Ginger Rogers

De Wikipedia
Ginger Rogers
Vida
Nacimientu Independence (es) Traducir[1]16 de xunetu de 1911[2]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos [3]
Muerte Rancho Mirage (es) Traducir[4]25 d'abril de 1995[5] (83 años)
Sepultura Cementerio Oakwood Memorial Park (es) Traducir
Causa de la muerte infartu de miocardiu
Familia
Padre Eddins McMath
Madre Lela E. Rogers
Casada con Jack Pepper (1929 – 1931)
Lew Ayres (1934 – 1940)
Jack Briggs (1943 – 1947)
‎Jacques Bergerac‎ (1953 – 1957)
William Marshall (1961 – div. 1969)
Estudios
Estudios Cambridge
Green B. Trimble Technical High School (en) Traducir
Llingües falaes inglés[6]
Oficiu actriz de cine, dramaturga, baillarina, actriz de teatru, actriz de televisión, cantante, escritoraactriz
Llugares de trabayu Estaos Xuníos
Emplegadores Warner Bros.
Premios
Nominaciones
Miembru de Daughters of the American Revolution (es) Traducir
Xéneru artísticu música pop tradicional (es) Traducir
Instrumentu musical voz
Creencies
Relixón ciencia cristiana (es) Traducir
Partíu políticu Partíu Republicanu de los Estaos Xuníos
IMDb nm0001677
Cambiar los datos en Wikidata

Virginia Katherine McMath (16 de xunetu de 1911Independence (es) Traducir – 25 d'abril de 1995Rancho Mirage (es) Traducir), más conocida como Ginger Rogers, foi una actriz de cine, dramaturga, baillarina, actriz de teatru, actriz de televisión, cantante, escritora y actriz d'Estaos Xuníos. Ginger Rogers (16 de xunetu de 1911Independence (es) Traducir – 25 d'abril de 1995Rancho Mirage (es) Traducir) foi una actriz, baillarina y cantante d'Estaos Xuníos y ganadora d'un Óscar. Nos sos 62 años de carrera, fixo un total de 73 películes. Anque recordada polos sos papeles xunto a Fred Astaire nuna serie de diez películes musicales que revolucionaron el conceutu del musical modernu, Ginger foi una talentosa actriz (ganadora d'un Óscar, ostenta'l númberu 14 na llista del AFI), bien versátil en diversos xéneros y con una gran capacidá interpretativa pa la comedia.

Biografía[editar | editar la fonte]

Primeros años[editar | editar la fonte]

Yera fía de William Eddins McMath, d'ascendencia escocesa, y Lluella Emogene (de soltera, Owens: 1891-1977), d'antepasaos galeses. Los sos padres dixebráronse pocu dempués de la so nacencia. Asina, madre y fía fueron vivise cerca de Kansas City. A partir d'ende, la pequeña Virginia vivió una constante llucha ente los sos padres pola so custodia hasta que se quedó definitivamente viviendo colos sos güelos Walter y Saphrona Owens. Munchos de los sos primos empezaron a encurtiar el nome de Virginia pol de "Ginga", dando orixe al so nome artísticu.

Cuando cuntaba con nueve años, la so madre volvió casase con John Logan Rogers. Ginger empezó a usar l'apellíu de Rogers, anque nunca foi llegalmente adoptada. Vivieron en Fort Worth, Texas y la so madre empezó a trabayar como crítica de teatru pa un diariu local, el Fort Worth Record. Asina foi como Ginger empezó a interesase pel mundu del espectáculu. Esperando a la so madre mientres terminaben les entrevistes, Ginger empezaba a cantar y baillar enriba de los escenarios.

Vaudeville[editar | editar la fonte]

Cinco años dempués, Ginger Rogers fixo'l so debú nel mundu del espectáculu. L'espectáculu de vaudeville d'Eddie Foy entamó un concursu p'atopar nuevos talentos. Ginger entró y ganó'l concursu con un baille de charlestón. Empezó asina una xira col teatru de variedaes per tol país mientres los siguientes trés años. Rogers tenía 15 años.

A los 17 años, Ginger casóse con Jack Culpepper, tamién baillarín, pero'l so matrimoniu nun duró demasiáu. Más tarde, viaxaría a Nueva York cola so madre. Ellí empezó a faer distintos trabayos na radio y en Broadway, onde debutaría con un musical llamáu Top Speed, que s'estrenó'l 25 d'avientu de 1929.

Carrera cinematográfica[editar | editar la fonte]

Les sos primeres apaiciones nel cine fueron en 1929, nun grupu de curtiumetraxes que llevaben por títulu Night in the Dormitory, A Day of a Man of Affairs y Campus Sweethearts.

Poco dempués, Rogers foi escoyida pa protagonizar en Broadway el musical Girl Crazy de George Gershwin y Ira Gershwin. Ellí tamién taba Fred Astaire, que foi contratáu p'ayudar a los baillarinos cola so coreografía. Asina foi como Astaire conoció a Rogers, no que sería'l principiu d'una historia irrepetible. L'ésitu de Girl Crazy foi inapellable y en 1930, con 19 años, Rogers roblaría cola Paramount Pictures un contratu por siete años.

