Barrera del soníu

Un caza FA-18 Hornet rompiendo la barrera del soníu. La nube supersónica de collor blancu fórmase pol descensu de la presión y la temperatura del aire que se produz alredor de la cola del avión

La barrera del soníu o barrera sónica ye un aumentu importante de la resistencia aerodinámica esperimentáu, xunto con otros efectos indeseaos, por una aeronave cuando la so velocidá averase a la velocidá del soníu. Cuando l'avance de l'aviación foi permitiendo velocidaes cercanes a la del soníu estos efectos considerábanse una especie de barrera que fadría perdifícil o imposible consiguir mayores velocidaes. Esta barrera virtual, que viaxa en toes direcciones a una velocidá de 1234,8 km/h (343 m/s) nel aire a 20ºC, provoca, al ser sobrepasada por una aeronave, una esplosión sónica. Al llegar a eses velocidaes la forma na que fluye l'aire alredor de la superficie de l'aeronave cambia. L'aire conviértese nún fluidu compresible, y aumenta la so resistencia. La ruptura de la barrera xenera enormes cantidaes d'enerxía sonora, que-y suena al oyíu humanu de forma asemeyada a una esplosión o un truenu. La velocidá del soníu varía en función de la temperatura y del tipu de gas pol que se tresmite, menguando a medida que la temperatura del mediu de tresmisión baxa.

El términu entamó a usase na Segunda Guerra Mundial, cuando los pilotos d'aviones de caza esperimentaben los efectos de la compresibilidá. Estos efectos aerodinámicos adversos facíenlos dexar d'acelerar pa garrar más velocidá, y paecíen impedir el vuelu a velocidaes cercanes a les del soníu. En 1947 el piloto de pruebes estauxunidense Chuck Yeager demostró que yera posible volar con seguridá a la velocidá del soníu si se facía con una aeronave diseñada específicamente con esi propósitu, capaz de romper la barrera. Na década de 1950 los nuevos diseños de los aviones militares permitíen volar ensin problema a la velocidá del soníu, y más rápidu entá.

Referencies

• Datos: Q1031651
• Multimedia: Sonic boom