y presentáu por William F. Buckley, Jr.. El visiblemente borrachu Kerouac faló de la contracultura na década de 1960, esta sería la so última apaición na televisión.[48]

Fallecimientu[editar | editar la fonte]

El 20 d'ochobre de 1969, alredor de les 11 de la mañana, Kerouac taba sentáu na so siella favorita, bebiendo güisqui y llicor de malta, tratando d'escarabayar notes pa un llibru sobre la imprenta del so padre en Lowell, Massachusetts. Sintióse enfermu del estómagu y dirixóse al bañu. Empezó a devolver grandes cantidaes de sangre, y glayó-y a la so esposa, "Stella, toi sangrando." Finalmente, foi persuadíu pa dir al hospital y foi treslladáu n'ambulancia al St. Anthony en San Petersburgu. El sangre siguió fluyendo de la so boca y sometióse a delles tresfusiones. Esa nueche foi sometíu a una ciruxía nun intentu d'arreyar los vasos sanguíneos rotos, pero'l so fégadu estropiáu torgó'l cuayamientu. Kerouac finó a les 5:15 de la mañana siguiente, 21 d'ochobre de 1969, nun recuperó la conciencia en nengún momentu dempués de la operación.

Tumba de Kerouac en Edson Cemetery

La so muerte, a la edá de 47 años, foi categorizada como una hemorraxa interna (várices esofáxiques sangrantes) causada por cirrosis, la resultancia de toa una vida de consumu escesivu d'alcohol, xunto colos entueyos d'una hernia ensin tratar y una engarradiella nun chigre unes selmanes enantes de la so muerte.[49][50][51] Kerouac ta soterráu nel Campusantu Edson na so ciudá natal de Lowell y foi honráu póstumamente con un doctoráu en Lletres de la Universidá de Massachusetts Lowell el 2 de xunu, 2007.[52]

Nel momentu de la so muerte, Kerouac vivía cola so tercer esposa, Stella Sampas Kerouac, y la so madre, Gabrielle. La madre de Kerouac heredó la mayor parte del so patrimoniu y cuando ella morrió en 1973, Stella heredó los derechos de les sos obres so un testamentu supuestamente robláu por Gabrielle. Miembros de la familia desafiaron la voluntá y, el 24 de xunetu de 2009, un xuez del condáu de Pinellas, Florida dictaminó que'l testamentu de Gabrielle Kerouac yera falsu, argumentándola como físicamente incapaz de dar la so firma na fecha establecida.[53] Dichu proceso nun tuvo efeutu sobre la titularidá de derechos d'autor de les obres lliteraries de Jack, yá qu'en 2004 un Tribunal Testamentariu Florida dictaminó que "cualquier reclamación contra los activos o bienes heredaos o recibíos al traviés del estáu a Stella Sampas Kerouac, finada, vese torgada por razón de lo dispuesto nel Estatutu §733.710 de Florida" (1989).

Ediciones póstumes[editar | editar la fonte]

En 2007, coincidiendo col 50 aniversariu de la publicación de On The Road, Viking emitió dos nueves ediciones: On the Road: The Original Scroll, y On the Road: 50th Anniversary Edition.[54][55] La edición más significativa ye "Scroll", una trescripción del testu orixinal escritu como unu llargu párrafu en fueyes de papel xuntes como un rollu de 120 pies (36.576 m). El testu ye más esplícitu sexualmente que'l publicáu por Viquingu en 1957, amás d'utilizar los nomes reales de los amigos de Kerouac en llugar de los nomes ficticios. El propietariu de Indianapolis Colts, Jim Irsay, pagó 2.430.000 dólares pol "Scroll" orixinal y dexó una xira d'exhibición que concluyó a finales de 2009. El llibru 50th Anniversary Edition ye una reedición pol 40 aniversariu en virtú del títulu actualizáu.

And the Hippos Were Boiled in Their Tanks, el manuscritu de Kerouac/Burroughs publicar por primer vegada'l 1 de payares de 2008 por Grove Press.[56] Enantes, un fragmentu del manuscritu publicárase nel compendiu Burroughs, Word Virus.[57]

-yos Éditions du Boreal, una editorial con sede en Montreal, llogró los derechos pa publicar una coleición d'obres titulada "La vie est d'hommage", previendo'l llanzamientu en primavera de 2016. Lliga obres en francés ensin publicar primeramente, incluyendo una novela "Sur le Chemin" y l'empiezu de "La Nuit est ma femme". Los trabayos van ser publicaos en francés y traducíos al inglés pol profesor Jean-Christophe de la Universidá de Pennsylvania.[58][59]

Trabayos[editar | editar la fonte]

Estilu[editar | editar la fonte]

Kerouac ye consideráu'l padre del movimientu Beat, anque nun esfrutaba etiquetase. El métodu de Kerouac foi fuertemente influyíu pol jazz, especialmente'l subxéneru Bebop establecíu por Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, ente otros. Más tarde, Kerouac incluyiría idees que desenvueltes polos sos estudios budistes influyíos por Gary Snyder. El so estilu ye comúnmente clasificáu como "prosa bonal". Anque la prosa de Kerouac foi bonal y supuestamente ensin ediciones, escribió, principalmente, noveles autobiográfiques (o Roman à clef) basáu en fechos reales de la so vida y xente cola qu'interactuó.

