Carl Rogers

De Wikipedia
Carl Rogers
President of the American Psychological Association (en) Traducir

1947 - 1947
Vida
Nacimientu Oak Park (es) Traducir, 8 de xineru de 1902[1]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Muerte La Jolla, 4 de febreru de 1987[1] (85 años)
Familia
Fíos/es
Estudios
Estudios Universidá de Wisconsin-Madison
Teachers College (en) Traducir
Union Theological Seminary (es) Traducir
Llingües falaes inglés[3]
Oficiu psicoterapeuta, psicólogu, escritor de non ficción
Emplegadores Universidá de Chicago
Premios
Influyencies Otto Rank
Miembru de Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos
Asociación d'Estaos Xuníos de Sicoloxía
nrogers.com…
Cambiar los datos en Wikidata

Carl Ransom Rogers (8 de xineru de 1902, Oak Park (es) Traducir – 4 de febreru de 1987, La Jolla) influyente psicólogu na historia d'Estaos Xuníos, quien xunto a Abraham Maslow llegaría a fundar l'enfoque humanista en psicoloxía.

Biografía[editar | editar la fonte]

Nació n'Oak Park, un barriu de Chicago, Illinois. En 1914 coló al campu pa dedicase a l'agricultura y a la crianza d'animales. En 1919 inscribir na Facultá d'Agricultura na Universidá de Wisconsin-Madison. Darréu camudó la so área d'estudios a Teoloxía.

En 1922 treslladóse a China per dellos meses con un grupu d'estudiantes americanos pa participar nuna conferencia internacional entamada pola Federación Mundial d'Estudiantes Cristianos. Esta estancia dexó-y confrontar la cultura occidental cola oriental y d'esta miente replantegase munches cuestiones na so vida. Namás vueltu a los Estaos Xuníos, graduóse na Universidá de Wisconsin n'Historia ya inscribióse nel Seminariu Teolóxicu en Nueva York. Darréu, abandonó los estudios teolóxicos y entamó otros de calter sicopedagóxicu na Universidá Columbia onde llogró'l so doctoráu en 1931. Dempués d'un añu d'estudios nel Institute for Child Guidance de New York, pasó al Child Study Department de Rochester.

En 1924 cásase con Helen Elliot cola que, nel intre, tuvo dos fíos: David y Natalie. Esteláu y aguiyáu poles teoríes d'Otto Rank y la corriente europea del Esistencialismu, Rogers publicó en 1939 el so primer llibru: The Clinical Treatment of the Problem Child. Gracies a esto llogró una cátedra de psicoloxía clínica na Universidá Estatal d'Ohio.

De 1942 nel so Counseling and Psychotherapy, funda les bases de la so client-centered therapy (terapia centrada nel veceru), piedra angular del movimientu de la Psicoloxía Humanista.

En 1944 treslladóse a Chicago, la so ciudá natal, onde funda'l primera counseling center, nel qu'efectúa la so terapia y realiza investigaciones. Frutu d'elles ye'l so nuevu llibru, Client-centered-Therapy, testu fundamental y manifiestu del pensamientu de Rogers. Nesti llibru apaecen más ampliaes y desenvueltes les cuestiones que trató en Counseling and Psychotherapy.

En 1957 llogra la cátedra de Psicoloxía y Psiquiatría de la Universidá de Wisconsin. Nel so departamentu de psiquiatría Rogers esperimenta la so "terapia centrada nel veceru" con pacientes psicóticos llogrando óptimos resultaos que publica en 1967 nel so llibru The Therapeutic Relationship and its Impact: A Study of Schizophrenia.

En 1964 abandonó la enseñanza y treslladóse a California, al Western Behavioural Science Institute de La Jolla. En 1969 funda'l Center for the Study of the Person y, socesivamente, l'Institute of Peace pal estudiu y el resolución de los conflictos.

Pensamientu[editar | editar la fonte]

Foi parte y xestor instrumental nel desenvolvimientu de la terapia non direutiva, meyor conocida como terapia centrada nel veceru, que renombró como terapia centrada na persona. Esta teoría ye conocida poles sos sigles n'inglés PCA “Person-Centered Approach” o enfoque centráu na persona. Les sos teoríes tomen non yá les interaiciones ente'l terapeuta y el veceru, sinón que tamién s'apliquen a toles interrellaciones humanes. La terapia rogeriana oldea coles perspeutives psicolóxiques freudianes y les sociales d'Alfred Adler y d'Albert Bandura, pol usu preferente de la empatía pa llograr el procesu de comunicación ente'l veceru y el terapeuta o, por estensión, ente un ser humanu y otru.