A pesar del contratu, Rogers llueu se desvenceyó del mesmu y empezó a buscase la vida en Hollywood por sigo mesma. El so debú empezó en 1930 con tres películes escaecederos con Pathé. Una serie que siguió mientres los siguientes años hasta qu'en 1933 llegó-y el so auténtica oportunidá con un musical que fizo historia: La cai 42 (42nd Street), dirixida por Lloyd Bacon y Busby Berkeley, y producida por Warner Brothers. Nella compartió cartelu con delles de les nueves promeses del cine norteamericanu del momentu, los depués consagradísimos -y güei escaecíos-: Dick Powell, Warner Baxter, Ruby Keeler o Una Merkel.

A partir d'ende, la cotización de Rogers xubió y trabayó al añu siguiente con RKO pa rodar Volando escontra Ríu (Flying Down to Rio) de Thornton Freeland (1933). Esta película musical concibiérase como vehículu pa la famosa y exótica actriz mexicana Dolores del Río ("El preciu de la gloria" 1925, "Evangeline" 1929), afincada en Hollywood dende los años finales del cine mudu. Pero pal públicu, les mayores revelaciones d'esta película terminaron siendo Ginger Rogers, y la so pareya de baille Fred Astaire.

Pareya de baille con Fred Astaire[editar | editar la fonte]

Ginger Rogers convirtióse de la nueche al día na meyor pareya de baille de Astaire. Xuntos, dende 1933 hasta 1939 fixeron nueve musicales para RKO y dieron un nuevu sentíu al musical cinematográficu, introduciendo rutines de baille envolubraes nuna escelente elegancia y virtuosismu, introduciendo cantares que se convirtieron n'ésitos como "Cheek to cheek", "They Can´t Take That Away From Me" o "They All Laughed". Entá anguaño, la espresión "Fred y Ginger" inda ye referencia d'una de les pareyes más grandes de la historia del cine.

Croce y John Mueller consideraron en 1933 faer de Ginger Rogers la pareya perfecta de Astaire, principalmente pola so habilidá de combinar les sos dotes de baille, la so guapura natural y les sos escepcionales dotes dramátiques y cómiques. El resultancia describir a la perfeición Katharine Hepburn: "Ella da la sensualidá, él, la clase".

Anque los númberos realizar Astaire col so ayudante Hermes Pan, dambos reconocieron el méritu de Rogers y llueu dexaron qu'entrara nel procesu de creación, dando'l so puntu de vista y toque personal a los númberos. Paradóxicamente el públicu siempres consideró a Rogers meyor baillarina de lo que foi, y a Astaire peor actor de lo qu'en realidá demostró ser.

D'esa prolífica carrera xuntos, hai que destacar los grandes númberos risibles de "I'll Be Hard To Handle" de Roberta, de (1935), "I'm Putting All My Eggs In One Basket" de Sigamos la flota (Follow the Fleet), de Mark Sandrich (1936) o "Pick Yourself Up" de Swing Time ("En ales de la danza") (1936), de George Stevens. O otros de gran romaticismo como "They Can´t Take That Away From Me" (cantar de la película Ritmu llocu (1937) de Mark Sandrich, onde Fred cantar a Ginger mientres una travesía en ferry).

Tampoco hemos d'escaecer los sos grandes bailles como "Smoke Gets In Your Eyes" de Roberta (1935) de William A. Seiter, "Cheek To Cheek" de Sombreru de copa (Top Hat) (1935), dirixida por Mark Sandrich o "Let's Face the Music and Dance" de Sigamos la flota (Follow the Fleet) (1936) o "Let´s Call the Whole Thing Off" de "Ritmu llocu" nun maraviyosu baille nuna pista de patinaxe neoyorquina. La serie cerrar con Amanda (Carefree) (1938), de Mark Sandrich y La historia d'Irene Castle ("The story of Vernon and Irene Castle"), de H.C. Potter (1939). Esta separación débese principalmente a la intención de dambos artistes de siguir creciendo nes sos carreres según una cierta rocea de Rogers escontra'l direutor Mark Sandrich. Al paecer taba un tanto descontenta porque Sandrich dedicaba tola so atención y los sos aponderamientos escontra Astaire, dexándola a ella un tanto de llau.

Aun así, hubo una décima película na que volvieron xunir los sos grandes talentos. Tres una llarga etapa ensin collaborar, el realcuentru producir en Vuelve a mi (1949) ("The barkleys of broadway", de Charles Walters, onde Ginger foi la escoyida pa sustituyir a la malograda Judy Garland, quien consiguiera un gran trunfu xunto a Astaire en Desfile de Pascua (1948).