Estazo de On the Road al centru de Jack Kerouac Alley

Munchos de los sos llibros ejemplificaron l'acercamientu bonal, dellos exemplos son On the Road, Visions of Cody, Visions of Gerard, Big Sur y The Subterraneans. Les carauterístiques centrales del so métodu d'escritura yeren les "idees d'aliendu" (tomáu del Jazz y de la meditación budista p'alendar), improvisando pallabres sobre les estructures inherentes de la mente, el llinguaxe y ensin editar una sola pallabra (gran parte del so trabayu foi editáu por Donald Merriam Allen, una figura importante na Xeneración del Beat, editó, tamién, dalgunos de los trabayos de Ginsberg). Al pie del so "idea d'aliendu" esanició los periodos, usando un sistema de tableru llargu, que conectaba los puntos necesarios. Les frases ente guiones paecer a los licks d'improvisación en jazz. Al falar les pallabres tienen ciertu ritmu, anque nengún d'ellos ye antemanáu.

Kerouac foi un gran almirador de Snyder, siendo fuertemente influyíu poles sos idees. The Dharma Bums contién rellatos d'un viaxe de montañismo que realizaron xuntos según párrafos enteros de les cartes unviaes por Snyder a Kerouac.[60] Mientres vivía con Snyder, fora de Mill Valley, California en 1956, Kerouac trabayó nun llibru alrodiu de él, que consideró llamar Visions of Gary[61] (Convirtiéndose, a la llarga en The Dharma Bums).[62] Esi branu, Kerouac tomó un trabayu como observador del fueu en Desolation Peak en North Cascades en Washington, dempués d'escuchar les hestories de Snyder y Whalen alrodiu de los sos periodos d'observación. Kerouac describió la esperiencia na so novela Desolation Angels.

Kerouac falaría alrodiu del so métodu mientres hores, comúnmente borrachu, a amigos y estraños. Allen Ginsberg, pocu impresionáu de primeres, resultaría, más tarde, unu de los sos grandes defensores, y ello ye que influyíu pol métodu de prosa bonal reflexáu na so obra "Howl". Alredor d'esta dómina Kerouac escribió "Los Soterraños" siendo constantemente encetáu por Ginsberg y otros pa una explicació formal del so estilu. La esplicación más concisa del so métodu "prosa bonal" foi Belief and Technique for Modern Prose, una lists de 30 "esenciales".[62]

Dalgunos aseguraben que la téunica de Kerouac nun producía prosa viva o enerxética. Truman Capote proclamó una famosa frase sobre la obra de Kerouac: "That's not writing, it's typing" ("Eso nun ye escribir, ye mecanografiar", escribir ensin sentíu).[63] Según Carolyn Cassady, y otres persones que la conocieron, solía reescribir y reescribir.

Anque la obra de Kerouac publicóse n'inglés, investigaciones recién suxurieron que, amás de la correspondencia y cartes a amigos y familiares, escribió, tamién, noveles de ficción ensin publicar en francés. Un manuscritu tituláu "Sur le Chemin" (Nel camín) afayóse en 2008 pol periodista Gabriel Anctil.[64] La novela, terminada en cinco díes en Méxicu n'avientu de 1952, ye un exemplu de los intentos de Kerouac na escritura en Joual,[note 1] un dialeutu típicu de la clase obrera canadiense francés de la dómina. Puede resumise como una forma d'espresión qu'utilizaben patois antiguos y modernos en francés entemeciendo pallabres ingleses modernes. Ambientada en 1935, principalmente na mariña este d'América, el manuscritu de 50 páxines esplora dalgunos de les temes recurrentes de la lliteratura de Kerouac per mediu d'una narrativa bien asemeyada, si non idéntica, a la pallabra falada. Cunta la hestoria d'un grupu d'homes que tán deciden axuntase en Nueva York, ente ellos un neñu de 13 años d'edá, "Ti-Jean". Ti-Jean y el so padre Leo (nome real del padre de Kerouac) dexen Boston en coche, viaxando p'ayudar a amigos en busca d'un llugar pa quedase na ciudá. La hestoria en realidá sigue a dos coches y los sos pasaxeros, unu conduciendo a Denver y l'otru de Boston, hasta que, finalmente, axuntar nun sórdido chigre nel barriu chinu de Nueva York. Nella, el francés de Kerouac escribir con poco respetu pola gramática o la ortografía, confiando de cutiu na fonética col fin d'emitir una reproducción auténtica de la so llingua vernácula francu-canadiense. La novela empieza: Dans l'mois d'Octobre 1935, y'arriva une machine du West, de Denver, sur le chemin pour New York. Dans la machine était Dean Pomeray, un soûlon; Dean Pomeray Jr., son ti fils de 9 ans et Rolfe Glendiver, son step son, 24. C'était un vieille Model T Ford, toutes les trois avaient leux yeux attachez sur le chemin dans la nuit à travers la windshield.[65] A pesar de qu'esti trabayu tien mesmu títulu qu'una de les sos meyores noveles ingleses, ye más bien la versión orixinal en francés d'un testu curtiu que más tarde se convertiría Old bull in the Bowery (tamién publicada una vegada traducida a prosa n'inglés por el mesmu Kerouac). "Sur le Chemin" foi'l so segundu manuscritu francés conocíu, el primeru "La nuit est ma Femme" escritu a principios de 1951 y termináu un par de díes primero qu'empezara la versión orixinal n'inglés de On The Road, según lo revelao pol periodista Gabriel Anctil nel diariu de Montreal Le Devoir.[66]