Rogers supón la rellación ente'l veceru y el terapeuta como l'elementu fundamental por que se desenvuelva'l sanamiento del consultante. Por aciu l'usu de la escucha empática, la congruencia propia del counselor y l'aceptación incondicional, inténtase promover un ambiente llibre d'amenaces onde'l veceru pueda espresase llibremente. Ye al traviés d'esti escenariu onde esti postreru va poder, nel so tiempu, conocese a sigo mesmu y asina menguar la so ansiedá y tratar aquelles situaciones que-y acomplexen.

Pal simple llector, la diferencia tanxible mora en que la terapia centrada nel terapeuta basar na capacidá d'interpretación del profesional. Ente que la terapia centrada na persona'l marcu de referencia dexa de ser la conocencia teórica del terapeuta y céntrase en como vive'l veceru aquello que-y ta asocediendo. Dichu en pallabres de Rogers "Qué pasa colo que lu pasa". Tamién, dexa de ser una terapia focalizada en resolver el problema, y más bien interésase en empatizar col veceru no que ta viviendo. Esmolecer por cómo ta viviendo la situación que-y toca vivir.

Teoría de la personalidá de Rogers[editar | editar la fonte]

Les proposiciones que tán al empiezu de la serie son les más alloñaes de la esperiencia del terapeuta y, poro, les más sospechoses, ente que les qu'apaecen escontra'l final avérense cada vegada más al centru de la nuesa esperiencia.

  • A. Carauterístiques del neñu
  1. Percibe la so esperiencia como una realidá.
  2. Tien un enclín innatu a actualizar les potencialidaes del so organismu.
  3. Interactúa cola so realidá en función d'esi enclín fundamental a l'actualización.
  4. Na so interaición cola realidá, l'individuu pórtase como una totalidá entamada (gestalt).
  5. Empecípiase un procesu de valoración organísmica, nel que l'individuu valora la esperiencia al tomar como criteriu de referencia l'enclín actualizante.
  • B. El desenvolvimientu del yo
  1. De resultes del enclín a la diferenciación
  2. De resultes de la interaición ente l'organismu y el mediu.
  • C. La necesidá de considerancia positiva
  1. A midida que se exterioriza la conciencia del yo, l'individuu desenvuelve una necesidá de considerancia positiva. La teoría nun s'interesa en saber si tratar d'una necesidá innata o adquirida. Acordies con Standal, que formuló esti conceutu, ye una necesidá adquirida:
  2. El prestu d'esa necesidá llógrase necesariamente per mediu de les inferencias llograes a partir del campu experencial d'otra persona.
  3. El prestu d'esa necesidá rellacionar con una gama bien amplia d'esperiencies del individuu.
  4. El procesu desatisfaición de la necesidá de considerancia positiva ye recíprocu, yá que cuando l'individuu da cuenta de que satisfai esa necesidá n'otru, satisfai, por eso mesmu, la so propia necesidá de considerancia positiva.
  5. Los efeutos d'esi prestu son intensos nel sentíu de que la considerancia positiva manifestada por cualesquier persona comunícase, naquel que ye oxetu d'ella, al conxuntu de la considerancia qu'ésti esperimenta escontra esta persona.

Apurrir de Rogers a la educación[editar | editar la fonte]

Rogers foi'l padre de la non-direutividad, según él, el clima psicolóxicu de llibertá favorecía'l desenvolvimientu plenu del individuu, valoraba la empatía y l'autenticidá. Tol procesu educativu debería entós centrase nel neñu, non nel profesor, non nel conteníu pragmático. Pa Rogers, los principios básicos de la enseñanza y del aprendizaxe son: enfotu nes potencialidaes humanes, pertinencia del asuntu que va ser aprendíu o enseñáu, aprendizaxe participativu, autoevaluación, autocrítica y aprendizaxe del propiu aprendizaxe.

L'aprendizaxe sería tan fondu como importante pa la totalidá de la persona que s'educa: nun podemos enseñar a otra persona direutamente d'ende la importancia al educador, o facilitador del aprendizaxe: él tendría de crear el clima inicial, comunicar enfotu, esclariar, motivar con congruencia y autenticidá, él llama a esto “comprensión empática”.