Carrera en solitariu[editar | editar la fonte]

A pesar del so ésitu xunto a Astaire, l'actriz siempres intentó potenciar la so carrera en solitariu. Llogró dellos trunfos personales na comedia d'intriga "Estrella de medianueche" (1935) xunto a William Powell, "En persona" (1935), "Dames del teatru" (1937) xunto a Katharine Hepburn nuna de les sos meyores interpretaciones non musicales, "Un ardid femenín" (1938) xunto a James Stewart o "La rapaza de la quinta avenida" (1939) acompañando a Walter Connolly.

Dempués de la so separación de Astaire, Rogers comentó que nun pensaba faer musicales mientres una temporada. Y el so primer papel non musical llegó en 1939 onde fixo pareya con David Niven y Charles Coburn en Ma a encomalo (Bachelor Mother) de Garson Kanin. Con Kitty Foyle (Kitty Foyle), de Sam Wood, llogró l'Óscar a la meyor actriz por un papel que, como suel asoceder, nun ta ente les sos meyores interpretaciones. A partir d'ende, les sos ufiertes de papeles multiplicáronse y protagonizó películes como "Xuníos pola fortuna" (1940) xunto a Ronald Apinen, El mayor y la menor ("The major and the minor"), debú en Hollywood como direutor de Billy Wilder (1942) xunto a Ray Milland, "Once upon a honeymoon" (1942) xunto a Cary Grant, "Compañeru de la mio vida" (1943) con Robert Ryan, "Te volveré ver" (1944) con Joseph Cotten y Shirley Temple nun estimable melodrama producíu por Selznick, "Fin de selmana" (1945) o'l remake del clásicu "Gran hotel" (1932, Edmund Goulding) con Van Johnson, o la yá citada "Vuelve a mi" na que'l gran productor Arthur Freed volvió axuntar diez años dempués.

A partir de la década de 1950, la carrera de Rogers entró nun nidiu pero firme cayente, confirmáu na década siguiente: la frenética y corroyente "Siéntome remocicar" (1952), xunto a Cary Grant, Charles Coburn y Marilyn Monroe foi'l so únicu gran ésitu nesta dómina, anque tanto "Nun tamos casaos" (1952) xunto a Marilyn Monroe y Zsa Zsa Gabor como "Forever Female" (1953)-xunto a William Holden- contienen estupendes interpretaciones de la Rogers.

Eternamente rellacionada cola figura de Astaire, presentó los Premiu Óscar en 1950 y en 1967. En 1992, Rogers recibió un Óscar honoríficu pola so carrera.

Vida privada[editar | editar la fonte]

En 1940 Rogers mercó un ranchu de 1000 acres en Oregón, al que bautizó como 4-R's (por Rogers's Rogue River Ranch). Ellí vivió mientres 50 años, periodu nel cual finó la so madre, en 1977. Allá abastecería de lleche mientres la Segunda Guerra Mundial. Pel branu Rogers diba pescar acaldía al ríu Rogue.

Políticamente, Rogers yera del Partíu Republicanu. Ello ye que madre y fía llucharon intensamente a favor del Comité d'actividaes antiamericanes.

Rogers casóse cinco veces, anque nun tuvo fíos. El primer matrimoniu foi con Jack Pepper, el 29 de marzu de 1929, y duró unos pocos meses. En 1934 casóse col so segundu home Lew Ayres, del que se divorció en 1941. Dos años dempués, casóse col terceru, Jack Briggs, del que se divorció en 1949. En 1953 conoció al so cuartu home, l'abogáu Jacques Bergerac, 16 años más nuevu qu'ella, y que más tarde se convirtió n'actor y executivu d'una empresa de cosmética. D'él divorcióse en 1957. Y en 1961, casóse col so quintu maríu, el direutor y productor William Marshall del que se dixebró en 1971.

Rogers pasaría los sos últimos branos nel Rancho Mirage en California, y los iviernos en Medford (Oregón) hasta la so muerte por una anxina de pechu, el 25 d'abril de 1995. Foi soterrada nel Campusantu Oakwood Memorial Park en Chatsworth (California).

El Craterian Ginger Rogers Theater en Medford foi bautizáu nel so homenaxe.

Filmografía[editar | editar la fonte]

Trabayos pa televisión[editar | editar la fonte]

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Ginger Rogers: Ginger My Story, New York: Harper Collins, 1991
  • Fred Astaire (1986 archive footage), The 100 Greatest Musicals, Channel 4 Television, 2003 [1]
  • Fred Astaire: Steps in Time, 1959, multiple reprints.
  • Arlene Croce: The Fred Astaire and Ginger Rogers Book, Galahad Books 1974, ISBN 0-88365-099-1
  • John Mueller: Astaire Dancing - The Musical Films of Fred Astaire, Knopf 1985, ISBN 0-394-51654-0

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. Biblioteca Nacional d'Alemaña. «Ginger Rogers» (alemán). Gemeinsame Normdatei. Consultáu'l 24 abril 2014.
  3. «LIBRIS» (26 marzu 2018). Consultáu'l 24 agostu 2018.
  4. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  5. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  6. Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  7. 7,0 7,1 URL de la referencia: https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/1941.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]