Influencies[editar | editar la fonte]

Los primeros escritos de Kerouac, sobremanera la so primer novela "The Town and the City" yeren más convencionales, con una fuerte influencia de Thomas Wolfe. La téunica que más tarde lo fadría famosu foi fuertemente influyida pol jazz, especialmente Bebop, y pol budismu, según la famosa "Joan Anderson letter" escrita por Neal Cassady.[67] "The Diamond Sutra" foi'l testu budista más importante pa Kerouac, y "probablemente una de los trés o cuatro cuesas más influyentes qu'enxamás lleó".[68] En 1955, empezó un estudiu intensivu d'esti sutra, nun ciclu selmanal, dedicando un día pa cada unu de los seis Paramitas y el séptimu al pasaxe final en Samadhi. Esta foi la so única llectura en Desolation Peak, esperando poder condicionar la so mente al vaciu y, posiblemente, tener una visión.[69]

Sicasí, y de cutiu ignoráu[70], la so mayor influencia lliteraria podría ser James Joyce obra a la qu'alude muncho más qu'a la de cualesquier otru autor.[71][72] Kerouac tenía un alta estima por Joyce, claramente reparada na so téunica.[71][72] Tocantes a On the Road, escribió nuna carta a Ginsberg: "Puedo Dici-yos agora, miro escontra tras nel hinchente del llinguaxe. Ye como Ulises y tien de ser tratáu cola mesma gravedá."[73] Ello ye que "Old Angles Midnight" foi llamáu "lo más paecío a Finnegans Wake na lliteratura americana."[72]

Anque Jack Kerouac nunca s'entusiasmó col rock, que la so masificación coincidió col españíu de la so propia fama, les sos obres tuvieron un gran impautu na cultura del rock. Munchos artistes, incluyendo aThe Beatles, Bob Dylan, Patti Smith, [[The Doors] y tantos otros, dan creitu a Kerouac como una influencia significativa nel so arte y estilos de vida. Esto ye especialmente ciertu colos miembros de The Doors, Jim Morrison y Ray Manzarek, que citen a Jack y la so novela On The Road como una de les más grandes influencies pa la banda.[74] Nel so llibru "Light My Fire: My life with The Doors", Ray Manzarek (tecladista de la banda) escribió "supongo que si Jack Kerouac nun escribiera On the Road, The Doors nunca esistiría."

En 1974 abrióse la "Jack Kerouac School of Disembodied Poetics" nel so honor por Allen Ginsberg y Anne Waldman na Universidá de Naropa, una universidá budista en Boulder, Colorado. La escuela ufierta una llicenciatura n'Escritura y Lliteratura, Escritura y Poética y Escritura Creativo, según un programa d'escritura de branu.[75]

De 1978 a 1992, Allegría Walsh publicó 28 númberos d'una revista dedicada a Kerouac, Moody Street Irregulares.

Los oríxenes canadienses franceses de Kerouac inspiraron, en 1987, Jack Kerouac's Road: A Franco-American Odyssey, un documental de National Film Board of Canada, dirixíu pol poeta Acadian Herménégilde Chiasson.[76]

En 1987 un cantar escritu por Marc Chabot, incluyida nun álbum basntante popular llanzáu en Quebec por Richard Séguin, titulada "L'ange vagabond", esplora dellos aspeutos de la vida de Kerouac. Chabot acomuña la movilidá incesante de Kerouac a una busca d'identidá y respetu de los demás, ente otres temes.

En 1997, la casa en Clouser, onde escribió The Dharma Bums, foi mercada por un grupu ensin ánimu d'arriquecimientu, "The Jack Kerouac Writers in Residence Project of Orlando, Inc." Esti grupu ufierta la oportunidá, a aspirantes a escritores, de vivir na mesma casa na que Kerouac inspiróse, con agospiamientu y comida cubierta mientres tres meses.