Pa Rogers, l'oxetivu de la educación ye ayudar a los alumnos a convertise n'individuos capaces de tener iniciativa propia pa l'aición, responsables poles sos aiciones, que trabayaren non pa llograr l'aprobación de los demás, sinón p'algamar los sos propios oxetivos.

Dellos principios del aprendizaxe:

  • 1.- Los seres humanos tienen natural potencialidá p'aprender.
  • 2.- L'aprendizaxe significativu verifícase cuando l'estudiante atalanta que la materia por estudiar rellacionar colos sos propios oxetos.
  • 3.- Ye per mediu d'actos como s'adquier un aprendizaxe más significativu.
  • 4.- L'aprendizaxe ye facilitáu cuando l'alumnu participa del so procesu responsablemente.
  • 5.- L'aprendizaxe autoiniciado qu'entiende tola persona del aprendiz (los sos sentimientos al igual que la so intelixencia) ye'l más durable y impregnable.
  • 6.- L'aprendizaxe socialmente más útil, nel mundu modernu, ye'l del propiu procesu d'aprendizaxe, una continua apertura a la esperiencia y a la incorporación dientro de sigo mesmu del procesu de cambéu.
  • 7.- Una persona nun puede enseñar direutamente a otra, solo puede facilitar el so aprendizaxe
  • 8.- Una persona aguantar por mediu de la negación o la distorsión a una esperiencia que, al asimilala, provocaría un cambéu na so propia organización
  • 9.- La estructura y l'organización propies d'una persona vuélvense ríxides so amenaza y reláxense si la persona nun se siente amenazada

Obra[editar | editar la fonte]

  • El tratamientu clínicu del neñu problema (1939)
  • Orientación Psicolóxica y Sicoterapia (1942/1978)
  • Sicoterapia centrada nel veceru (1951)
  • El procesu de convertise en persona (1979)
  • Una afirmación apasionada (1969)
  • Llibertá d'aprender (1969)
  • Grupos d'alcuentru (1970)
  • Sicoterapia y rellaciones humanes (1971)
  • Sicoterapia centrada nel veceru (1972)
  • El matrimoniu y les sos alternatives (1972)
  • El poder de la persona (1977)
  • Orientación psicolóxica y sicoterapia (1978)
  • Persona a persona (1980)
  • El Camín del Ser (1980)
  • La persona como centro (1981)

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Carl Rogers, Barry Stevens, y collaboradores (2013). Persona a persona. El problema de ser humanu. Un nuevu enclín en psicoloxía. Buenos Aires: Amorrortu Editores. ISBN 978-950-518-161-2.
  • Carl Rogers (2004, 2013). Grupo d'alcuentru. Buenos Aires: Amorrortu Editores. ISBN 978-950-518-157-5.
  • – (2000). El procesu de convertise en persona: la mio téunica terapéutica. Barcelona: Ediciones Paidós Ibérica. ISBN 84-493-0993-X.
  • – (1997). Sicoterapia centrada nel veceru. Barcelona: Ediciones Paidós Ibérica. ISBN 978-84-7509-094-8.
  • – & Freiberg, H. Jerome (1996). Llibertá y creatividá na educación. Barcelona: Ediciones Paidós Ibérica. ISBN 84-7509-401-5.
  • – (1986). El matrimoniu y los sos alternatives. Barcelona: Editorial Kairós. ISBN 84-7245-075-9.
  • – (1978/1984). Orientación Psicolóxica y Psicoterapia. Tercer edición. Madrid: Editorial Narcea. ISBN 84-277-0343-0.
  • Gadotti, Moacir. (1998). Historia de les Idees Pedagóxiques. Buenos Aires, Arxentina: Sieglu XXI Editores. páxs. 186, 193 y 194.

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ URL de la referencia: https://www.nrogers.com/Biographies.html. Data de consulta: 10 setiembre 2020.
  3. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  4. ↑ URL de la referencia: https://www.apa.org/about/awards/scientific-contributions?tab=3.
  5. ↑ URL de la referencia: https://www.universiteitleiden.nl/en/about-us/facts-and-figures/laureates.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Carl_Rogers&oldid=4023645»