En 2007, Kerouac foi honráu con un títulu honorariu póstumu de la Universidá de Massachusetts Lowell.[77]

En 2010, mientres el primer fin de selmana d'ochobre, celebróse'l 25 aniversariu del festival lliterariu "Lowell celebra Kerouac" en llugar de nacencia de Kerouac de Lowell, Massachusetts. Ufiertó escursiones a cuerpu, seminarios lliterarios, y actuaciones musicales centraos na obra de Kerouac y la de la Xeneración Beat.

Na década de 2010 hubo un aumentu en películes basaes na Xeneración Beat. Kerouac representóse nos films "Howl" and "Kill Your Darlings". Una versión cinematográfica de la novela seminal de Kerouac On The Road foi llanzada internacionalmente en 2012, dirixida por Walter Salles, producida por Francis Ford Coppola. El cineasta independiente Michael Polish dirixó "Big Sur", basada na novela, con Jean-Marc Barr como Kerouac. El rodaxe llevar a cabu en y alredor de Big Sur. La película foi estrenada en 2013.[78][79]

En 2012 foi llanzáu, "¿Qué pasó con Kerouac?" un DVD remasterizado del aclamáu documental de 1986, qu'inclúi un discu de llargumetraxe con material de les entrevistes orixinales. Los extras, llamaos "The Beat Goes On", va incluyir material raro y non vistu d'Abbie Hoffman, Timothy Leary, Paul Krassner, Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Gregory Corso, Gary Snyder, Steve Allen, Ann Charters, Michael McClure, Robert Creeley, Herbert Huncke, Carolyn Cassady, Paul Gleason, John Holmes Clellon, Edie Parker Kerouac, Jan Kerouac, William F. Buckley, Jr. y el padre de Spike Morissette. En xunu de 2013 "American Road", que cunta con una seición importante sobre Kerouac, ganó'l premiu al Meyor Documental nel Festival AMFM en Palm Springs.[80]

Poesía[editar | editar la fonte]

A pesar de ser más conocíu poles sos noveles, Kerouac tamién escribió poesía. Quería ser consideráu "un poeta que sopla azul, una tarde de domingu, nuna sesión de jazz."[81] Munchos de los poemes de Kerouac siguen el so estilu bonal, prosa desinhibida qu'incorpora elementos de jazz y budismu. "Mexico City Blues", una coleición de poemes publicaos en 1959, componer de 242 coros colos ritmos enantes mentaos. En gran parte de la so poesía, pa llograr un ritmu jazz, Kerouac fixo usu del guión llargu en llugar del periodu. Dellos exemplos d'esto puédese ver en "Mexico City Blues":

Everything
Is Ignorant of its own emptiness—
Anger
Doesnt like to be reminded of fits—

(fragment from 113th Chorus)[82]

Tou

Ye ignorante del so vacíu—

Enoxu

Nun-y gusta que recuérden-y los ataques—

(Fragmentu del coru 113)

Otros poemes conocíos de Kerouac, como "Bowery Blues", incorporen ritmos de jazz con temes budistes del Samsara, el ciclu de la vida y la muerte, y Samadhi, la concentración de la composición de la mente.[83] Amás, siguiendo'l jazz/blues, la poesía de Kerouac fai usu de la repetición y temes como la sensación de perda na vida.

Discografía[editar | editar la fonte]

Álbumes d'estudiu

  • Poetry for the Beat Generation (con Steve Allen) (1959)
  • Blues and Haikus (con Al Cohn y Zoot Sims) (1959)
  • Readings by Jack Kerouac on the Beat Generation (1960)

Compilaciones

  • The Jack Kerouac Collection (1990) [Box] (Coleición d'audiu en CD, tres álbumes d'estudiu)
  • Jack Kerouac Reads On the Road (1999)

Pies de páxina[editar | editar la fonte]

  1. ↑ He refers to it in a letter addressed to Neil Cassady (who is commonly known as his inspiration for the character of Dean Moriarty) written on January 10, 1953

Referencies[editar | editar la fonte]

Notes[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. ↑ URL de la referencia: https://www.lanacion.com.ar/cultura/jack-kerouac-el-rebelde-conservador-50-anos-despues-nid2300308/.
  5. ↑ Swartz, Omar (1999). The view from On the road: the retorical vision of Jack Kerouac, páx. 4. ISBN 978-0-8093-2384-5. Consultáu'l 29 de xineru 2010.
  6. ↑ Dean, Robert (2012-09-07). «The Conservative Kerouac». The American Conservative. Consultáu'l 2013-11-21.
  7. ↑ Countering the Counterculture: Rereading Postwar American Dissent from Jack Kerouac to Tomás Rivera, ISBN 978-0-299-19284-6, «Kerouac appeared to have done an about-face, becoming extraordinarily reactionary and staunchly anticommunist, vocalizing his intense hatred of the 1960s counterculture...» ; id. at p. 29 ("Kerouac realized where his basic allegiance lay and vehemently disassociated himself from hippies and revolutionaries and deemed them unpatriotic subversives."); id. at p. 30 ("Kerouac['s]...attempt to play down any perceived responsibility on his part for the hippie generation, whose dangerous activism he found repellent and "delinquent."); id. at p. 111 ("Kerouac saw the hippies as mindless, communistic, rude, unpatriotic and soulless."); Maher, Paul; Amram, David, Kerouac: His Life and Work, ISBN 9781589793668, «In the current political climate, Kerouac wrote, he had nowhere to turn, as he liked neither the hippies...nor the upper-echelon...» 
  8. ↑ 8,0 8,1 Nicosia 1983
  9. ↑ 9,0 9,1 Dagier 2009
  10. ↑ [1]
  11. ↑ Alan M Kent, Celtic Cornwall: Nation, Tradition, Invention. Halsgrove, 2012
  12. ↑ Michael J. Dittman, Jack Kerouac: A Biography, Greenwood Publishing Group, 2004
  13. ↑ Berrigan, Ted. «The Art of Fiction Non. 43: Jack Kerouac, p. 49» (PDF). The Paris Review. Archiváu dende l'orixinal, el 28 de mayu 2008. Consultáu'l 14 de mayu 2008.
  14. ↑ Sandison 1999
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Fellows, Mark The Apocalypse of Jack Kerouac: Meditations on the 30th Anniversary of his Death, Culture Wars Magacín, payares 1999
  16. ↑ 16,0 16,1 «Jack Kerouac - bio and links». Beatmuseum.org. Consultáu'l 23 d'abril 2011.
  17. ↑ Anctil, Gabriel (September 5, 2007). «Les 50 ans d'On the Road - Kerouac voulait écrire en français». Le Devoir. Consultáu'l 2008-04-29.
  18. ↑ Anctil, Gabriel. «Sur le chemin - Découverte d'un deuxième roman en français de Jack Kerouac».
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Amburn, Ellis, Subterranean Kerouac: The Hidden Life of Jack Kerouac, p. 13-14 , MacMillan 1999
  20. ↑ «Phi Gamma Delta». Wiki CU. Consultáu'l 19 July 2011.
  21. ↑ The Beat Generation in New York: A Walking Tour of Jack Kerouac's City. Consultáu'l 23 July 2011.
  22. ↑ Johnson, Joyce (11 de nov 2012). «How the 'Beat Generation' Got Away from Kerouac». Huffington Post.
  23. ↑ «Hit The Road, Jack». The Smoking Gun (September 5, 2005). Consultáu'l 2008-04-29.
  24. ↑ Bates, Stephen (2011-11-25). «Kerouac's Lost Debú Novel Published». Guardian.co.uk (London). http://www.guardian.co.uk/books/2011/nov/25/kerouacs-lost-debut-novel-published. Consultáu'l 2011-12-06. 
  25. ↑ Knight 1996, pp. 78–79
  26. ↑ Fenton, Patrick. «The wizard of Ozone Park». Dharma Beat. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-02-25. Consultáu'l 2008-05-27.
  27. ↑ Kilgannon, Corey (10 de nov 2005). «On the Road, the One Called Cross Bay Boulevard». The New York Times. http://www.nytimes.com/2005/11/10/nyregion/10ink.html. Consultáu'l 29 d'abril 2008. 
  28. ↑ Wolf, Stephen (21–27 nov 2007). «An epic journey through the life of Jack Kerouac». The Villager. Consultáu'l 14 de mayu 2008.
  29. ↑ 29,0 29,1 Sante, Luc (August 19, 2007). «On the Road Again». The New York Times. http://www.nytimes.com/2007/08/19/books/review/Sante2-t-1.html. Consultáu'l 2008-05-10. 
  30. ↑ Amburn, Ellis (October 5, 1999). Subterranean Kerouac: the hidden life of Jack Kerouac. Consultáu'l 2010-09-28.
  31. ↑ 31,0 31,1 Shea, Andrea (July 5, 2007). «Jack Kerouac's Famous Scroll, 'On the Road' Again». NPR. Consultáu'l 2008-04-29.
  32. ↑ Charters, Ann. "Jack Kerouac." American Novelists Since World War II: First Series. Ed. Jeffrey Helterman and Richard Layman. Dictionary of Literary Biography Vol. 2. Literature Resources from Gale. Gale. 8 Nov. 2010.
  33. ↑ Vitale, Tom (September 1, 2007). «'On the Road' at 50». NPR. Consultáu'l 2011-02-28.
  34. ↑ Knight 1996, pp. 88
  35. ↑ Dictionary of Literary Biography. «Jan Kerouac Biography». Dictionary of Literary Biography. Consultáu'l 2008-05-10.
  36. ↑ «Wake Up! on Amazon.com». Consultáu'l 2008-12-01.
  37. ↑ Fisher, James Terence (2001). The Catholic Counterculture in America, 1933-1962, páx. 216, 237.
  38. ↑ «Books of the Times». The New York Times. http://www.nytimes.com/books/97/09/07/home/kerouac-roadglowing.html. Consultáu'l 2012-10-24. 
  39. ↑ «Beat Generation Elders Meet to Praise Kerouac». The New York Times. http://partners.nytimes.com/books/97/09/07/home/kerouac-conference.html. Consultáu'l 16 de dic 2008. 
  40. ↑ «Jack Kerouac Obituary». The New York Times. http://www.nytimes.com/books/97/09/07/home/kerouac-obit.html. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Suiter 2002, p. 229
  42. ↑ Suiter 2002, p. 233
  43. ↑ Suiter 2002, pp. 242–243
  44. ↑ Cohen, John (8 August 2008). «Is Pull My Daisy Holy?». photo-eye Magacín. Consultáu'l 13 September 2013.
  45. ↑ «Jack Kerouac on The Steve Allen Plymouth Show (1959)» (13 de nov 2008). Consultáu'l 4 de xineru 2014.
  46. ↑ Un dornad plu, Youenn Gwernig, Al Liamm, 1997, page 10.
  47. ↑ Brinkley, Douglas, ed. "Kerouac: Road Novels 1957-1690." New York: The Library of America, 2007. p. 844-45
  48. ↑ «Dixital Beats : Jack Kerouac». Faculty.uml.edu. Consultáu'l 2013-11-21.
  49. ↑ «Author Kerouac Dies; Led 'Beat Generation'». The Daily Collegian (22 d'ochobre 1969). Consultáu'l 29 d'abril 2008.
  50. ↑ Kilgannon, Corey (31 de dic 2006). «For Kerouac, Off the Road and Deep Into the Bottle, a Rest Stop on the Long Island Shore». The New York Times. http://www.nytimes.com/2006/12/31/nyregion/31kerouac.html. Consultáu'l 23 de dic 2008. 
  51. ↑ «Investigating the Death of Jack Kerouac» (May 13, 2011). Consultáu'l 2012-02-16.
  52. ↑ «Jack Kerouac Receives Posthumous Honorary Degree». UMass Lowell (31 de mayu 2007). Consultáu'l 13 de marzu 2015.
  53. ↑ «Pinellas judge rules will for Jack Kerouac's ta is a forgery - St. Petersburg Times». Tampabay.com. Consultáu'l 2011-04-23.
  54. ↑ «Uncensored 'On the Road' to be published». MSNBC (26 de xunetu 2006). Consultáu'l 29 d'abril 2008.
  55. ↑ Bignell, Paul & Johnson, Andrew (July 29, 2007). «On the Road (uncensored). Discovered: Kerouac 'cuts'». The Independent (Londres). http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/news/on-the-road-uncensored-discovered-kerouac-cuts-459446.html. Consultáu'l 2008-04-29. 
  56. ↑ «New Kerouac-Burroughs book due out». United Press International (March 2, 2008). Consultáu'l 2008-04-29.
  57. ↑ Burroughs, William (1998). Word virus, páx. 576. ISBN 0-8021-1629-9.
  58. ↑ «Jack Kerouac's rare French novels to be released by Canadian publishers». CBC.ca. February 11, 2015. http://www.cbc.ca/news/arts/jack-kerouac-s-rare-french-novels-to-be-released-by-canadian-publishers-1.2953512. Consultáu'l February 15, 2015. 
  59. ↑ «Unpublished Jack Kerouac writings to be released». Relaxnews. 11 de febreru 2015. http://www.ctvnews.ca/entertainment/unpublished-jack-kerouac-writings-to-be-released-1.2230909. Consultáu'l 15 de febreru 2015. 
  60. ↑ Suiter 2002, p. 186
  61. ↑ Suiter 2002, p. 189
  62. ↑ 62,0 62,1 Suiter 2002, p. 228
  63. ↑ Grobel, Lawrence (2000). Conversations with Capote, páx. 32. ISBN 0-306-80944-3.
  64. ↑ Anctil, Gabriel (September 4, 2008). «Sur le chemin -Découverte d'un deuxième roman en français de Jack Kerouac». Le Devoir.
  65. ↑ Anctil, Gabriel (September 4, 2008). «Sur le chemin - Découverte d'un deuxième roman en français de Jack Kerouac». Le Devoir.
  66. ↑ Anctil, Gabriel (5 de setiembre 2007). «Les 50 ans d'On the Road - Kerouac voulait écrire en français». Le Devoir. Consultáu'l 29 d'abril 2008.
  67. ↑ Cassady, Neal (1964). The First Third, páx. 387.
  68. ↑ Suiter 2002, p. 191
  69. ↑ Suiter 2002, p. 210
  70. ↑ To Be An Irishman Too: Kerouac's Irish Connection, p. 371, Studies: an Irish quarterly review, Volume 92, Talbot Press., 2003
  71. ↑ 71,0 71,1 Begnal, Michael, "I Dig Joyce": Jack Kerouac and Finnegans Wake, Philological Quarterly, Spring 1998
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 Hemmer, Kurt, Encyclopedia of Beat Literature, p. 244, Infobase Publishing, 2007
  73. ↑ Kerouac, Jack and Allen Ginsberg, Jack Kerouac and Allen Ginsberg: The Letters, Penguin, 2010
  74. ↑ "Jack Kerouac Biography | Jack Kerouac." Jack Kerouac. UMass Lowell, 2014. Web. 29 Apr. 2014.
  75. ↑ «The Jack Kerouac School of Disembodied Poetics». Naropa University. Consultáu'l 10 de mayu 2008.
  76. ↑ Lawlor, William (20 de mayu 2005). Beat Culture: Lifestyles, Icons, and Impact, páx. 109. ISBN 978-1-85109-400-4.
  77. ↑ «UMass Lowell Honors Jack Kerouac, U.S. Rep. John Lewis». University of Massachusetts (May 23, 2007). Consultáu'l 2008-04-29.
  78. ↑ Brooks, Xan (2011-04-18). «Jack Kerouac's Big Sur heads to the big screen». The Guardian (London). http://www.guardian.co.uk/film/2011/apr/18/jack-kerouac-big-sur. 
  79. ↑ Thornton, Stuart (2011-06-16). «Jack Kerouac's 'Big Sur' gets the Hollywood treatment from Kate Bosworth and company. - Monterey County Weekly: Movies». Monterey County Weekly. Consultáu'l 2013-11-21.
  80. ↑ «AMFM Fest Bestows Awards on First Class of Films - Desert Guide - June 2013 - Palm Springs, California». Palmspringslife.com. Consultáu'l 2013-11-21.
  81. ↑ «Jack Kerouac- Poets.org - Poetry, Poems, Bios & More». Poets.org. Consultáu'l 2013-11-21.
  82. ↑ Kerouac, Jack (1959). Mexico City Blues (242 Choruses), páx. 113.
  83. ↑ «Bowery Blues by Jack Kerouac». Poemhunter.com (2012-05-04). Consultáu'l 2013-11-21.

Fuentes[editar | editar la fonte]

Lléase[editar | editar la fonte]

  • Amburm, Ellis. Subterranean Kerouac: The Hidden Life of Jack Kerouac. St. Martin's Press, 1999. ISBN 0-312-20677-1
  • Amram, David. Offbeat: Collaborating with Kerouac. Thunder's Mouth Press, 2002.ISBN 1-56025-362-2
  • Bartlett, Lee (ed.) The Beats: Essays in Criticism. London: McFarland, 1981.
  • Beaulieu, Victor-Lévy. Jack Kerouac: A Chicken Essay. Coach House Press, 1975.
  • Brooks, Ken. The Jack Kerouac Digest. Axenda, 2001.
  • Cassady, Carolyn. Neal Cassady Collected Letters, 1944–1967. Penguin, 2004. ISBN 0-14-200217-8
  • Cassady, Carolyn. Off the Road: Twenty Years with Cassady, Kerouac and Ginsberg. Black Spring Press, 1990.
  • Challis, Chris. Quest for Kerouac. Faber & Faber, 1984.
  • Charters, Ann. Kerouac. San Francisco: Straight Arrow Books, 1973.
  • Charters, Ann (ed.) The Portable Beat Reader. New York: Penguin, 1992.
  • Charters, Ann (ed.) The Portable Jack Kerouac. New York: Penguin, 1995.
  • Christy, Jim. The Long Slow Death of Jack Kerouac. ECW Press, 1998.
  • Chiasson, Herménégilde. «Jack Kerouac's Road - A Franco-American Odyssey». Online documentary. National Film Board of Canada. Consultáu'l 25 October 2011.
  • Clark, Tom. Jack Kerouac. Harcourt, Brace, Jovanovich, 1984.
  • Coolidge, Clark. Now It's Jazz: Writings on Kerouac & the Sounds. Living Batch, 1999.
  • Collins, Ronald & Skover, David. Mania: The Story of the Outraged & Outrageous Lives that Launched a Cultural Revolution (Top-Five Books, marzu 2013)
  • Cook, Bruce. The Beat Generation. Charles Scribner's Sons, 1971. ISBN 0-684-12371-1
  • Dagier, Patricia (1999). Jack Kerouac: Au Bout de la Route ... La Bretagne.
  • Dale, Rick. The Beat Handbook: 100 Days of Kerouactions. Booksurge, 2008.
  • Edington, Stephen. Kerouac's Nashua Roots. Transition, 1999.
  • Ellis, R.J., Liar! Liar! Jack Kerouac - Novelist. Greenwich Exchange, 1999.
  • French, Warren. Jack Kerouac. Boston: Twayne Publishers, 1986.
  • Gaffié, Luc. Jack Kerouac: The New Picaroon. Postillion Press, 1975.
  • Giamo, Ben. Kerouac, The Word and The Way. Southern Illinois University Press, 2000.
  • Gifford, Barry. "Kerouac's Town". Creative Arts, 1977.
  • Gifford, Barry; Lee, Lawrence. "Jack's Book: An Oral Biography of Jack Kerouac". St. Martin's Press, 1978. ISBN 0-14-005269-0
  • Grace, Nancy M. Jack Kerouac and the Literary Imagination. Palgrave-macmillan, 2007.
  • Goldstein, N.W., "Kerouac's On the Road." Explicator 50.1. 1991.
  • Haynes, Sarah, "An Exploration of Jack Kerouac's Buddhism:Text and Life"
  • Hemmer, Kurt. Encyclopedia of Beat Literature: The Essential Guide to the Lives and Works of the Beat Writers. Facts on File, Inc. 2007.
  • Hipkiss, Robert A., Jack Kerouac: Prophet of the New Romanticism. Regents Press, 1976.
  • Holmes, John Clellon. Visitor: Jack Kerouac in Old Saybrook. tuvoti, 1981.
  • Holmes, John Clellon. Gone In October: Last Reflections on Jack Kerouac. Limberlost, 1985.
  • Holton, Robert. On the Road: Kerouac's Ragged American Journey. Twayne, 1999.
  • Hrebeniak, Michael. Action Writing: Jack Kerouac"s Wild Form. Carbondale IL., Southern Illinois UP, 2006.
  • Huebel, Harry Russell. Jack Kerouac. Boise State University, 1979. available online
  • Hunt, Tim. Kerouac's Crooked Road. Hamden: Archon Books, 1981.
  • Jarvis, Charles. Visions of Kerouac. Ithaca Press, 1973.
  • Johnson, Joyce. Minor Characters: A Young Woman's Coming-Of-Age in the Beat Orbit of Jack Kerouac. Penguin Books, 1999.
  • Johnson, Joyce. Door Wide Open: A Beat Love Affair in Letters, 1957-1958. Viking, 2000.
  • Johnson, Ronna C., "You're Putting Me On: Jack Kerouac and the Postmodern Emergence". College Literature. 27.1 2000.
  • Jones, James T., A Map of Mexico City Blues: Jack Kerouac as Poet. Southern Illinois University Press, 1992.
  • Jones, James T., Jack Kerouac's Duluoz Legend. Carbondale: Southern Illinois University Press, 1999.
  • Jones, Jim. Use My Name: Kerouac's Forgotten Families. ECW Press, 1999.
  • Jones, Jim. Jack Kerouac's Nine Lives. Elbow/Cityful Press, 2001.
  • Kealing, Bob. Kerouac in Florida: Where the Road Ends. Arbiter Press, 2004.
  • Kerouac, Joan Haverty. Nobody's Wife: The Smart Aleck and the King of the Beats. Creative Arts, 2000.
  • Landefeld, Kurt. Jack's Memoirs: Off the Road, A Novel. Bottom Dog Press, 2014.
  • Leland, John. Why Kerouac Matters: The Lessons of On the Road (They're Not What You Think). New York: Viking Press, 2007. ISBN 978-0-670-06325-3
  • Maher Jr., Paul. Kerouac: The Definitive Biography. Lanham: Taylor Trade P, July 2004 ISBN 0-87833-305-3
  • Maher, Paul, Jr. We Know Time: The Literary Cosmos of Jack Kerouac (unpublished work-in-progress)
  • McNally, Dennis. Desolate Angel: Jack Kerouac, the Beat Generation, and America. Da Capo Press, 2003. ISBN 0-306-81222-3
  • Montgomery, John. Jack Kerouac: A Memoir... Giligia Press, 1970.
  • Montgomery, John. Kerouac West Coast. Fels & Firn Press, 1976.
  • Montgomery, John. The Kerouac We Knew. Fels & Firn Press, 1982.
  • Montgomery, John. Kerouac at the Wild Boar. Fels & Firn Press, 1986.
  • Mortenson, Erik R., "Beating Time: Configurations of Temporality in Jack Kerouac's On the Road". College Literature 28.3. 2001.
  • Motier, Donald. Gerard: The Influence of Jack Kerouac's Brother on his Life and Writing. Beaulieu Street Press, 1991.
  • Nelson, Victoria. "Dark Journey into Light: On the Road with Jack Kerouac". Saint Austin Review (nov/dic 2014).
  • Parker, Brad. "Jack Kerouac: An Introduction". Lowell Corporation for the Humanities, 1989.
  • Swick, Thomas. South Florida Sun Sentinel. 22 de febreru 2004. Art. "Jack Kerouac in Orlando".
  • Theado, Matt. Understanding Jack Kerouac. Columbia: University of South Carolina, 2000.
  • Turner, Steve. Angelheaded Hipster: A Life of Jack Kerouac. Viking Books, 1996. ISBN 0-670-87038-2
  • Walsh, Joy, editor. Moody Street Irregulars: A Jack Kerouac Newsletter
  • Weinreich, Regina. The Spontaneous Poetics of Jack Kerouac. Southern Illinois University Press, 1987.
  • Wills, David, editor. Beatdom Magacín. Mauling Press, 2007.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Jack_Kerouac&oldid=4171776»